Ano Pokojowo chciałem przyznać Ci rację, że są podstawy, aby uważać wojnę za niezgodną z sensem wiary chrześcijańskiej

Jeśli miałaby to być wojna o zysk - nie jest uzasadniona.
Jeśli byłaby to wojna obronna - może taką być, jeśli nie ma innych środków obrony.

Najkrócej.
Człowiek ma prawo do życia. Każdy. I nie widzę powodu, żeby stawiać prawo do życia napastnika ponad prawem do życia napadniętego. Oczywiście napadnięty ma prawo zdecydować, że takim kosztem nie będzie swojego życia bronił. Ale taką decyzję może podjąć on sam. Wyłącznie.

Napadający decydując się na pewne działania podejmuje ryzyko. Ma wybór. Napadnięty nie. I nie musi cenić życia napastnika bardziej niż swojego.

A biorąc pod uwagę, że jesteśmy za siebie współodpowiedzialni...

PS. Zabijać w partyzantce można a wchodząc z wojskiem "z zewnątrz" nie? Niby dlaczego? Państwo nie jest ponad człowiekiem, człowiek nie jest własnością do państwa, w którym mieszka.

Przecież wojna obronna też jest wojną o zysk. Obrona status quo, terytorium, stylu życia - wszystko to jest zyskiem, wojna obronna jest obroną tych zysków - wartości materialnych i ideologicznych niezwiązanych z wiarą.

Tylko co chrześcijaninom po "stulu życia"? Albo dlaczego niby tak ważna jest przynależność państwowa miasta w którym mieszkają? Albo, że się zmieni administracja, bądż ustrój państwa?
Co to zmienia w ich wierze i drodze do zbawienia? Niby, że mniej wygodnie? Bo poprzedni rząd był "nasz" a ten już nie? Bo chorągiewka w ziemi ma inne barwy niż wcześniej? - przecież to nie ma znaczenia.

Mylisz wojnę z fizyczną napaścią, z fizycznym atakiem człowieka na człowieka. Aktualnie wojny mają na celu przejęcie władzy, narzucenie ustroju, ideologi, wolnego rynku, itp. Nikomu już nie zależy na wybijaniu ludności. Przy obronie życia, oczywiście, jak najbardziej każdy ma prawo do obrony. Jednak przy aktualnych technikach walki - ofiary w ludziach są właśnie wynikiem prowadzenia wojny obronnej, próbie panowania nad zdobytymi zyskami. Kapitulacja kończy działania wojenne.
Mówimy o wojnie. Ewentualnego wrogiego żołnierza przed którym mogłabyś się bronić zobaczyłabyś prawdopodobnie dopiero po zakończeniu działań wojennych. Bardziej prawdopodobne jest, że napastnikiem który Ci zagrozi nie będzie wrogi żołnierz, tylko twój "ziomal" który wyskoczy na mały szaber, korzystając z okazji, że służby obronne zginęły w walce (wojnie obronnej) lub zostały wzięte do niewoli... A wtedy będziesz tego "wrogiego" żołnierza wyczekiwać.
Nie ma wyboru - to żołnierz który ma słuchać rozkazów albo go rozstrzelają. Pamiętasz? Mówimy o wojnie, a Ty przytaczasz argumenty z sytuacji napaści przez bandytę. Żołnierz może być bandytą, ale najczęściej nim nie jest.
Jak ktoś tak bardzo chce walczyć zbrojnie dla innych to niech czyni to bezpośrednio a nie chowa się za intytucjami...

Mam wrażenie, jakbym czytał jakąś powieść z gatunku SF Ostatnia wojna obronna, jaką prowadziła Polska, to II WŚ. Styl życia (czy też umierania) obywateli II RP w wyniku porażki w tej wojnie obronnej zmienił się radykalnie. To nie była tylko kwestia zmiany barw chorogiewki.

Nie ma znaczenia, a nawet wręcz pomogło - liczy się tylko szczęście i duma jaką czujemy, że przedujemy w światowych statystykach katolickości

Najkrócej.
Człowiek ma prawo do życia. Każdy. I nie widzę powodu, żeby stawiać prawo do życia napastnika ponad prawem do życia napadniętego. Oczywiście napadnięty ma prawo zdecydować, że takim kosztem nie będzie swojego życia bronił. Ale taką decyzję może podjąć on sam. Wyłącznie.

Nieprawda, nie może. Gdyby mógł to by znaczyło, że człowiek jest panem swojego życia i śmierci, a skądinąd (Rz 14, 8 ) wiadomo, że jest nim Bóg.
Tak jak nie wolno popełnić samobójstwa, tak nie wolno zrezygnować z życia bez walki.
Z punktu widzenia zdrowego rozsądku jest to oczywiste. Człowiek jest wyposażony w instynkt samozachowawczy, chce żyć. W sytuacji ekstremalnej automatycznie broni WŁASNEGO życia, a nie zastanawia się co się stanie z cudzym.

