Ja niczego nie napisałem złego o innych wspólnotach chrześcijańskich. Napisałem tylko, że KK opiera się na Tradycji Apostolskiej przekazanej od Św. Piotra stąd też jej wielka wartość, która uzasadnia traktowanie KK jako autorytetu przynajmniej w najważniejszych sprawach.

Biblia to wg Ciebie element tradycji? Biblia, czyli Pismo Święte, księga wskazówek, słowa Chrystusa, to wg Ciebie Tradycja? Biblia, która na tym forum opisana jest jako źródło wiary, to dla Ciebie tradycja? Gratulacje.

Po drugie: u pierwszych chrześcijan nie było papieża. Takie słowo nie istniało. Zaś bardzo widoczna była struktura niemal plemienna - czyli był po prostu jeden przywódca, który też rozsądzał spory.

No chyba, że mówisz o unii państwa i kościoła w średniowieczu. Ale to raczej zaprzeczenie Biblii.

Co do Tradycji Apostolskiej. Tak jak mówiłem: jest to względność wiary. Ty tak pojmujesz tradycję, wierzysz w nią. Wierzysz. Nie jest ona nigdzie opisana, po prostu KK tak ją definiuje i Ty wierzysz w słuszność jej definicji. Ale Ty patrzysz ze środka, patrzysz przez pryzmat KK. Ja jako ateista patrzę z punktu widzenia słuszności tych wszelkich przekonań dla ludzi w nie wierzących. Z tego punktu widzenia odejście od Kościoła a brak sprzeczności z Chrystusem i Biblią są jak najbardziej możliwe.

Oczywiście, że był. Papież to następca Św. Piotra, metropolita Rzymu. Kwestia nazwy jest zupełnie nieistotna bo to nie ona jest argumentem za prymatem papieskim. Papież to po prostu określenie na biskupa Rzymu, a mówiąc ściśle na metropolitę Rzymu.

Tradycja
ks. Andrzej Zuberbier




Tradycja - wyrażenie dobrze znane w języku i kulturze polskiej. Tradycja - to zarówno przekazywanie jakichś wartości z pokolenia na pokolenie, jak i same te przekazywane wartości: przekonania, sposoby zachowań, instytucje...

W wierze chrześcijańskiej Tradycja to przekazywanie Bożego Objawienia od jego pierwotnych głosicieli, zwłaszcza od Jezusa Chrystusa i apostołów - po dziś dzień. To również przekazywane Boże Objawienie - zarówno w swej całości, jak i w poszczególnych elementach.

Źródłem tak rozumianej Tradycji jest sam Bóg, który objawia się wybranym przez siebie ludziom, ci zaś z kolei mają obowiązek przekazywania Bożego Objawienia tym, do których jest ono adresowane: w Starym Testamencie - narodowi izraelskiemu, w Nowym - wszystkim ludziom. Przekazywanie Objawienia posiada zatem charakter społeczny i zarazem kształtuje życie religijne jako społeczne. Tworzy Kościół.

Jeżeli Tradycją nazwać trzeba całość Objawienia Bożego, przekazywanego najpierw z pokolenia na pokolenie w narodzie izraelskim, a później - od Chrystusa i apostołów przez wieki - w Kościele, to Pismo święte należy do Tradycji. Jest spisywaną z biegiem czasu Tradycją we wszystkim, co dla niej istotne. Na pytanie zatem, gdzie znaleźć można świadectwo żydowskiej i chrześcijańskiej tradycji, odpowiedzieć trzeba, że świadectwem tym jest Pismo święte Starego i Nowego Testamentu.

Z powodu swego pisemnego, tzn. zobiektywizowanego i trwałego charakteru, a jednocześnie z racji obecnej w Izraelu i w Kościele wiary w powstanie Pisma świętego pod natchnieniem Ducha Świętego, nie tylko cieszy się ono czcią należną Bożemu Objawieniu i Bożemu Słowu, lecz jest normą całej Tradycji, a więc normą wiary.

Niekiedy Pismo święte odróżnia się od Tradycji, mówiąc np. że „święta Tradycja i Pismo święte stanowią jeden święty depozyt Słowa Bożego powierzony Kościołowi” (Konstytucja o Objawieniu, 10). Nie znaczy to, że Pismo święte i Tradycja stanowią dwa odrębne źródła Objawienia Bożego, lecz znaczy, że Pismo święte wyraża wcześniejszą od niego Tradycję we wszystkim, co dla niej istotne, a jednocześnie dzięki niej zostaje rozpoznane i uznane za Słowo Boże.

