O starozakonną tradycję - wraz z całymi naleciałościami kabały, gematrii i takich tam.

YHVH Cva'ot - dokładnie.

[...]
Trawy napisał: też tak słyszałam ale nie wiem na ile jest prawdy w tych słowach.

[...]

[...]- baranek

Trawy..."Kiedy Żydzi między niewolą a Chrystusem, ze wzgledów formalistycznych wiekszych niż u starożytnych Izraelitów, a także dla unikniecia profanacji pogańskich, zaprzestają wymawiania imienia Jahwe, wtedy piszą cztery spólgłoski tetragramu świetego IHWH, wstawiając w niego samogłoski imienia, które wymawiają zamist Jahwe, Adonaj, "Pan" -Słownik Teologii Biblijnej, hasło: Jahwe str.331.
Wojen - "wyznawca religii greckiej"...98% Greków należy do Greckiego Kościoła Ortodoksyjnego(prawosławie)...."obie religie są mi obce" - nie poznaleś nigdy mitologii greckiej???

Ja wiem o tym, kiedy to było.
Natomiast problem z wymową jest taki że naprawde nie wiemy jak się owo "Jahwe" wymawiało.
My uważamy że Jahwe.
Widziałem też taką modyfikację YHVH że wymawiało się ją Jehoszua...
O to mi chodziło.

Abstrachując od faktu że to mimo wszystko nie imię a jakieś określenie.

Trochę na ten temat jest tu:

viewtopic.php?t=2676

Ja huła po arabsku to O On!
Zapisuje się to tak

ي هو YA HUWA dziś jasne jest że hebrajskie W czytało się jako Ł zatem JAHWE czyta się JAHUŁE lub JAHŁE... tak mi przyszło do głowy...

Nie wiem jak z tą literą ו, ale na pewno nie czytało się jak po polsku "Jahłe", gdyż litery ה nie należy czytać jako [x] (bezdźwięczne ch) ani [ɣ] (dźwięczne jak "samo h" naszych pradziadków czy greckie γ), ale jako [h] - głoska nie występująca w j. polskim, a wymawiana "samym gardłem". Osoby, które nie potrafią jej wymawiać, a posługują się hebrajszczyzną, nie wymawiają jej wcale, więc powoli zaczyna ona dzielić los א i ע

to się odnosi chyba do ostatniego H a nie tego po J.

Odpowiadając twórcy wątku:
Jahwe o imię naszego Boga.
Katolicy używają je w liturgii jedynie w aklamacji Alleluja(h). Podobnie jak czynili to żydzi.
Więc nie wiem o co cała batalia.

