Niech każdy okazuje posłuszeństwo temu ze swoich bliźnich, który został obdarzony stosownym charyzmatem. Niechaj mocny troszczy się o słabego, a słaby mocnego poważa. Niechaj bogaty pomaga ubogiemu, ubogi zaś dziękuje Bogu, że dał mu kogoś, kto może zaspokoić jego potrzeby. Mędrzec niech objawia swoją mądrość nie w słowach, lecz w dobrych uczynkach. Pokorny niech sam sobie nie wydaje świadectwa, ale pozwoli świadczyć innym. Ten, kto jest czysty w ciele, niechaj się nie chełpi, wiedząc, że swoją wstrzemięźliwość nie samemu sobie zawdzięcza. Pomyślmy, bracia, z jakiego to prochu powstaliśmy, jacy byliśmy na ten świat przychodząc, z jakiej śmierci i ciemności wyprowadził nas na świat Ten, który nas stworzył i ukształtował, przygotowując swoje dary dla nas, jeszcze przed naszym narodzenienim. Skoro wszystko to mamy od Niego, za wszystko też powinniśmy Mu dziękować. Chwała Mu na wieki wieków. Amen. [Klemens Rzymski - List do Kościoła w Koryncie]

"Nie każda nauka jest prawdziwa i nie każda prawda jest naukowa".

Sługa Boży Ojciec Święty Jan Paweł II

św. Grzegorz z Nyssy (†ok. 395)

„Ten więc, kto pnie się wzwyż, nigdy nie przestanie iść z początku w początek, przez nigdy nie kończące się początki. Ten, kto pnie się wzwyż, nigdy nie ogranicza swego pragnienia do tego, co już zna; lecz wznosząc się stopniowo, przez inne, wciąż większe pragnienie, ku innemu, jeszcze większemu, dusza dąży drogą ku nieskończoności przez coraz to wyższe wzloty”

„Dusza, która jednoczy się z Bogiem, jest nie do zaspokojenia w swoim radowaniu: im obficiej zostaje wypełniona pięknem, tym mocniej płonie w swym pragnieniu”.

św. Teresa od Jezusa (†1582)

„To tylko powiem, że chociażby w niebie nie było innej rozkoszy dla oczu, niż widok tej wielkiej piękności ciał uwielbionych, a zwłaszcza Człowieczeństwa naszego Pana Jezusa Chrystusa, to jedno już byłoby niewypowiedzianą chwałą i szczęśliwością”.

Św. Teresa od Dzieciątka Jezus

Za jedno z radością zniesione cierpienie będziemy przez całą wieczność lepiej miłowali Dobrego Boga! A cierpiąc można zbawiać dusze (L 23, LT 43B).

Cierpienie będzie mogło sięgnąć granic najwyższych, ale jestem pewna, że Bóg nigdy mnie nie opuści (ŻZ 04.07).

Gdy się zastanowimy, że jeśliby nam Pan Bóg dał cały wszechświat, ze wszystkimi jego skarbami, i tak nie mogłoby się to równać z najmniejszym cierpieniem! Jakaż to łaska, gdy rano nie czujemy ani cienia odwagi, żadnej siły do praktykowania cnoty, o wtedy właśnie chwila odpowiednia, by przyłożyć siekierę do korzenia drzewa (por. Mt 3,10). Zamiast tracić czas na zbieranie drobnych okruszyn, czerpiemy pełną ręką ze skarbnicy diamentów (L 40, LT 65).

To bardzo przykre, gdy patrzą na nas ze śmiechem, kiedy cierpimy. Ale myślę, że tak patrzono na Pana Jezusa cierpiącego na krzyżu. Ta myśl pomaga mi składać Mu z całego serca tę ofiarę (ŻZ 25. 08].

Życie to tylko sen, wkrótce przebudzimy się, i wtedy jakaż radość. Im większe są nasze cierpienia, tym większa nasza chwała nieskończona. Och! nie zmarnujmy doświadczenia, które Jezus na nas zsyła
(L 59, LT 82).

Cierpmy w pokoju. Przyznaję, że słowo pokój wydaje mi się trochę za mocne, ale zastanawiając się niedawno nad tym, odkryłam tajemnicę cierpienia w pokoju. Kto mówi pokój, nie mówi radość czy też odczuwana radość. Aby cierpieć w pokoju, wystarczy chcieć tego wszystkiego, czego chce Jezus (L 63, LT 87).

Nie sądźmy, żebyśmy mogły miłować bez cierpienia, bez wielkiego cierpienia. W grę wchodzi tu nasza biedna natura (...). To nasze bogactwo, nasz sposób zarobkowania... Jest tak cenna, że Jezus zstąpił umyślnie na ziemię, aby ją przyjąć (L 65, LT 89).

Bóg jest godzien podziwu, ale nade wszystko godzien miłości, więc Go miłujmy - miłujmy Go na tyle, aby cierpieć dla Niego wszystko, cokolwiek tylko zechce, także udręki duszy, oschłości, trwogi, pozorną oziębłość... Ach! to doprawdy wielka miłość kochać Jezusa, nie odczuwać słodyczy tej miłości to męka (L 73, LT 94).

Zmartwienie, które przygnębia i zniechęca, pochodzi z miłości własnej, smutek nadprzyrodzony wzmaga odwagę, wzbudza porywy ku dobremu (RW, 396).

źródło:
http://www.republika.pl/irekpot/modlitw ... /mysli.htm

U schyłku życia będziemy sądzeni z miłości (św. Jan od Krzyża)
Najlepsza katolicka księgarnia internetowa-kliknij

bł. Bronisław Markiewicz (†1912)

Puszczę się w lekkiej łódce rybackiej na szalone morze tego świata – dla Jezusa. On ze mną będzie, bo mi każe tam iść (ZŻW 25 VII 1873).

