No, doskonałość oznacza absolutyzację pewnych pozytywnych cech i wartości przy kompletnym braku ich przeciwieństw. Nie sądzę aby rozumienie pozytywnych cech było aż tak różne u buddystów, czy u chrześcijan.

A wracając do tematu istnienia Boga, to wciąż najlepszą drogą pozostaje chyba odwołanie się do uporządkowanej konstrukcji materii (która jest w zasadzie czymś niesłychanym) i do racjonalnego prawa moralnego. Zarówno porządek moralny jak i materialny świadczy o tym, że najprawdopodobniej został wprowadzony, przez jakiś Absolut.

Oczywiście teraz pozostanie pytanie o cechy tego Absolutu, ale samo jego istnienie jest bez wątpienia bardziej prawdopodobne od jego nieistnienia.

Rozwiń zagadnienie jakim jest "Porządek moralny i materialny".

Porządek materialny polega na matematycznym uporządkowaniu procesów zachodzących w przyrodzie. Natomiast porządek moralny polega na zdolności człowieka do rozumowego odróznienia dobra od zła moralnego i wartościowania rzeczywistości.

I ma to niby świadczyć, że najprawdopodobniej wprowadził to jakiś absolut?

Co to jest absolut?

gołosłowne i non sequitur

Biorąc pod uwagę, że prawdopodobieństwo takiego uporządkowania materii w skutek zwyczajnego przypadku, czy samoistnej ewolucji jest bardzo mało prawdopodobne. A to uprawdopodobnia istnienie jakiegoś absolutu.

Podobnie racjonalna zdolność do odróżniania dobra od zła, co nie jest przecież środkiem do realizacji instynktów, też świadczy o tym, że prawdopodobnie istnieje pewna siła rządząca światem, która wszczepiła w naturę ludzką taką zdolność.

Biorąc pod uwagę, że czas w jakim ten świat dochodził do tego momentu jest nieznany, możemy przyjąć że był bliski nieskończeniu.
To bardzo, bardzo, bardzo, bardzo dużo czasu, aby każde prawdopodobieństwo mogło zajść.

Nie, nie, nie, To nieprawda. Mówicie że Byt jest niedobry. Ja twierdzę inaczej. I mam na to dowody:

Pierwszy Święty Tomasz utrzymuje:
Każdy byt, jako taki, jest dobrem. Czemu? Bo każdy byt jako taki, istnieje w rzeczywistości, a tym samym w jakiejś mierze jest doskonały, a to dlatego, że każde zaktualizowanie - ziszczenie - jest jakąś doskonałością; a jeśli tak, to przedstawia jakąś pożądaną wartość i jakieś dobro, o czym zresztą już była mowa. Stąd wniosek: każdy byt, jako taki, jest dobrem.

Drugi: Zniszczenie to zmniejszenie dobra Jak twierdzi Święty Augustyn (czemu to jest wytłumaczone wyżej) Gdyby byty zniszczalne nie były wogóle dobre nie można by je zniszczyć czyli umniejszyć dobra więc wszystkie byty są dobre bo i niezniszczalny byt taki jak Bóg jest dobry.

Jeśli tak jest to na świecie jest więcej dobra niż zła a dlatego ze wszystko co jest skutkiem ma przyczynę to wynikiem jest Bóg Dobro doskonałe rozumie się.

Inaczej tak jak w przedstawionym środowisku źródłem ciepła jest ogień który jest najgorętszy to źródłem dobra jest Bóg który jest najbardziej dobry.

To proste i zrozumiałe.

@Sebastian88: wiem, że to co teraz napiszę nie zmieni Twojego toku myślenia, jednak napisać to muszę.




To, że coś istnieje jeszcze nie świadczy o tym, że to coś jest doskonałe.




Czyli doskonała rzeczywistość i doskonałe rzeczy? Więc czemu tyle zła na świecie?




Nic nie jest doskonałe, idealne. NIC. W małym stpniu może być przydatne, ułatwiające różne sprawy, ale nie doskonałe.




Skoro nawet już założymy, że coś jest pod jakimś względem doskonałe, to i tak nie oznacza to, że musi być od razu dobre. Doskonały morderca nie jest dobry. Dobra kobieta nie musi być doskonałą matką.




Tak twierdził św. Augustyn. A wiesz kiedy żył św. Augustyn? W IV w. Jaki był wtedy stan wiedzy ludzkiej? A żaden! Nawet nie wiedzieli ile mają kontynentów i że Ziemia jest okrągła, nie wiedzieli, co to prąd i że kakao można pić, więc jak myślisz, dlaczego taki Augustyn- człowiek bardzo dobrze wykształcony, jak na TAMTE czasy mówił akurat o tych bytach, dualizmie ciała i duszy, itd.?
Aha, jeszcze Ci przypomnę, że św. Augustyn wychował się w rodzinie pogańsko-chrześcijańskiej. Ufasz mu nadal?




