Ostatnionatrafiłem na ciekawy cytat z Kołakowskiego. Ponieważ jego poglądy z czasem ewoluowały w kierunku filozofii chrześcijańskiej, czy ktoś wie jak sobie poradził z poniższym dylematem?

[/

Hm - hm.
I see.
Ten sam dylemat powstal i w buddyzmie. "Nie moge byc szczesliwy, kiedy cierpia inni". I aby zaradzic, wprowadzono (Mahayana) postac boddhisatvy, ktory kierujac sie wspolczuciem, pozostaje na ziemi i pomaga innym do zbawienia (tj wyzwolenia, jesli sie trzymac terminologii buddyjskiej).
Wg niektorych buddystow, i Chrystus byl takim boddhisattva.

Jak ten dylemat jest rozwiazany w katolicyzmie? Nie wiem. Nie slyszalam. (Czy mysli sie tylko egoistycznie o wlasnym zbawieniu? )

Niech odpowie ktos inny, kto wie lepiej, co Kosciol mowi oficjalnie na ten temat.

Czy dobrze rozumiem: jak można być szczęśliwym w niebie, skoro ktoś inny w piekle ciepri? Według mnie taka sytuacja nie jest analogiczna z tą na ziemi. Tutaj niekiedy ludzie cierpią, a niekiedy są szczęsliwi, po śmierci natomiast, jeśli przyjmiemy że następuje sprawiedliwy sąd, dzieje się tylko to co stać się powinno, w odróżnieniu od niedoskonałości świata, jedni wybrali Boga, inni Go odrzucili. Nikt zatem nikogo nie przymusza, każdy wybrał swoje. Moźliwe że dusze zgromadzone wokół Boga, współczują tym drugim, ale czy to przeszkadza im pozostawac przy Bogu?

Słyszałem, że w niebie zapominamy o bliskich którzy są w piekle jakbyśmy ich nigdy nie znali, może to samo dotyczy wszystkich ludzi którzy źle wybrali ?

Ale wiedzac, ze innni cierpia i wspolczujac - same nie moga byc "szczesliwe" chociaz "w niebie".
Tu paradoks.

"Slyszalem" ... tzn " nie wiem na pewno" .
"Zapominamy"? Czyli co? Szczescie w niebie z obcieta pamiecia? Po lobotomii? Oglupieni jak po prochach uspokajajacych z apteki (prozac jakis?)?
To ja dziekuje, ja takiego szczescia nie chce. To szczescie idioty.

Ale... to mi cos przypomina. Buddyjskie "wyjscie poza cierpienie".
"Po oswieceniu cierpienie znika; gdyz widzimy, ze..."

No, gdzie jestes? Dokoncz, pls. ; - )

Nie wiem jak to rozwiązał Kołakowski
Ale, w Biblii jest zdanie mówiące że w niebie "nie będzie juz męża ani żony" - nie będzie tam już żadnych powiązań i znajomości. Nie możemy też o przyszłej rzeczywistości orzekać w ten sam sposób, jak o obecnej, dlatego takie dylematy wydają mi się dyletanckie
Osobiście uważam, że radość z przebywania z Bogiem będzie tak niewyobrażalnie wielka, że przyćmi wszystko inne

Słyszałem od wierzących chyba nawet gdzieś na tym forum mnie to jakoś nie przekonuje bo wychodzi na to, że w niebie nie będziemy do końca ludźmi a patrząc na post Kamyka przychodzi mi na myśl coś w rodzaju narkotycznego upojenia ale to chyba tylko chwilowe jeśli wierzyć w zmartwychwstanie.A czy po zmartwychwstaniu będziemy takimi samymi ludźmi jakimi byliśmy to już trzeba jakiegoś katolika spytać

To zależy jak na to spojrzeć. To w dalszym ciągu będziemy my, ci sami... chociaż nie tacy sami; dusza pozostanie bez zmian, ale ciało dostaniemy "troche" inne

A co z osobowością, z naszym dawnym "ja" w końcu ciało to też mózg...
Czy po zmartwychwstaniu odzyskamy wspomnienia o naszych bliskich którzy zbłądzili bo jeśli zdarzy się, że np. moja matka(a nawet cała rodzine i znajomi) trafi do piekła strace część siebie ci ludzie dali mi wychowanie bez tego nie można normalnie funkcjonować w normalnym świecie więc może Bóg zastąpi prawdziwe wspomnienia jakimiś miłymi,fałszywymi ale czy to nie będzie przypadkiem kłamstwo?

Czy człowiek współczujący nie może być szczęśliwy? Świadomość że są oderwane od Boga dusze, nie koniecznie musi nam przeszkadzać z czeprania ze źródła szczęscia, czyli od Boga.

Tak naprawdę to nie mamy nikogo by się spytać, więc możemy tylko prowadzić puste spekulacje. W Piśmie Świętym mamy jedynie strzępy informacji na temat tego, co nas czeka po śmierci
Przyznam szczerze że nei jestem specem od eschatologii, więc powstrzymam się od odpowiedzi na pytania, na które nie znam odpowiedzi

Ogólnie, żeby moc coś powiedzieć na ten temat, trzeba wiedzieć (przynajmniej z grubsza) o czym się mówi:
- Co to znaczy być szczęśliwym?
Nie sądzę, żeby chodziło o wieczne wakacje bez problemów (tak na marginesie, wieczność to miejsce poza czasem, a nie nieskończenie długo trwający). Mozna cierpieć i być szczęśliwym (może lepszym słowem jest spełnienie, pełnie niż szczęście?)?
- Czym jest niebo?
Tutaj mam trochę kłopoty, ale wygląda na to, że jest to trochę inna rzeczywistość i kryteria stoswan na ziemi nie musza się tam stoswać. tak czy siak, warto by było to doprecyzować.
- Jakie są kryteria "przydziału" do Nieba?
Czy jest to kryterium kara/nagroda, tak to chyba powszechnie funkcjonuje to świadomości wielu ludzi; jaka będziesz grzeczny i będziesz się bardzo starał to przyjmiemy cię do nieba, a jak nie to won do piekła.
Czy jest to wolny wybór człowieka: chcę być z Bogiem lub bez? (Pytanie: Jeżeli tak, to po co wszystkie nakazy, zakazy itp. skor i tak ja wybieram niebo lub piekło?)

W moim rozumieniu wszystkie te nakazy czy zakazy to drogowskazy, które mają pomóc w wyborze i czynieniu dobra, a tym samym w maksymalnym zbliżeniu się do Boga i do prawdziwego szczęścia już w życiu doczesnym. Po co czekać aż do śmierci?

... a może w niebie, w dzień zaduszny, będziemy wspominać spędzone z nimi za życia dobre chwile, te które nas tam doprowadzą... hmm?