Powiedzcie mi, co ma zrobić taka parka jeśli chce... wyjechać sobie razem gdzieś pod namiot/domek na parę dni? Mają brać osobne namioty? Czy może nie mogą przed ślubem nigdzie razem wyjeżdżać, żeby nie siać zgorszenia w innych miejscowościach?

I podobnie, co ma taka parka zrobić jeśli chce wyjechać nie same, ale ze znajomymi, wśród których też są parki, niekoniecznie wierzące?

A czy ktoś z tych tak broniących tego nie mieszkania razem przed ślubem mógłby mi odpisać na pytania?

Witam,

moja sytuacja jest bardzo skomplikowana i nie wiem, jak jej zaradzić.
Otóż mieszkam z Moim Narzeczonym. Wiem,jaki jest stosunek Kościoła do takich sytuacji zwanych kokubinatem lub związkiem partnerskim.
Zgadzam się z wszystkimi argumentami kościoła wobec takich związków, lae niestety moja sytuacja była nieco inna. O wspólnym mieszkaniu nie zadecydowała nieokreślona egoistyczna chęć"sprawdzenia się " ale moja trudna stuacja. Otóż wychowywałam się u mojego wujostwa po śmierci moich rodziców, w twz.rodzinie zastęczpczej. Szanuję moich Opiekunów, pomimo iż życie nie było tam łatwe; moi nięzyjący rodzice byli praktykującymi katolikami i również wychowywali mnie w wierze, która po śmierci rodziców jeszcze bardziej zbliżyła mnie do Boga. Moi opiekunowie nie są wierzący, skąd narodził się konflikt interesów, gdyż uważali że moje uczestnictwo w życiu kościoła jest zbędną stratą czasu. Rodzina zastępcza wygasła z mocy prawa w chwili ukończenia przez mnie 18 roku życia; po tym terminie wychowujący mnie rodzice chrzestni dali mi okres dwóch lat na wyprowadzkę z ich domu. Uczyłam się bardzo dobrze,chciałam iść na studia, ale spotkało się to z ich odmową. Spotykałam się wówczas z moim Narzeczonym, który zaproponował mi wspólne mieszkanie. Miałam opory przed taką decyzją, ale zgodziłam się kiedy zobaczyłam walizki przygotowane przez moich opiekun.ów.Argumentowali to tym ,że już dość się mną opiekowali przez 12 lat i tym, że ich syn Mariusz się żeni i chce zamieszkać z żoną i dzieckiem w domu rodziców. Wyprowadziłam się i zamieszkałam z Narzeczonym.Razem dbamy o dom, wspólnie dzielimy obowiązki,opiekujemy się naszymi psami i kotami i planujemy ślub. Zawsze chcieliśmy się pobrać, ale komplikuje tą sytuację moja sfera finansowa jako dziecka z rodziny zastępczej. Podczas spowiedzi nie dostałam rozgrzeszenia-rozumiem nie żyję zgodznie z zasadami. Ale jestem dobrym człowiekiem, pomagam innym ludziom, dbam o dom, Narzeczonego, działam społecznie i jeszczee studiuję. Wszyscy się ode mnie odwrócili <przyjaciele ,znajomi>i zostrałam sama. Nikogo nie interesuje, że moi opiekunowie byli alkocholikami i musiałam wyprowadzić się z domu. Każdy patrzy tylko-aha konkubinat-nie wiadomo co to za jedni. Boli mnie również podejście kościoła i księży, którzy w moim przypadku jedni za drugim negatywnie mnie oceniali. Nie chcę odejść od Boga, ale też nie wiem, co zrobić w mojej sytuacji.

Nie ten trop. Chodzi narażanie się na grzech, które samo w sobie jest grzechem

Pisałem już kiedyś gdzieś na forum o tym - sama pokusa nie jest w sobie złem - złem jest ulegnięcie jej, czego skutkiem jest grzech.

Odmówić człowiekowi rozgrzeszenia... bo jest narażony na pokusy O, matko, większego absurdu dawno nie słyszałem. Każdy z nas na pokusy jest narażony - mało to chodzi po całym świecie kobiet, które pokazują wszystko, co wypada (i niekiedy więcej) Mało to jest okazji do grzechu I czy za jakąkolwiek pokusę ktoś normalny odmawia rozgrzeszenia

Odmówić człowiekowi rozgrzeszenia... bo jest narażony na pokusy O, matko, większego absurdu dawno nie słyszałem.

Nie dlatego, że jest narażony na pokusy, ale dlatego, że sam, z własnej woli, naraża się na grzech ciężki.

Nie dlatego, że jest narażony na pokusy, ale dlatego, że sam, z własnej woli, naraża się na grzech ciężki.

Narażony?

A co to miałoby znaczyć?

Halo, każdy z nas cały czas jest narażony na pokusy.

Kościół w tym wypadku przyjmuje postawę rodzica, który nie zezwala dziecku na picie alkoholu. Nawet gdy dziecko jest odpowiedzialne, przekonane o tym, że się nie upije do nieprzytomności, że przestanie w odpowiednim momencie. Rodzic uważa mimo to, że ryzyko jest zbyt wysokie, a do tego inne dzieci mogłyby pójść tym śladem i nie wiadomo, czy miałyby tak silną wolę. A dla rodzica każde dziecko jest jednakowo ważne, nawet to słabsze, głupsze czy marnotrawne.

Kwestia tego, na ile katolicyzm miałby się dostosować do stylu życia, a na ile to wierny swój styl życia powinien dopasować do katolicyzmu.

Skupia się na uformowaniu człowieka zdolnego kierować swą wolą, ale jednocześnie chyli czoło przed słabością ludzką. Podobnie szkoli się kierowcę jako człowieka odpowiedzialnego (np. poprzez zwroty typu "należy zachować szczególną ostrożność", "należy zmniejszyć prędkość do bezpiecznej"), a jednocześnie stawia się znaki zakazu wyprzedzania czy ograniczenia prędkości, aby zmniejszyć ryzyko wypadku. Czyli staramy się ukształtować kierowcę odpowiedzialnego, ale jednocześnie mamy świadomość, że w wielu wypadkach się to nie uda i dla dobra ogółu trzeba ustawić znaki zakazu.