Tradycja Apostolska
ks. Andrzej Zuberbier




Tradycję jako przekazywane w Kościele Objawienie Boże nazywa się tradycją apostolską. Dlaczego?

Objawienie Boże, które rozwijało się w dziejach wybranego narodu izraelskiego, osiągnęło swą pełnię w Jezusie Chrystusie, Synu Bożym. Świadkami Jego życia, śmierci, a szczególnie zmartwychwstania, świadkami Jego zbawczego posłannictwa byli apostołowie. Powołani imiennie przez Jezusa, byli z Nim przez cały czas, „począwszy od chrztu Janowego aż do dnia, w którym został wzięty do nieba” (Dz 1,21-22). Posłał On ich na cały świat, by nauczali wszystkie narody, ucząc je zachowywać wszystko, co im sam przykazał (Mt 28,19-20). Wyrazem apostolskiego świadectwa o Jezusie jest Nowy Testament.

Przekazywane przez apostołów świadectwo, a więc tradycja apostolska, wyraża się nie tylko w głoszeniu, że zbawienie dokonało się przez śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, lecz także w kształtowaniu życia pierwszych wspólnot Jego wyznawców zgodnie z posiadaną przez apostołów świadomością woli Jezusa. Ta tradycja apostolska - to, czego oni nauczali i co stanowili - jest dla chrześcijan zawsze obowiązującą i definitywną normą wiary i życia.

Nie znaczy to, by tradycja apostolska, wyrażająca dokonaną w Chrystusie pełnię Objawienia Bożego, nie miała się w Kościele rozwijać. Wzrasta jej rozumienie w świadectwie, jakie Kościół daje w każdym czasie każdemu ludzkiemu pokoleniu - tak jak to najpierw czynili apostołowie, że Jezus jest jedynym posłanym przez Boga Zbawicielem wszystkich ludzi. Ów rozwój apostolskiej tradycji dokonuje się, jak wierzymy, pod opieką tego samego Ducha Świętego, który na początku został zesłany na apostołów. Tradycja apostolska jest tradycją żywą.

Od tradycji apostolskiej - normatywnej i zawsze obowiązującej - odróżnić trzeba tradycje różnych Kościołów chrześcijańskich, a nawet różnych Kościołów lokalnych. Tradycje te, choćby inspirowane Ewangelią, wielowiekowe i ważne dla chrześcijańskiego życia, jak: sposób sprawowania liturgii, kształt teologii, życie zakonne i jego formy, celibat duchownych, organizacja życia kościelnego itp. mogą różnić się między sobą i podlegać zmianom.

Przekazywane przez apostołów świadectwo, a więc tradycja apostolska, wyraża się nie tylko w głoszeniu, że zbawienie dokonało się przez śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, lecz także w kształtowaniu życia pierwszych wspólnot Jego wyznawców zgodnie z posiadaną przez apostołów świadomością woli Jezusa. Ta tradycja apostolska - to, czego oni nauczali i co stanowili - jest dla chrześcijan zawsze obowiązującą i definitywną normą wiary i życia.

Odniosę się konkretnie do tej definicji tradycji:
jeśli nie będziesz na nią patrzył przez pryzmat katolicyzmu, który jako taki przypisuje sobie jedyną drogę Tradycji, to możliwe jest odejście od Kościoła. Dlaczego? Już pisałem. Tradycja ta opiera się cały czas na wierze. Pisałem Ci to już parę postów wcześniej. A wiara, jak też już Ci pisałem, jest subiektywna. Z punktu mnie, jako ateisty, każda wiara jest słuszna dla tego, kto w nią wierzy.

W tym konkretnym wypadku dochodzi jeszcze fakt, że podstawą dla każdej z omawianych wiar jest Jezus Chrystus, wiara w Jedynego Boga i Dekalog. Różnice wynikają natomiast z interpretacji i oceny już samego rozwoju wiary, jak i Tradycji.

Owszem uznanie Tradycji Apostolskiej wymaga uznania wiary, ale tylko i wyłącznie wiary chrześcijańskiej. Nie tylko katolickiej. Dlatego twój wywód, że to tylko subiektywna katolicka przesłanka jest u podstaw błędny.

Przekazywane przez apostołów świadectwo, a więc tradycja apostolska, wyraża się nie tylko w głoszeniu, że zbawienie dokonało się przez śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, lecz także w kształtowaniu życia pierwszych wspólnot Jego wyznawców zgodnie z posiadaną przez apostołów świadomością woli Jezusa. Ta tradycja apostolska - to, czego oni nauczali i co stanowili - jest dla chrześcijan zawsze obowiązującą i definitywną normą wiary i życia.