Pójdę za Panem i walczyć będę, gdziekolwiek każe, w największym opuszczeniu nawet i w ubóstwie najzupełniejszym, jeśli taka Jego wola. (ZŻW 04 IX 1875).

Chrystus dla mnie wszystko! Niech wyjdzie ze mnie "ja" bo Chrystus chce tam mieszkać. (ZŻW, 31 VIII 1866).

źródło:
http://www.miejscedom.pl/mysli.html

"Jezus pozostał w Eucharystii z miłości"

Częstotliwość nawiedzenia Najświętszego Sakramentu jest funkcją dwóch czynników: wiary i serca, widzenia prawdy i ukochania jej. (Bruzda, 818 )

Serce! Od czasu do czasu wciska się weń cień blichtru ziemskiego: głupie, smutne, "zaściankowe" wspomnienia...

Przystąp natychmiast do Tabernakulum, fizycznie lub duchowo, a powrócisz do światła, do radości, do Życia. (Bruzda, 817 )

Zaglądaj często do kaplicy, aby powiedzieć Jezusowi: ... rzucam się w Twoje ramiona.
- Pozostaw u Jego stóp, co posiadasz: swoją nędzę!
- W ten sposób, niezależnie od nawału spraw, które dźwigasz ze sobą, nigdy nie stracisz pokoju. (Kuźnia, 306 )

Jezus pozostał w Eucharystii z miłości... do ciebie.
- Pozostał wiedząc, jak ludzie Go przyjmą... i jak ty Go przyjmiesz.
- Pozostał, abyś Go spożywał, abyś Go odwiedzał i abyś Mu opowiadał swoje sprawy i abyś, obcując z Nim przy Tabernakulum i przyjmując Sakrament, rozpalał się z dnia na dzień coraz większą miłością i przyczynił się, aby inne dusze - liczne! - szły tą samą drogą. (Kuźnia, 306 )

św. Josemaria Escrivá

Św. Teresa od Dzieciątka Jezus

Radość, jakiej ludzie światowi szukają w rozmaitych przyjemnościach, jest jedynie znikającym cieniem, ale nasza radość, której szukamy i doznajemy w trudach i cierpieniach, to bardzo słodka rzeczywistość, przedsmak szczęśliwości w niebie (L 191, LT 221).

źródło:
http://www.republika.pl/irekpot/modlitw ... /mysli.htm

"Odbieramy coś Bogu, kiedy niepokoimy się o przyszłość. Nie dajemy Mu wolnej ręki i nie pozwalamy Mu stwarzać nas takimi, jakimi On chce nas mieć"

św. Tereska od Dzieciątka Jezus

"Jak to jest z twoją pamięcią na obecność Boga?"

Masz braki w życiu wewnętrznym: ponieważ nie obejmujesz swoją modlitwą spraw ludzi najbliższych i prozelityzm; ponieważ nie starasz się widzieć jasno, podejmować konkretnych postanowień i realizować je; ponieważ nie masz przed oczyma sensu nadprzyrodzonego studiów, pracy, swych rozmów, obcowania z innymi... Jak to jest z twoją pamięcią na obecność Boga, która ma być konsekwencją i wyrazem twojej modlitwy? (Bruzda, 447 )

Sprawia mi bardzo wielki ból, kiedy się dowiaduję, że jakiś katolik - dziecko Boże, które na Chrzcie świętym zostało powołane, by być drugim Chrystusem - uspokaja swoje sumienie formalistyczną pobożnością, pewnego rodzaju religijnym sentymentalizmem: modli się od czasu do czasu, tylko wtedy kiedy czuje, że mu to korzyść przyniesie! We Mszy świętej widzi obowiązek niedzielny, którego nie trzeba jednak traktować nazbyt rygorystycznie, natomiast troskliwie i regularnie o ustalonych godzinach dba o zaspokojenie swego żołądka. Ludzie tacy gotowi są odstąpić od swojej wiary za miskę soczewicy, byle tylko zachować swoją pozycję... A potem bezwstydnie, nie licząc się ze zgorszeniem, posługują się etykietą chrześcijańską, by odnieść z tego korzyść. Nie! Nie zadowalajmy się etykietami! Chcę, abyście byli chrześcijanami z krwi i kości, chrześcijanami w stu procentach. Ale, aby to osiągnąć, musicie konsekwentnie szukać właściwego pożywienia duchowego.

Wiecie z własnego doświadczenia - i słyszeliście, jak często to powtarzałem, żeby zapobiec zniechęceniu - że życie wewnętrzne polega na stałym rozpoczynaniu od nowa, każdego dnia; i spostrzegliście w swoim sercu - podobnie jak ja w swoim - że ustawicznie musimy walczyć. Podczas rachunku sumienia stwierdzacie wciąż te same porażki, które same w sobie są nieznaczne, wam jednak wydają się wręcz ogromne, ponieważ dopatrujecie się w nich braku miłości, oddania, ofiarności, delikatności. To samo zdarza się też mnie. Wybaczcie, że mówię o sobie, ale kiedy przemawiam do was, równocześnie omawiam z Panem potrzeby swojej duszy. Rozbudzajcie w sobie gorące pragnienie zadośćuczynienia, przeżywajcie szczerą skruchę, ale mi nie traćcie pokoju!
(Przyjaciele Boga, 13 )

(…) Teraz nalegam, abyście pozwolili sobie pomóc, dali się prowadzić duchowemu przewodnikowi, któremu powierzycie swoje pragnienie świętości i codzienne problemy, które dotyczą życia wewnętrznego, porażki, których doznajecie i swoje zwycięstwa.
(Przyjaciele Boga, 15 )

św. Josemaria Escrivá