Sluchajcie,

szamocze sie jak ryba na piasku, moze komus z Was uda sie znalezc jakas rade. Moja historia jest dosyc trudna, ogranicze sie do ostatnich wydarzen. W zeszlym roku urodzilam pierwsze dziecko, ktore tego samego dnia umarlo. Przez cala ciaze, zreszta wyjatkowo lagodna i zdrowa, balam sie potwornie dziecka, poswiecania dla niego, reagowalam agresywnie na wszelkie ciazowe zakazy "dla dobra dziecka", nie chcialam, zeby ciaza mnie w jakikolwiek sposob ograniczala, zreszta podobnie jak dziecko w przyszlosci. Kiedy dziecko umarlo, pojawil sie zal - nad nim, ze takie male, bezbronne, pod aparatura... I przez chwile mialam takie poczucie, ze dziecko to nie przeklenstwo, kula u nogi itd. tylko cos dobrego, ze wywoluje we mnie dobro. Do tej pory mysle jakos zabobonnie, ze ten moj lek i niechec do poswiecania sie doprowadzily do tej smierci. Teraz jestem znow w ciazy i na poczatku czulam radosc i blokowalam mysli negatywne, ale teraz wrocily znane mi leki, niepokoje, ze nie bede mogla spokojnie wyjsc z domu, ze bede uwiazana do placzacego dziecka, boje sie nieprzespanych nocy i koniecznosci zmiany roznych planow i ustalen ze wzgledu na dziecko. Mam bardzo pomocnego i kochajacego meza. Doskonale wiem, jak moj stosunek do dzieci powinien, zgodnie z dotkryna katolicka, wygladac, lecz wyglada inaczej. O zabrudzonych pieluchach mysle nie z rozczuleniem, a z niechecia i obrzydzeniem, tylko teraz staram sie te mysli w sobie bardziej tlumic. Pomozcie mi, prosze...

Nowka,odpisałam Ci na priva.

... ale jest inny. Czujesz to, co czujesz.
Tłumienie tych uczuć, zaprzeczanie im, czy walka z nimi jest złym pomysłem.

Powierz swoje lęki, trudne, "niepoprawne" uczucia Chrystusowi
i pozwól Mu działać.

Poszukaj pocieszenia np. w Psalmach, np. 55:

Zrzuć swą troskę na Pana a On cię podtrzyma

Nowka, spróbuj metody, którą wykorzystała moja znajoma: pomyśl o tym dzieku, jako o kimś, kto już cię kocha i to kocha cię bezwarunkowo. Nawet twój mąz nie jest w stanie kochać cię w taki sposób

Ten maluch potrzebuje cię, lae jesli odwrócisz się na pięcie i odejdziesz, to i tak będzie cię nadal kochać, bo inaczej nie potrafi.
Serio, serio:)

I psróbuj się zastanowić skąd w tobie bierze się ta niechęć do dzieci. Nie tłum uczuć, tylko postaraj się znaleźć ich korzenie; porozmawiaj z nimi.
Mozliwe, że przydałaby ci się rozmowa z terapeutą albo mądrym spowiednikiem, z przygotowaniem psychologicznym.
Poszukaj odpowiedz, warto:)
Dla tej miłości pod twoim sercem Kto wie, może to jedna z milości twojego życia

Idź do psychiatry. Czemu ludzie nie szukacie rozwiązań tam gdzie są?

Chaota, psychiatra wypisuje leki- których nowka i tak teraz nie moze brac bo jest w ciąży...

Od rozmowy, szukania źródła niecheci do dziecka, leków i niepokojów jest psycholog...

inna sprawa: myslę, ze pieluchy pełne kalu wszystkich obrzydzają, tak jak wymioty, ropiejace rany itp...ale opiekujemy się chorymi czy dziecmi mimo tego obrzydzenia...Bo ich kochamy...

może po prostu mniej się nad tym zastanawiaj, gdy zobaczysz dziecko to je pokochasz- tak jak za pierwszym razem...

