Wyobrazmy sobie sytuacje...

w malo widocznym miejscu u pewnej pary w domu stoi baaardzo drogi wazonik... Wazonik nalezal od pokolen do rodziny chlopaka. Facet w pracy, dziewczyna sprzata. A tu nagle TRACH! Wazonik spadl, potlukl sie w drobny mak... Dziewczyna wie, ze wazonik byl dla chlopaka bardzo wazny nie tylko ze wzgledu na wartosc materialna, ale tez sentymentalna. Wie tez, ze jest taki drugi wazonik w domu i postanawia nigdy nie popsuc tego drugiego wazonika... Tez ma nie mowic chlopakowi o pierwszym wazoniku?? No bo postanowila nigdy wiecej nic nie psuc... Jest jednak prawdopodobienstwo, ze sam to zauwazy... A wtedy - lipa... Jeszcze gorzej...

A moze trzeba wziac odpowiedzialnosc za swoje czyny?

<to porownanie moze troche nie trafione, ale postawa podobna... Dla mnie: brak odpowiedzialnosci za swoje czyny>

Lucyna pytasz po co nam tego typu wiedza... To jest grzech przeciwko blizniemu <narzeczonemu>, wiec on chyba ma prawo o tym wiedziec.

Kiedy sie cos ukradnie to chyba trzeba to oddac i sie przyznac, prawda?
Z Twoim podejsciem wcale nie, przeciez grzech trezba wyznac Bogu, nie ludziom...

Takie przyznanie sie moze byc forma zadośćuczynienia bliźniemu... A jesli JaMajka sie postara to mysle, ze nie powinno byc problemow z pokojowym rozwiazaniem sprawy...

A może po prostu najważniejsze jest, co - jak ci sie wydaje - myślałby Twój chłopak? Uważasz, że chciałby wiedzieć, czy nie?

Są ludzie, ktorzy woleliby nie wiedzieć i są tacy, którzy za najgorsze uważają kłamstwa i przemilczenia. Tego nikt z nas nie wie...

Ogólnie - zgadzam się z Elką

Z klamstwem mielibysmydo czynienia wtedy, kiedy spytana przez chlopaka dziewczyna nie powiedzialaby prawdy, a z przemilczeniem kiedy nie odpowiedzialaby na zadane pytanie.

I tu zachodzi pytanie, czy o wszystkich naszych grzechach powinnismy mowic najblizszej osobie?
Czy jezeli JaMajka raz ulegla pokusie i chce sie od tego odciac, to powinna jednak powiedziec o tym jednym razie narzeczonemu?

Mozemy snuc rozne przypuszczenia, mysle, ze JaMajka powinna porozmawiac o tym ze swym spowiednikiem.

Tak szczerze mowiac to trzeba by znac i JaMajke i jej narzeczonego aby rady udzielone byly odpwiednie.

Kasiulko, Twoj przyklad chyba jednak nie pasuje do sytuacji.

Narzeczeństwo to nie małżeństo, uważam, że zanadto egzaltowanie niektórzy podchodzą do tematu i rozdmuchują drobiazg do rozmiarów słonia. I tyle.

To czy to drobnostka czy nie wie tylko JaMajka. Zalezy co dyktuje jej sumienie. Jesli sumienie dreczy ja, podpowiada, ze to zdrada, to chyba to nie taka blahostka, co?

Tak się składa, ze myślałam o Twoich postach, Kasiulka

Tak myślalam, dlatego odpowiedzialam...

Wiesz, wg. mnie ona sama dobrze powinna wiedziec czy to blahostka... Bo czy jesli uzna, ze to zdrada, to moze byc problem z traktowaniem ego jako blahostki... Ale to juz zalezy od niej samej...

No cóż, podsumowujac to źle jest powiedziec tylko dlatego, że samej/samemu zrzuci sie ciężar na druga osobe.
I źle jest nie powiedziec wiedząc, ze taka informację druga osoba chciałaby usłyszeć.

Czy cos pominąłem?