Widzę pewną sprzeczność. Skoro Bóg jest panem życia i śmierci, to zabójstwo napastnika nie wchodzi w rachubę - byłoby to "zapanowaniem" nad jego życiem... Jeśli wstrzymamy się od zabicia napastnika, udowodnimy siłę naszej wiary i zostaniemy zbawieni, a napastnik kiedyś, po śmierci potępiony. Jeśli zabijemy napastnika, staniemy się panem jego życia i śmierci - zostaniemy potępieni... Zbawienie kontra trochę więcej doczesności - co się bardziej "opłaca"?
Jak każde zwierzę, jak każde zwierzę... Ale chyba celem człowieka nie jest uleganie instynktom, szczególnie gdy wiąże się to z odebraniem bliźniemu życia, prawda?

Człowiek nie jest panem SWOJEGO życia i śmierci, tzn. nie może przeprowadzić takiego rozumowania: "dam się zabić żeby uniknąć zabicia bliźniego" bo to by znaczyło że arbitralnie ocenił swoje życie jak mniej cenne.
Tymczasem w sytuacji "albo albo", ktoś i tak straci życie, ofiara lub napastnik. Bronimy swojego, bo za nie jesteśmy w większym stopniu odpowiedzialni niż za życie cudze. Bliższa koszula ciału.
Instynkt samozachowawczy jest dobry bo służy przetrwaniu gatunku. To że współdzielimy go ze zwierzętami nie deprecjonuje go przecież w żaden sposób.

Krzysztof - to znaczy że matka nie może oddać ostatniego kęsa jedzenia dziecku, odmawiając sobie i umrzeć z głodu? To znaczy że nie może wbiec na jezdnię, żeby uratować dziecko, ginąc pod kołami? Że nie można nikogo zasłonić przed kulą własnym ciałem?

To znaczy, że św. Maksymilian Kolbe nie miał prawa pójść na śmierć za innego człowieka? Że św. Joanna Molla postąpiła źle decydujac się na własną śmierć by urodzić dziecko?

To znaczy, że Jezus Chrystus powinien uciec z Jerozolimy, a nie umrzeć za nas na krzyżu?

Czy oni wszyscy uznali swoje życie za mniej ważne, czy raczej po prostu je ofiarowali za innych - a Bóg tę ofiarę przyjął?

Krzysztofie
Jotka podała ci kilka przykładów. Ja podam ci odpowiedź na nie:



"Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich." J 15, 13

Zgadzam się, trafne przykłady. Człowiek może złożyć swoje życie w
ofierze. Nadal, muszą być jednak, moim zdaniem, spełnione pewne
warunki w których taka ofiara jest dopuszczalna.
Przede wszystkim ofiara musi mieć cel ( "za przyjaciół swoich" ) , np. matka poświęca się dla dziecka. A zaprzestanie obrony swojego życia przed napaścią, w sytuacji gdy są szanse powodzenia, nie ma żadnego celu ani sensu.

Ta różnica jest chyba wyczuwalna intuicyjnie, gdy np. o. Kolbe się
ofiarował na śmierć ratował życie niewinnego człowieka, gdy
zaprzestajemy obrony przed napaścią na nasze życie, np. uchylamy się
od wojny obronnej, to de facto pomagamy oprawcy zgładzić niewinne
życie, w tym wypadku nasze życie.

To już całkiem inna bajka. Taki agresor nie jest przyjacielem za którego wolno oddać życie. To nieprzyjaciel, którego powinniśmy kochac, ale nie aż za cene własnego życia lub życia swoich najbliższych.
Kościół dopuszcza działanie w samoobronie (nie mylić z partią Andrzeja L. ).

A ja bym jednak odróżniła kwestię wojny obronnej (kiedy w grę wchodzi życie innych) a kwestię samoobrony.

Bo mimo wszystko powiedziano: miłujcie waszych nieprzyjaciół. Przypominam - Chrystus nie umarł za przyjaciół. On nas uczynił swoimi przyjaciółmi-braćmi przez swoją śmierć.

Samoobrona jest dopuszczalna. Nie można wymagać od ludzi heroizmu. Ale jeśli ktoś widzi w takim wyborze dobro i z miłości (a nie np. chęci uwolnienia się od własnego życia) decyduje się nie podejmować obrony, zwłaszcza takiej, która by kogoś zabiła/mogła zabić - to może taką decyzję podjąć. Pod wymienionymi warunkami.

Brawa dla Jo_tki

No dobrze. To był jednak Chrystus.
Święty Piotr zas uśmiercił Ananiasza i Safirę...za kasę, nie w samoobronie