Czy to jakas plaga?

Na jasna Anielke,rozumiem,ze nie chce sie miec dziecka[odpowiedzialnosc przede wszystkim],ale gdy ono jest[w drodze czy tez juz na 'zewnatrz],to nie dramatyzujmy!Skad te mysli...[czysty egoizm?]przeciez to dar...
w koncu na starosc ktos musi nam podac kapcie

Ha - jestem oburzony porównaniem. Kupki dziecka (w dodatku własnego), w szczególnosci karmionego wyłącznie piersią w żadnym razie nie wypada porównywac z ropiejącą raną. Nie jest prawdą jakoby wszystkich to obrzydzało. Proszę nie uogólniać.
I dziwnym stwierdzeniem jest


Inna sprawa - kiedy byłem młody i nie miałem dzieci też może mi się podobnie wydawało - ale minęło bez śladu.

Święta prawda Wężykiem!

Co za niechrzescijańskie podejście...przecież wszyscy jestesmy bracmi i siostrami i wszystkich mamy kochać jak siebie samych...
Rozumiem, ze ciebie kupki dziecka nie obrzydzają, bo to TWOJE dziecko, ale juz ropiejaca rana obcej osoby-tak...

Poza tym przełamujac obrzydzenie mamy wiekszą zasługę w niebie, niż jeżeli babramy się w zółtej kupce dzidzi z przyjemnością...

Kończąc: chodziło mi o stwierdzenie:

Chciałem zwrócić uwagę, że nie zauważyłem u siebie czegoś takiego, jak obrzydzenie w stosunku do własnego dziecka.
Bo ja zrozumiałem w Twoim stwierdzeniu, że "odrzuca" rodzica ale wielkodusznie/miłosiernie zajmuje się dzieckiem - co trąci absurdem.
A może źle Cię zrozumiałem.

No, dobrze zrozumiałeś...Myślę, że kupa to kupa...Zawsze powoduje obrzydzenie...Nawet nasza własna...

Przemyśl sprawę...Byc moze spychasz obrzydzenie gdzieś do podswiadomości a ono tam dokonuje zniszczeń...

Albo to ja jestem dziwna... Jest tez taka możliwość...

Wracajac do tematu.
Uwazam, ze autorka watku powinna powierzyc siebie i dzieciatko, ktore ma sie narodzic Maryi, ktora bedac najlepsza Matka ogarnie ja opieka i pomoze aby lęki, ktore posiada, a moga one byc z roznych powodow, odeszly a przyszla milosc macierzynska.

Gianna Beretta Molla jest rowniez patronka kobiet w stanie blogoslawionym, i mam wielka wiare, ze modlitwy za jej wstawiennictwem bardzo pomoga.

Ja ze swojej strony prosze Was o modlitwe za Anie, ktora po raz czwarty jest w stanie blogoslawionym a ma wielkie klopoty ze zdrowiem.

Lucynko popieram cię odnośnie rad o Maryji i św.Joannie. Novka a próbowałaś tak szczerze porozmawiać o tym z mężem? U mnie jest tak że jak coś wypowiem na głos czyli przyznam się do niego to on jakby maleje staje się mniej ważny i natarczywy. Porozmawiaj z mężem o tym bez wstydu szczerze powiedz mu wszystko, może on ci pomoże. Rozmawiaj też o tym ze swoim dzieckiem, bo ono wyczuwa twoje myśli i stany emocjonalne. Powierz też swoje odczucia swojemu zmarłemu dziecku, podejrzewam że jest ono w niebie więc będzie mogło ci dużo pomóc. Pomódl się do Maryji, Ona też była matką, była w ciąży i Nią zapewne też targały skrajne odczucia (co jest normalne gdy jest się w ciąży).Na pewno będzie dobrze a twoje emocje się zmienią gdy w końcu ujrzysz swoje dziecko (tak jak było przy pierwszym).3maj się ciepło