Nieskończone raczej nie, bo przecież jego poziom nie będzie się wtedy zmieniał, więc straci motywacyjną rolę.

A może my piszemy o czymś innym?

Ja się oczywiście nie znam, ale słyszałem tłumaczenia że to jest związane z brakiem Boga i uszanowaniem przez niego wolnej woli (że człowiek nie ufa Bogu i takie tego skutki).

W moim odczuciu pozostawia to spory niedosyt, ale lepszego jeszcze nie słyszałem.

Myślę, że takie pojęcia jak motywacja, ambicja, dążenie nie będą już miały znaczenia. Ale chyba rzeczywiście mamy inne pojęcie o szczęściu, bo dla mnie szczęście nie jest związane z dążeniem. Uczucia dające szczęście (które szczęściem nazywam) są niezmienne. To miłość po prostu...
Ale może rzeczywiście piszemy o czymś innym

Hehe, a jednak się różnimy Mnie by trochę przerażało takie usiąście w fotelu, nałożeniu sobie hełmu szczęścia i już na zawsze rozpłynięciu się w tym. Musiałbym praktycznie zniszczyć większą część siebie, łącznie z rozumem, bo w przeciwnym wypadku zanudziłbym się wiecznym odczuwaniem tego samego...

Może to wynika z tego, że jestem programistą, i dla mnie program który zapętlił się na wieczność w jednym miejscu to 'koszmar'... Ja nie chcę się tak 'zawiesić', wolę cały czas działać

Piszesz jeszcze o miłości. Miłość potrzebuje jakiegoś obiektu do miłowania, a jak obiekt już jest to dzięki miłości działamy zgodnie z interesem tego obiektu. Nieee, nie potrafię sobie wyobrazić miłości bez dążeń... Miłość traci wtedy na znaczeniu...

Nie, ponieważ człowiek zdolny do pełni szczęścia, z definicji będzie w Niebie.
Ową szczęśliwość w Piekle można by ewentualnie przyrównać do szczęśliwości kogoś komu się uciekło uciec od prawda, kto się zamknął przed nią sam w sobie; szczęściarz żyjący w zakłamaniu i kłamstwie, karmiący się ułudą, znający intuicyjnie prawdę o sobie, ale wypierający ją ze świadomości. Przepełniony goryczą i cierpieniem. Dodatkowo wybór Piekła będzie się wiązał z co najmniej skromnym zobaczeniem Boga, Jego chwały i piękna. Człowiek sam odrzuci na wieczność Boga i będzie cierpiał, bo będzie istniał w poczuci wiecznego potępienia.

Chwila, bo widzę tu jakąś sprzeczność.

Rozpatrzmy przykład ateisty. Ktoś taki twierdzi, że Boga nie ma. Jeśli umiera a mimo to coś się dalej z nim dzieje, to na pewno przyzna się, do błędnego światopoglądu i będzie gotów się nawrócić. Skoro już wie, że jest Bóg, to nie wybierze świadomie piekła, w którym miałby być mniej szczęśliwy. Niby czemu miałby to robić, na przekór? "A mnie się dalej nie podoba ta cała sprawa z Bogiem"? Jeśli ateista dostanie dowód "prosto w twarz", to nie będzie szedł w zaparte, bo to nie ma sensu. To by było jak upieranie się, że 2+2=5 mimo, że ktoś pokazał mu dobitnie, że to 4. Ateizm wynika z tego, że tu na ziemi nikt nie jest w stanie tego pokazać, ale jeśli dowód zobaczy po śmierci, to go zaakceptuje jako oczywisty.

A więc ateista po śmierci widzi, że się mylił i się nawraca. Czy idzie do Nieba? Jeśli nie, to znaczy, że Bóg jednak skazuje ludzi na nieskończone piekło za zwykłe błądzenie w trakcie tych śmiesznych parudziesięciu lat żywota ziemskiego, co według wcześniejszych postów nie ma miejsca ( bo byłoby niesprawiedliwe). Ma być wolna wola do samego końca - ale każdy zdrowy na umyśle ateista, rozumiejąc, że się mylił, zmieni poglądy i wybierze Niebo.


Kto więc siedzi w piekle? Ktoś kto aktywnie uznaje istnienie Boga i jednocześnie robi na przekór, z rozmysłem? A gdy stają przed Nim twarzą w "twarz", mówią "pocałuj mnie w ..., ja chcę do piekła, bo Cię nie lubię"? Takich ludzi pewnie zbyt wielu nie będzie... Generalnie albo się uznaje istnienie Boga Jahwe i Go kocha, albo się go nie uznaje (bo jest się innowiercą lub ateistą) i w związku z tym nie kocha - ale też nie nienawidzi (bo jak można nienawidzić czegoś, czego nie ma).

Innymi słowy, skoro Bóg nie kara nieskończonym piekłem za ziemskie grzechy, a robi to jedynie tym, którzy sami chcą, to kim mieliby być tacy ludzie? Kto odrzuca na wieczność Boga, jeśli Go zobaczy i przekona się, że On istnieje naprawdę?

A co jeżeli po śmierci nic nie ma? Taka ewentualność też przecież istnieje i jest równie prawdopodoba (z naszego, ziemskiego, racjonalnego punktu widzenia) co życie wieczne po śmierci...

Big Macu zauważ, że wybór Boga nie polega po prostu na uznaniu, że teza "Bóg istnieje" jest prawdziwa.

