Wniosek z tej wypowiedzi dosc prosty tylko nikt nie chce go przyjać:

1.Jezeli jest tyle religi i kazdy wierzy ze jego jest ta prawdziwa. A niektorzy nie slyszeli nawet o innych religiach i nie maja pojecia kto to Jezus, Mahomet a zyje im sie dobrze bez uczucia pustki z powodu braku boga. To albo: Jest wielu Bogow , ktorzy zyja obok siebie( Co byloby troche dziwne) albo boga poprostu nie ma i jest to wymysl ludzi(kultury danego regionu)

Eskimosi nie żyli w społeczeństwach, prowadzili koczowniczy tryb życia, a w takich warunkach zachowania moralne wcale nie były najwygodniejsze.

Powodem takiego postępowania było właśnie pewne poczucie dobra w nas samych.

Ale właśnie abstrahując od tych Eskimosow, a wracając do społeczeńst. Ludzie stworzyli pewne zasady moralne, które ewoluują do coraz doskonalszych, coraz bardziej "humanitarnych". Dlaczego tak się dzieje, że nasze prawo jest raczej dobre niż raczej złe? Wydaje mi się że dzieje się tak dlatego właśnie iż to dobro zapisane jest w nas.

Wracając do Jezusa:
A jeśli przyjmiemy na chwilę że nie był szalony, a był człowiekiem?

a zło, na dłużą metę jest destruktywne a skrajny egoizm wcale nie ułatwia przetrwania i tyczy się to nie tylko ludzi

Absolutnie niemoge się zgodzić właśnie w takich warónkach zachowania moralne są nie tyle wygodne co niezbędne!(oczywiście chodzi o moralność wyznawaną przez daną grupe np. wspomniani eskimosi porzucają starych i niedołężnych i jest to dla nich moralne)
Zaufanie w takich grupach jest rzeczą niezbędną to w naszym rozwiniętym świecie łatwiej jest czynić zło jesteśmy mniej zależni od innych i bardziej anonimowi...

A niby dlaczego zło miałoby być destruktywne

Dlaczego pomoc osobnikom słabym, chorym i starym miałaby być dobra dla przetrwania gatunku? To raczej pozbywanie się takich osobników powinno być lepsze dla przetrwania.

O tym zostawianiu niedołężnych nic mi nie wiadomo. Mimo to nie mogę się zgodzić z tym twierdzeniem. W warunkach ekstremalnych człowiek jest gotowy do różnych paskudnych zachowań, wlaśnie w takich warunkach.

Nie zauważyłeś, że im bogatsze społeczeństwo, tym większa pomoc humanitarna, łatwiej się dzielić, jeżeli ma się dużo. A jeżeli ma się prawie nic i tym prawie nic mamy się jeszcze dzielić, to jest to cholernie trudne.

Co do Jezusa, to myślę że mylisz się i to bardzo.

Raczej nie przypisywałabym uczniom Jezusa tak genialnych i postępowych nauk.

Dziwię się tylko o jakim piśmie mówisz, bo chyba nie o Starym Testamencie. Jezus raczej baaardzo odszedł od ST. Jego nauki były po prostu głoszeniem dobra i miłości. A ST jaki jest, każdy widzi... I według mnie nie był szalony. Raczej był nieco romantyczny....

Teoretycznie tak i czasem takie osobniki rzeczywiście są/były eliminowane ale człowiek żadko postępuje tak jak mu to wychodzi z chłodnej kalkulacji instynkt to tylko pewne ogólne wytyczne..

tak na prawde nie o ekonomie tu chodzi a poczucie więzi w małej społeczności to troche jak porównywać wieś z miastem każdy się zna dlatego jest wrażliwszy na cudze cierpienie itd. przeprowadzano badania(na wsi i w mieście) w których człowiek upadał na ziemie jakby zasłabł na wsi od razu ktoś mu pomagał,wzywał pomoc w mieście ludzie przechodzili obok.

