Kiedy się kogoś kocha myśli sie o nim bardzo często. Nie mówiąc już o zakochanych którzy myślą o sobie niemalże bez przerwy. A Wy jak często odrywacie sie od rzeczy przyziemnych i kierujecie myśli ku Bogu? Pytanie kieruje do osób, które uważają że kochają Boga, lub że są na drodze do Jego pokochania.

Musze powiedzieć - że dużo myśle o Bogu. Bardzo dużo. Często w ciągu dnia odmawiam spontanicznie jakąś krótką modlitwe. Jest to dla mnie całkiem naturalne

A czy do tego, żeby myśleć o Bogu trzeba odrywać się od rzeczy przyziemnych? Nie lepiej, jak to mi kiedyś powiedział pewien ksiądz, Zapraszać Boga do swojej codzienności?

- Panie Boże, tak bym chciała zdążyć z przesiadką na ten autobus do pracy. Przecież to nie ma sensu żeby marzła na przystanku 20 minut, prawda?

Dziś zdążyłam

Własnie nie trzeba Nawet nie powinno sie. Bóg powinien być obecny w całym naszym życiu, w każdej codziennej sprawie

Bardzo często myślę o Bogu. Trudno nie myślec o kimś kto cały czas jest ze mną

No moze troche źle to ujęłam z tym odrywaniem sie od rzeczy przyziemnych:P miałam na myśli poprostu pamietanie w tej naszej codzienności i bieganinie o istnieniu Boga. I zgadzam się z tym, ze Bóg powinien być obecny w naszym codziennym życiu, jak najbardziej jestem za spontanicznymi modlitwami np w drodze do szkoły czy pracy, bo wtedy mamy chwilę czasu. Aczkolwiek przyznaje się że czasem to dla mnie trudne... Zdarza mi się być tak pochłoniętą pewnymi sprawami czy problemami, że jakoś wtedy o Bogu nie myślę... lub wydaje mi się taki odległy... A co do codzienności to jednak uważam że dobrze się od niej czasem naprawdę oderwać i poświecić chwilę a nawet kilka tylko Bogu. Zostawić wszystkie sprawy na boku, bo w końcu czymże one są w porównaniu z wiecznością, z obiecanym zyciem wiecznym...

O Bogu należy myśleć w czasie wykonywania codziennych rzeczy. Ale herezją jest mówienie, że nie należy się od nich odrywać dla Boga. Każdy człowiek powinien też mieć czas, który przeznacza wyłącznie na modlitwę. Bez tego Bóg się stanie dla nas sprawą marginalną.

najczesciel zdaza sie jednak iz o bogu myslimy najbardzej i najgorecej gdy dotyka nas jakies cierpienie - krzyz 'jakby w mysl ''jak troga to do boga'a to wlasnie wtedy bog sprawia ze to wlasie sam bog daje nam te laske by nas do siebie zblizyc' mysle ze to natym polega m.innymi tajemnica bozej mocy'

Staram się jak najczęściej, ale nie zawsze mi się to udaje. Dążę do tego by w kazdej chwili, cokolwiek robiąc, pamiętał o Bogu i myślał o nim. Niestety, zwłaszcza w szkole (kiedy nakładają się na siebie znudzenie, znużenie, zmęczenie, a na przerwach czarny, monty pythonowski humor) jakoś nie zawsze mi wychodzi. Dopiero w tramwjau, wracając, przypominam sobie o nim. I zastanawiam się, czy coś w czasie lekcji zrobiłem źle...

No jasne, bo owszem, modlitwa spontaniczna jest ważna i bez niej życie modlitwy nie byłoby pełne, ale jednak fundamentem jest modlitwa systematyczna, ciągle ćwiczona i doskonalona. Gdy tej zabraknie, po pewnym czasie skończy się i spontaniczna.

Tyle teoria, a u mnie za mało i jednej, i drugiej

Oczywiście

A gdy nie zabraknie, to nie przekształci się z czasem w rutynę ?

?

W rutynę to się przekształci, jak zapomnisz o miłości. Ale niezależnie od tego, ile będziesz się modlił.

Swoją drogą, chyba dość jasno napisałam, że modlitwę trzeba ćwiczyć i doskonalić... I wcale nie miałam na myśli wyłącznie "techniki", czy do czego tam chciałbyś się zaraz przyczepić

Nie zapominajmy o tym, ze w klopotach podczas modlitwy sam Duch Swiety nas wspomaga.

O Bogu myślę codziennie, dzień zaczynam modlitwą, zasypiam z Biblią w ręku.

Ps. Kropka...może to zbieżność nikców, ale na innym forum też kropka jest proetstantką walczącą o świętowanie sobót, a tu jesteś katoliczką..?