Hmm.. coś w tym jest. dobrzy ludzie stworzyli sobie boga, że ulepszych złych ludzi.




To Chrystus był pierwszym anarchistą.

Akurat to ile ten Świat istnieje mniej więcej wiemy. Jest to ok. 5 miliardów lat.

I nawet gdyby trwało 10 razy dłużej i tak prawdopodobieństwo powstania tak rozwiniętego ludzkiego umysłu byłoby bardzo nieprawdopodobne. A to dlatego bo cechy, które podlegają procesowi ewolucji służą właśnie skuteczniejszej realizacji instynktów i przeżycie. Tymczasem zdolność do analitycznego i abstrakcyjnego myślenia temu nie służy. A niekiedy wręcz to utrudnia.

Paschalis istotnie zdolnosc wnioskowania o sprawach dlugoterminowych i wysoka inteligencja nie sluzy niczemu w przetrwaniu, tak jak oczy, bo istnieja organizmy, ktore ich nie maja, a przekazuja swoj genotyp.

Ciekawi mnie tylko, jak oceniasz prawdopodobienstwo powstania Absolutu, bytu poteznego na tyle, by stworzyc to co nas ludzi otacza, skoro nieprawdopodobnie wydaje Ci sie powstanie bez udzialu tegoz slabych, nedznych biologicznych ludzi.

Wyobraziłem sobie właśnie takie małe dziecko, które zatyka uszy gdy mówi mu się, że nie ma Mikołaja. Bez urazy.


Istnienie nie daje niczemu takiej właściwości jak doskonałość. W żadnym stopniu. Nie możemy temu na dodatek dawać takich cech jak dobro. To, że istnieje. Wysuwasz wnioski z pustych słów.


Posługujesz się teorią o dobroci by wykazać teorię o złym niszczeniu. Kto powiedział, że niszczenie to umniejszenie dobra? Piszesz, że muszą być złe bo niszcząc umniejszamy dobro. Jest jedno małe "ale". Nie dajemy bytom cech.


Jeżeli nie możemy czegoś (jeszcze) obliczyć to mamy już wciskać tam nadnaturalne byty?

Nie sądze aby pozytywne cechy były tak samo rozumiane przez wszystkich ludzi...


Przeciwnie bardziej prawdopodobne, że ludzie wymyślili sobie absolut bo to odpowiadało ich spojrzeniu na rzeczywistość. Człowiek zawsze patrzy z ludzkiej perspektywy co nie znaczy, że ludzka perspektywa jest tą prawdziwą.


Czy twoim zdaniem człowiek nie osiągnął sukcesu ewolucyjnego ?
Więc jak widać człowiekowi posłużyła...
Człowiek musiał być kreatywny jako, że nie wyspecjalizował się w żadnej dziedzinie, był wszystkożercą i o pożywienie musiał walczyć z silniejszymi od siebie i ciągle dostosowywać do zmieniających się warunków np. nasz krewniak Neandertalczyk był znacznie lepiej przystosowany fizycznie do warunków epoki lodowcowej i był też znacznie mniej kreatywny urzywał prymitywnych w porównynaniu z człowiekiem narzędzi, broni, skór itd.

Nie ma takiej rzeczy, która byłaby tak samo rozumiana u wszystkich ludzi. Natomiast bez wątpienia większość ludzi przynajmniej teoretycznie uznaje jedne wartości za złe, a inne za dobre. Rozbierzności zwykle dotyczą wartościowania szczegółów.



To tylko twoja hipoteza. Można w jej prawdziwość powątpiewać choćby patrząc na Ewangelie, które były w wielu miejscach kompletnie nie przystosowane do mentalności ówczesnych ludzi, a niekiedy wręcz szokujące. Człowiek, żyjący w tamtych czasach nie wymyślił by, że to kobiety będą świadkami spotkania ze Zmartwychwstałym Bogiem, albo że Bóg umrze na krzyżu, gdyż to pirwsze było sprzeczne z powszechnym brakiem zaufania wobec relacji kobiet (nawet w ówczesnych sądach), a to drugie wydawało się niemożliwie tym, którzy opierali się na platonizmie lub obowiązującej wykładni Starego Testamentu.



Ta kreatywność, o której mówisz dotyczyła tylko przystosowania się i przeżycia w naturalnych warunkach. Nie musiała więc być zbytnio rozwinięta. Powinna więc zatrzymać się gdzieś na poziomie dostępnym współczesnym szymansom i delfinom. Dalszy rozwój zdolności umysłowych i kreatywności na pewno nie wynikał z dążenia do sukteczniejszego realizowania instynktów. Wręcz odwrotnie, zdolność abstracyjnego i analitycznego myślenia dała człowiekowi możliwość hamowania własnych instynktów. Często wręcz uważa się, że człowiek nie powinien zbyt łatwo ulegać własnym instynktom, bo powinien się posługiwać się rozumem co dobrze pokazuje napięcie między ludzkimi zdolnościami rozumowymi, a jego instynktami.