Gdzie w polskich przekładach Biblii można znaleźć imię Boże?
Biblia w przekładzie Jakuba Wujka (Kraków 1962): Imię Boże w formie „Jahwe” spotykamy jedynie w spisach rzeczy poprzedzających poszczególne rozdziały oraz w przypisach. Na przykład w przypisie do Wyjścia 3:14 czytamy: „W późniejszych czasach Żydzi z uszanowania nie wymawiali imienia Jahwe, choć było pisane, lecz czytali ‚Adonaj, Pan’; za tym poszło, że św. Hieronim w tłumaczeniu łacińskim (a za nim Wujek) zamiast Jahwe pisze stale ‚Dominus (Pan)’. Tak np. w. 15 w TH [tekście hebrajskim] brzmi: ‚Jahwe, Bóg ojców waszych’”.
Biblia gdańska: Imię Jehowa jest w 2 Mojżeszowej 6:3.
Biblia Tysiąclecia (wyd. I): Imię Jahwe występuje w całych Pismach Hebrajskich z wyjątkiem Księgi Psalmów. W uwagach wstępnych Kolegium Redakcyjnego czytamy: „Wprowadzamy dalej (poza Psałterzem, gdzie liczymy się z jego użytkiem liturgiczno-duszpasterskim) wszędzie Boże imię Jahwe tam, gdzie dotąd w przekładach idących za Wujkiem, Wulgatą i Septuagintą czytaliśmy zastępcze imię ‚Pan’, nie będące wcale przekładem Imienia Bożego”. W wydaniu II tłumacze wprowadzają imię Jahwe również do Psalmów, natomiast w wydaniu III i następnych pod naciskiem episkopatu zostało ono poza nielicznymi wyjątkami usunięte.
Przekład KUL-u: Imię Jahwe występuje w całych Pismach Hebrajskich. W dodatku do Księgi Wyjścia, zatytułowanym „Imię Boże Jahwe”, napisano: „Wystarczy wspomnieć, że tym imieniem nazwany jest Bóg Izraela aż 6823 razy [mowa o Pismach Hebrajskich] (...) problem stanowi prawidłowa wymowa biblijnego tetragramu j-h-w-h. Dawniejsi uczeni, opierając się na aktualnej wokalizacji poczynionej przez Masoretów, wymawiali Jehowa(h), natomiast ogół obecnych uczonych wymawia Jahwe(h)” (ss. 303, 304).
Biblia warszawska: W niektórych wydaniach imię Boże w formie Jahwe można znaleźć w 2 Mojżeszowej 3:14 i 6:3, w 4 Mojżeszowej 14:35 oraz w Izajasza 40:10 i 48:17. Najczęściej jednak występuje tylko w 2 Mojżeszowej 6:3.
Biblia Warszawsko-Praska: Imię Jahwe występuje w wielu księgach Pism Hebrajskich, łącznie przeszło 3500 razy.
Biblia poznańska: Imię Jahwe występuje w całych Pismach Hebrajskich, począwszy od Rodzaju 2:4.
Biblia nieświeska Szymona Budnego (1574) używa formy Jehowa w Mateusza 1:20, 22, 23; 2:13, 15, 19; 4:7, 10; 5:35; 22:37, 44.
Przekład Nowego Świata: Imię Jehowa występuje zarówno w Pismach Hebrajskich, jak i Chrześcijańskich Pismach Greckich w sumie 7210 razy.
Psałterz Dawidów Jana Kochanowskiego (1579): Imię Boże w formie Jowa jest w Psalmie 119:65, 108, 150 i 159.
Dlaczego w wielu przekładach Biblii nie ma imienia Bożego albo spotyka się je zaledwie w kilku miejscach?
W słowie wstępnym Redakcji Naukowej do trzeciego wydania Biblii Tysiąclecia czytamy: „Odkąd II wydanie BT z nieznacznymi zmianami weszło do liturgii, głównie w postaci czytań mszalnych, tekst ten nabrał cech poniekąd tekstu oficjalnego. Stąd też Episkopat Polski objął nad nim patronat. I tak zgodnie z uchwałą (...), zakomunikowaną Redakcji Naukowej BT pismem Prymasa Polski z dnia 23 II 1976, w niniejszym wydaniu wprowadza się w miejsce wyrazu JAHWE, stosowanego w dwóch pierwszych wydaniach BT, tradycyjne zwroty ‚Pan’ lub ‚Pan Bóg’ czy też ‚Bóg’ z wyjątkiem nielicznych przypadków, gdzie pozostawienie biblijnego imienia Boga jest merytorycznie konieczne (np. Wj 3,14n)”. (A zatem u podstaw usunięcia z Biblii osobistego imienia jej Boskiego Autora, które w tekście hebrajskim występuje częściej niż którekolwiek inne imię lub tytuł, legło własne widzimisię. Przypomina to jako żywo postępowanie rzeczników judaizmu, o których Jezus powiedział: „Ze względu na waszą tradycję znieśliście przykazanie Boże” [Mat. 15:6, BT]).
Tłumacze poczuwający się do obowiązku umieszczenia imienia Bożego przynajmniej raz lub kilka razy w tekście Pisma Świętego, choć nie w każdym miejscu, gdzie się ono pojawia w tekście hebrajskim, najwidoczniej idą za przykładem Williama Tyndale’a, który zamieścił imię Boże w swym opublikowanym w roku 1530 tłumaczeniu pierwszych pięciu ksiąg biblijnych, zrywając w ten sposób z praktyką całkowitego pomijania tego imienia.

Świadkowie Jehowy używają formy imienia Bożego Jehowa, jest to najbardziej poprawna forma. Niektórzy używają formy Jahwe, jest to też bardzo często występująca forma imienia Bożego. Można podać tutaj prosty przykład: ktoś mówi o pewnej osobie z szacunkiem ,,pan Jan”. Inna osoba mówi ,,kochany Jasiu”. Przecież ,,Jan” i ,,Jasiu” to ta sama osoba a obie formy tego imienia są prawidłowe.
W języku hebrajskim imię Boże pisze się יהוה . Te cztery litery zwane tetragramem czyta się po hebrajsku od strony prawej do lewej. Można je przetransponować w wielu językach współczesnych na YHWH lub JHVH.
Tu można zobaczyć: http://www.rumburak.friko.pl/BIBLIA/JHWH/imie_boze.php

Imię Jezus to: Jeho_szua.Możliwe więc,że Imię Boga to Jeho_wa'h.

Iszjah, a skoro Eliasz - Elijahu = JHWH jest Bogiem, to może Jahu? Podobnie Izajasz ma imię Boga jako Jahu. Do tego jakaś końcówka z waw i he.

Bodzio1, Twoje przykłady z imieniem Jana nie całkiem pasują. Chodzi o samą zmianę samogłosek. Czyli powiedzmy jest Karol, czyli KRL. Jedni czytają KRL jako Kerol, inni Kirul, inni Korel. Też powiesz, że to wszystko prawidłowe formy? Oczywiście, w hebrajskim sprawa samogłosek bywa płynna i trudno podać polski przykład.

masoni używają imienia jehowa jest to imię boga lucyfera