Dzięki PTR za przypomnienie. W przeciwnym razie niechybnie zapomiałbym, że sprzeczności są nielogiczne.

Jeszcze jak już jesteśmy przy logicznych formalizmach wypadałoby powiedzieć co rozumiemy przez pojęcie "Bóg". ja rozumiem to zgodnie z pierwotnym znaczeniem jakie przypisuje temu pojęciu filozofia:

1. Bóg jest bytem
2. Bóg jest doskonały

Pozostałe cechy, można przyporządkować Bogu na podstawie logicznej konsekwencji z 2 (faktu, że jest doskonały):

3. Bóg jest niezmienny
4. Bóg jest absolutnym dobrem
5. Bóg jest jeden

Niektórzy na podstawie matematycznie uporządkowanej konstrukcji rzeczywistości i zasadzie przyczynowości zdarzeń oraz bytów dochodzą do wniosku, że:

6. Bóg jest stwórcą wszystkich bytów i twórcą ich natury (w tym również natury niematerialnej np. duszy)
7. Bóg jest przyczyną ruchu

I co się oczywiście z tym wiąże:

8. Bóg jest pierwszą przyczyną

Zakładając, że 8 powyższych cech jest prawdziwych, możemy z czystym sercem przejść do meritum.



Piszesz, że Bóg na pewno stworzył świat, w którym żadna istota nie mogłaby przez całą wieczność Go odrzucać. Nie da się jednak dojść do takiego wniosku tylko na podstawie faktu, że Bóg jest "Wszechmocną Miłością". Bo ludzka wola może odrzucić tą Miłość. Dlaczego zatem tak radykalnie odróżniasz czasowe dobrowolne odrzucanie Boga, od wiecznego odrzucania Boga? Nie wyjaśniłeś gdzie widzisz tą radykalną różnicę w postawie, która uzasadniałaby powyższe twierdzenie.

Pewne jest tylko to, że w złym kierunku poszedłeś uzasadniając taką teorię. Otóż nie możesz kwestii radykalnego, dobrowolnego odrzucania Boga uzasadniać tylko na podstawie tego kim jest Bóg. W przeciwnym razie, nawet czasowe zło nie byłoby możliwe bo przecież Wszechmocna Miłość by na nie nie pozwalała. Skoro występuje to zgodzimy się, że problem nie leży w Bogu i nie w Jego cechach należy szukać odpowiedzi na tą kwestię. Należy szukać jej w człowieku: jego naturze, skłonności, rozumie, etc. Ale na pewno nie w Bogu. Bóg może albo zniszczyć/ograniczyć wolność człowieka albo się jej podporządkować, trzecia droga jest po prostu logicznie niemożliwa. Dlatego pytam: Co takiego jest w człowieku co wykluczałoby możliwość trwałego odrzucenia Boga? Co jest takiego radykalnie różnego w trwałym odrzucaniu Boga, a w czasowym odrzucaniu Boga, że pierwsze jest absolutnie niemożliwe, a drugie zdarza się bardzo często?

PTRqwerty
Więc na czym polega wybranie Boga.
I kto idzie do piekła?

No i co z miłosierdziem na Ziemii? Czemu wszyscy ignorują to pytanie? Można jeszcze pójść dalej: co z miłosierdziem w piekle? Jeżeli ktoś będąc w piekle się jednak nawróci: stwierdzi że jednak wolałby byc gdzieć indziej, to czy miłosierdzie Boże nie dosięgnie go?


Szczerze mówiąc nie myślałam o tym w ten sposób. Musze to przemyśleć. Do tej pory wydawało mi się że takie pojęcia jak nuda czy czynność nie będą miały w niebie jakiegokolwiek znaczenia. Sama nie wiem jak niebo miałoby wyglądać. Myślę że to naturalne, że przeraża nas coś co zupełnie nie przypomina życia ziemskiego i tego wszystkiego co sprawia nam najwięcej radości. Ja też bym wolała żeby to niebo przypominało trochę życie na ziemii z jego smutkami i radościami, z marzeniami, bo znam to dobrze i czuję się tu bezpiecznie. W takim razie czy Bóg jest szczęśliwy?

Niebo polega na wiecznie pogłębiającym się poznawaniu Boga. A że Bóg jest nieskończony to proces Jego poznawania będzie wieczny. Tak więc, szczęście może być wieczne bo może opierać się na wiecznym rozwoju człowieka.

Ale w jakim sensie nieskończony? Jakoś nie bawiłoby mnie poznawanie w nieskończoność kolejnych cyfr rozwinięcia liczby PI...

Nie mówimy tu o rzeczywistości filmowej.

Bóg jest tak fascynującą istotą, że nieustanne odkrywanie Go to niekończąca się przygoda.

Paschalisie, czy to co napisałeś pochodzi z jakiegoś obcego źródła czy też jest to Twoje? Nie chodzi o dokładne brzmienie tekstu, ale bardziej o ideę.
Pytam, bo to bardzo dobry i krótki, dwuzdaniowy opis stanu zwanego Niebem. Gdybym chciał ten tekst zacytować, kogo podać jako autora?
 

Byłbym wdzięczny za jakiś konkret, jak na razie te fascynujące aspekty są skrzętnie przede mną ukrywane Dotychczas spławiano mnie nic nie znaczącymi cechami jak nieskończony czy też doskonały...