Mówiłem tylko, że je znał a na ile od niego odszedł... Ja bym to raczej przypisywał jego uczniom czy może uczniowi?Nie wiem ale takich mesjaszy było wtedy wielu Jezus wyróżnił się tym, że żekomo zmartwychwstał ale o samym Jezusie trudno powiedzieć coś pewnego z racji, że znamy go z przekazów osób trzecich trudno nawet powiedzieć czy dane wydarzenie na prawde miało miejsce czy nie podobnie z naukami jakie mu się przypisuje.

Nie zgodził bym się, że odszedł od starego testamentu.
Nieraz napominał faryzeuszy, że nie robią tak jak mówi pismo.
Był żydem, nie jadł mięsa świńskiego.A my jemy Smile Świętował święta żydowskie, chodził do synagogi itd.

Nie wiem kto prowadził te badania, ale dla mnie nie są one zbyt wiarygodne. Nie żeby mnie to dziwiło, ale poczucie więzi nie jest tu właściwym motywem działania. Większą rolę odgrywa według mnie ciekawość. Analogicznie możnaby badać zainteresowanie jakie wzbudza chińczyk na wsi i w mieście, ale co z tego wynika?

Aztec:

To co jadł Jezus nie jest ważne. Wierność Jezusa ST sprowadzasz do jadłospisu!!?? A co z naukami?? Z pojmowaniem Boga i jego charakterem. Pozatym musiał nawiązywać do ST, bo inaczej nikt by go nie wysłuchał, a prawdopodobnie zostałby zabity dużo wcześniej za herezje.

Nie wiem kto prowadził te badania, ale dla mnie nie są one zbyt wiarygodne. Nie żeby mnie to dziwiło, ale poczucie więzi nie jest tu właściwym motywem działania. Większą rolę odgrywa według mnie ciekawość. Analogicznie możnaby badać zainteresowanie jakie wzbudza chińczyk na wsi i w mieście, ale co z tego wynika?

Aztec:

To co jadł Jezus nie jest ważne. Wierność Jezusa ST sprowadzasz do jadłospisu!!?? A co z naukami?? Z pojmowaniem Boga i jego charakterem. Pozatym musiał nawiązywać do ST, bo inaczej nikt by go nie wysłuchał, a prawdopodobnie zostałby zabity dużo wcześniej za herezje.

Nie wiem kto prowadził te badania, ale dla mnie nie są one zbyt wiarygodne. Nie żeby mnie to dziwiło, ale poczucie więzi nie jest tu właściwym motywem działania. Większą rolę odgrywa według mnie ciekawość. Analogicznie możnaby badać zainteresowanie jakie wzbudza chińczyk na wsi i w mieście, ale co z tego wynika?

Aztec:

To co jadł Jezus nie jest ważne. Wierność Jezusa ST sprowadzasz do jadłospisu!!?? A co z naukami?? Z pojmowaniem Boga i jego charakterem. Pozatym musiał nawiązywać do ST, bo inaczej nikt by go nie wysłuchał, a prawdopodobnie zostałby zabity dużo wcześniej za herezje.

Chyba Chrystus "musiał" nawiązywać do ST ponieważ go wypełniał.

Moim zdaniem, poczucie więzi jest zazwyczaj głównym motywem działania.
A te badania nie są takie "niewiarygodne" (Elliot Aronson je opisuje, te lub podobne).

Cała twoja teoria, że dobrzy jesteśmy dzięki ewolucji jest mało przekonywująca. Przede wszystkim na świecie jest zbyt dużo zła (i to w znaczeniu globalnym), a ludzi dobrych na prawdę jest niewielki odsetek (większość liczy się tylko z własnym zyskiem). O dziwo tak było zawsze, dzięki czemu nauki Jezusa (bądź jeśli wolisz któregoś z jego uczniów) są nadal aktualne. Dlatego też uważam że pojęcie dobra choć zakorzenione w człowieku i pojmowane intuicyjnie (uniwersalne dla ogromnej większości osób) rzadko jest przez ludzi czynione w rzeczywistości.

dla Ciebie więc nieeliminowanie osobników słabszych jest skutkiem ubocznym więzi społecznych? Ciekawe.

Ale przecież natura mogła wyposażyć nas w mechanizmy "dzięki którym" nie odczuwalibyśmy empatii w stosunku do osobników starych.

