Do tego dochodzi istotna kwestia sprzeciwu części katolickich (czy raczej... "katolickich") hierarchów, którzy również darzą "trydencką" liturgię pewnym dziwnym nienaturalnym wstrętem i nienawiścią

Stolica Apostolska zapowiedziała niedawno wydanie dokumentu w sprawie zezwolenia na stosowanie rytu trydenckiego. Zaprotestował przeciwko temu episkopat Francji, [...] - Rozmawiałem w środę z jednym z duchownych francuskich i wygląda na to, że na razie dokument jest wstrzymany.

Uwolnienie rytu Mszy św. pp. Piusa V

Już od dłuższego czasu część wiernych i kapłanów świętego Kościoła Katolickiego oczekuje momentu ogłoszenia przez papieża Benedykta XVI, zapowiadanego Motu Prioprio dotyczącego uwolnienia rytu Mszy św. trydenckiej. Pozwoliłby on wielu wiernym jak i kapłanom uświęcać się w sprawdzonym przez wieki rycie liturgicznym. Dla „przeciętnego” katolika stojącego z boku wydawać by się mogło, że jest to walka o marchewkę, bo o co tym tradycjonalistom się rozchodzi - jest Msza, wszystko wiem, ksiądz odwrócony do mnie i to wystarczy. Takie i podobne stwierdzenia już na samym początku ukazują całkowitą ignorancję w tym temacie. Ignorancję zresztą nie w pełni zawinioną. Ludzie nie potrafią zrozumieć Mszy św. pomimo, że już ponad 40 lat od soboru jest ona „wałkowana” w językach narodowych, przybliżana przez różne formy czynnego uczestnictwa. Jednak na tym się kończy! Liturgiści i kapłani stają na głowie, żeby zgromadzić coraz to większą liczbę wiernych. W euforii otwarcia się na wiernych przeinaczają Mszę św. w różnego rodzaju show. Kiedy pada temat Mszy trydenckiej otwierają się wulkany ignoranckich zarzutów: a to, że łacina i nikt nic nie rozumie, a to, że ksiądz odwrócony plecami, a to, że brak miejsca dla czynnego uczestnictwa.
Często podejmując ten temat spotykam się z zarzutem – co ty możesz powiedzieć o Mszy trydenckiej urodziłeś kiedy już jej nie było. Idąc tą drogą możemy dojść do absurdu, mianowicie co my w 21 wieku możemy powiedzieć o Panu Jezusie skoro urodziliśmy się kiedy już Go na ziemi nie było. Ale mniejsza o to, traktuje to wedle reguły, najlepszą obrona jest atak. Jednak podejmując głębszą refleksje można z tego zarzutu wyciągnąć pożyteczne wnioski. Mianowicie. Większa część oponentów Mszy św. trydenckiej w ogóle w niej nie uczestniczyło, w ogóle nie mieli styczności z tym misterium wiary. Ich opinia jest oparta na zasłyszanych treściach. Co więcej, kapłani niektórzy mówią, daj sobie z tym spokój, ja tam nie wiem jaka jest ta Msza trydencka, ale łacina, krzyżyki, rubrycystyka. Świadczy to więc o tym, że to co trzyma przy NOMie do liberalizm gestów i postaw, liberalizm tekstów. Czyli (może przesadzając) Missa sine Missalis - Msza bez Mszału. Podczas odprawiania tridentiny trzeba było uważać żeby nic nie opuścić a opuszczenie wiązało się z grzechem różnej materii – słychać w tym temacie. A i owszem Msza św. to tak wzniosłe misterium, że świadome zaniedbania rubrykalne są grzechem, chyba, że Msza to wyprawa na pizze gdzie wszystko jest dozwolone. Podążając tym tokiem, w czach dzisiejszych słuszne jest stwierdzenie o apostazji liturgicznej wielu cyrko-kapłanów, shownemów z celebretem.
Komu więc zależało na ignorancji ludu. Kto świadomie wszczepił półprawdy o Mszy trydenckiej w świadomość zbiorową katolików posoborowych. Komu zależy aby izolować ich za wszelką cenę od możliwości porównania obu rytów i ukształtowania WŁASNEJ opinii.
Co chcą osiągnąć kapłani i biskupi francuscy, niemieccy szantażując papieża, że jeśli uwolni tridentinę to doprowadzi do rozłamu. Dlaczego Żydzi i nie-katolicy zabierają głos w tej sprawie i fanatycznie bronią NOMu, czyż to nie zakrawa na idiotyczny paradoks. Zakrawa. Ale w istocie to bronią może czegoś innego, może boją się czegoś innego. Jednak z właściwą Kościołowi Świętemu cierpliwości i posłuszeństwem czekamy i ufamy, że tak się stanie. Wiemy, że Boże sprawy potrzebują czasu, uczy nas tego historia, nie da się ich wymusić wołając „subito”. Więc za naszego Papieża Benedykta XVI o rozpoznania właściwego czasu ogłoszenia zredagowanego już Motu Prioprio, za oponentów o… ty Panie już wiesz najlepiej o co.
Pater noster qui es in caelis, sanctificetur nomen tuum, adveniat regnum tuum, fiat voluntas tua, sicut in caelo et in terra. Panem nostrum quotidianum da nobis hodie, et dimitte nobis debita nostra, sicut et nos dimittimus debitoribus nostris. Et ne nos inducas in tentationem, sed libera nos a malo. Amen

Ja bym radził zacząć od porównania dawnych i obecnych modlitw Offertorium. A późnej porównać obecne z obrzędami luterskimi. Wyniki porównania są porażające.

ale tak konkretnie to co nas poraża?
Podobieństwo?