Tak zdaje się zresztą zrobiła- osobnicy starzy stają się brzydcy (analogicznie do ładnego wyglądu dzieci mającego pobudzać uczucia opiekuńcze). Człowiek jednak nie pozbywa się osobników starszych niejako wbrew naturze.

Tu dochodzimy do Jezusa. Jego nauki były także niejako wbrew naturze. Nadstawianie drugiego policzka,

Absolutne dobro wymaga więc niejako odejścia od naturalnych zachowań i instynktów.

I wracając do Jezusa:
Dlaczego nie uczniowie: bo w ewangelii nie raz pokazali, że nie potrafią w pełni zastosować się do nauk Jezusa. Poza tym dla mnie nie ma zbyt wielkiego znaczenia jakie było jego imię. To nie jest aż tak ważne, ważne jest przesłanie.

Co masz na myśli mówiąc wypełniał ST? Jeślimówimy o proroctwach, to "wypełnienie" było dopasowywaniem okoliczności do faktów i niestety różni się u poszczególnych ewangelistów, o apokryfach nie wspominając, więc ja tego nie traktuję poważnie. A pozatym nie jest to ważne. Ważne są nauki Jezusa. A nauki nie są kontynuacją ST. Pokazują Boga zupełnie innym: kochającym, wybaczającym, dobrym (dla por w ST mieliśmy Boga mściwego i okrutnego). Ja bym tego kontynuacją nie nazwała.

Czy była w tych badaniach brana pod uwagę motywacja działania? I w jaki sposób była badana?

Środowisko wiejskie a miejskie

Przypuśćmy, że jedziesz na rowerze i nagle wpadasz na wybój, tracisz
równowagę i przelatujesz ponad kierownicą, wykonując parę koziołków.
Siedzisz na ziemi przez chwilę oszołomiony, aż wreszcie zdajesz sobie
sprawę z przeszywającego bólu w goleni. Wiesz już, że złamałeś nogę
i że nie ma mowy o tym, abyś sam mógł wstać i dojść do telefonu. Roz-
glądasz się z nadzieją, że ktoś przechodzący poda ci pomocną dłoń. Za-
stanów się, czy wolałbyś, aby taki wypadek przydarzył ci się na głównej
ulicy małego miasteczka czy w śródmieściu wielkiej metropolii? Gdzie
przechodnie chętniej udzieliliby ci pomocy?

Jeśli opowiedziałeś się za małym miasteczkiem, to miałeś rację. Kil-
kunastu badaczy porównywało prawdopodobieństwo uzyskania pomocy
na wsi i w mieście. Porównania te wypadały zawsze na korzyść wsi (Kor-
te, 1980; Steblay, 1987). Pauł Amato (1983) na przykład inscenizował wy-
padek: kulejący mężczyzna nagle upadał, wydając okrzyk bólu. Podwijał
następnie nogawkę spodni tak, aby ukazać zabandażowaną i krwawiącą
obficie nogę (oczywiście była to sztuczna krew). W przypadku małego
miasteczka połowa przechodniów, świadków zdarzenia, zatrzymywała
się i oferowała pomoc. W dużym mieście jedynie 15% przechodniów było
gotowych zająć się rannym. Okazało się, że w małym mieście ludzie są
bardziej skłonni do przejawiania różnorodnych form pomocy, takich jak:

pomoc nieznajomemu, który uległ wypadkowi, pomoc zagubionemu
dziecku, udzielanie wskazówek na pytania o drogę, zwrot zagubionego
listu, udział w pomiarze psychologicznym. W kilkunastu krajach stwier-
dzono istnienie związku między wielkością miasta a gotowością ludzi do
przychodzenia innym z pomocą. Wśród tych krajów znalazły się USA,
Kanada, Izrael, Australia, Turcja (Steblay, 1987).
Dlaczego w małej miejscowości bardziej możemy liczyć na pomoc?
Jedna z odpowiedzi wynika ze spostrzeżenia, że wychowywanie w ma-
łym mieście kształtuje przyjazne nastawienie wobec innych, sprawia, że
ludzie są bardziej ufni i altruistyczni. Odwrotna sytuacja powstaje w du-
żym mieście, gdzie ludzie są wychowywani w przekonaniu, że nie mogą
ufać obcym i że powinni zajmować się wyłącznie swoimi sprawami. Ist-
nieje również hipoteza alternatywna. Zgodnie z nią mieszkańcy dużych
miast są mniej pomocni nie ze względu na wartości, które przyswoili so-
bie w toku rozwoju i wychowania, ale dlatego, że miasto stanowi okre-
ślone zjawisko rządzące się swoimi własnymi prawami. Staniey Milgram
(1970) na przykład sformułował hipotezę przeładowania urbanistyczne-
go, w której stwierdza, że ludzie żyjący w miastach doświadczają nad-
miaru stymulacji. Sposobem radzenia sobie z tym stanem jest zamknięcie
się w sobie i ograniczenie liczby docierających bodźców. Gdyby umieścić
mieszkańców miast w bardziej spokojnym i mniej stymulującym środo-
wisku, to staliby się oni bardziej chętni do nawiązywania między sobą
bliskich kontaktów.

Nancy Steblay (1987) dokonała ciekawego przeglądu literatury, z któ-
rego wynika, że niechęć do pomagania obserwowana u ludzi żyjących
w miastach jest rezultatem nie wychowania, które otrzymują, ale cech miejskiego środowiska. Gdyby angażowanie się w pomoc zależało od przekazanych dzieciom w toku ich wychowania wartości, wtedy nie lokalizacja
nieszczęśliwego wypadku, ale miejsce urodzenia świadków decydowałoby
o tym, czy ofierze zostanie udzielona pomoc. To założenie Steblay zweryfi-
kowała w czasie swoich badań. Okazało się, że gdy zaistnieje okazja do
udzielenia człowiekowi pomocy, to dalszy rozwój wypadków zależy bar-
dziej od tego, czy do incydentu dochodzi w mieście czy na wsi niż od tego,
jacy ludzie znajdują się na miejscu zdarzenia. W konkluzji możemy stwier-
dzić, że lepiej, gdyby twój wypadek rowerowy zdarzył się na wsi, nawet
jeśli jego świadkiem miałby być tylko typowy mieszczuch, niż gdyby przy-
trafił się w Nowym Jorku, chociaż na miejscu byłby obecny prawdziwy far-
mer. Krzątanina i pośpiech w miastach sprawiają, że nawet życzliwi i ser-
deczni ludzie zamykają się w sobie i stają się bardziej nieczuli na innych.

Czas na krótkie podsumowanie tego, co zostało napisane. Omówiliśmy
trzy główne podejścia do interpretacji mechanizmu zachowań prospołe-
cznych: ideę, że pomaganie jest instynktowną reakcją wspierania osobni-
ków podobnych do nas pod względem genetycznym oraz że w toku roz-
woju genetycznego wykształciliśmy normę wzajemności (socjobiologia);
założenie, iż zyski z udzielania pomocy przewyższają ponoszone koszty,
w związku z czym troska o innych jest przejawem zabiegania o własny
interes (teoria wymiany społecznej); pogląd, że w pewnych okoliczno-
ściach do przyjścia z pomocą popycha nas przemożna siła współczucia
i empatii wobec ofiary (hipoteza altruizmu-empatii). Każde z wymienio-
nych podejść ma żarliwych, a przede wszystkim krzykliwych, zwolenni-
ków i oponentów.

Z całą pewnością należy jednak stwierdzić, że bez względu na naturę
ludzkich motywacji nie są one jedynymi czynnikami determinującymi podjęcie działań pomocnych.

Zwykle jednak, gdy wspomniani uczeni znajdowali po-
twierdzenie dla swojego toku rozumowania, inna grupa badaczy dostar-
czała danych przeciwstawnych ...

Tu dochodzimy do Jezusa. Jego nauki były także niejako wbrew naturze. Nadstawianie drugiego policzka,

I raczej nikt tego nie przestrzega ani dosłownie ani metaforycznie i chyba nie powinien...