Raczej nie.
Prędzej: wiara jest dążeniem do celu bez pewności w jego istnienie.
No nie wiem...
Jak ktoś kupuje zakład w lotto, to chyba nie opiera tej decyzji na statystycznych szansach, a na wierze i nadziei w wygraną - raczej nie ma wtedy takich górnolotnych myśli.

A co z tym ma wspólnego wiara? (zbyt ogólne stwierdzenie)

A może, bez obrazy, dorastając wyrasta się z wiary?
Czym jest "dojrzała wiara", wg. ciebie, katolika, protestanta, ateisty i muzułmanina?

Ale jak ktos zaczyna wierzyc, to nie pragnie poznawac, bo wiara nie jest narzedziem poznawczym. Jak ktos uwaza, ze "swiat to za malo" i zaczyna wierzyc w jakies nadnaturalne byty to tylko dlatego, ze on chce, zeby takie istnialy.



A co to: dojrzala wiara? Dojrzala mozesz byc Ty pod wzgledem np seksualnym. Nie operuj "niejasnymi" terminami.

To mi podsunęło, mam nadzieję, prostą i klarowna analogię wiary:
wiara jest założeniem

Na razie nie mam pomysłu skąd się może brać to założenie (wiara), ale jeśli już takowe się zrobi to wszystko co wspiera założenie, wspiera wiarę we własna słuszność:

- zakładam (wierzę w) istnienie Boga: znany tu przypadek
- zakładam (wierzę w) istnienie wyłącznie dobra: tłumaczę sobie objawy zła jako coś innego ("on nie chciał", "to przypadek", "ja coś źle zrobiłem")
- zakładam (wierzę w) istnienie wyłącznie zła: każdy objaw dobra jest próbą zwiedzenia mojej uwagi, fałszem, przyczajeniem się wroga przed atakiem.
- zakładam (wierzę w) istnienie UFO: kręgi w zbożu, coś dziwnego leciało na niebie, świadkowie, relacje...
- zakładam (wierzę w) istnienie ogólnoświatowych spisków: bez komentarza, to już podpada pod psychiatrę

Oczywiście to tylko takie ogólne bajanie i mogą być tu dziury, ale proszę się nie czepiać szczegółów, tylko rozpatrzeć ogólny pomysł analogii

To nie jest to samo, wiara jest oparta na mysleniu wlasnymi zyczeniami, podczas gdy zalozenie, ktore stanowi punkt wyjscia dla dalszych dzialan/rozwarzan wynika z braku dedukcyjnych przeslanek, ale opiera sie na pewnym rozumowaniu.
A wiec nie masz pewnosci, co do czegos, ale uwazasz, ze wyjscie z takiego zalozenia bedzie najkorzystniejsze. Np zaklad Pascala, ktos kto go stosuje nie musi wierzyc w Boga, ale zaklada, ze moze on istniec i na tym opiera dalsze postepowanie.

Stationary, rozumiem i zgadzam się, ale tu chodzi o analogię - wiara nie jest tożsama z rozumowymi założeniami, dedukcją czy wynikaniem...
Każdy wie, że wiara potrafi zaślepiać - człowiek odrzuci, lub przekonwertuje na swoją modłę każdą rzecz, najbardziej nawet sprzeczną ze swoją wiarą...

Parę przykładów z NT:

Mt 9:22
22. Jezus obrócił się, i widząc ją, rzekł: Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła. I od tej chwili kobieta była zdrowa.
(BT)

Mt 15:28
28. Wtedy Jezus jej odpowiedział: O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz! Od tej chwili jej córka była zdrowa.
(BT)

Mr 10:52
52. Jezus mu rzekł: Idź, twoja wiara cię uzdrowiła. Natychmiast przejrzał i szedł za Nim drogą.
(BT)

Łk 8:25
25. A do nich rzekł: Gdzie jest wasza wiara? Oni zaś przestraszeni i pełni podziwu mówili nawzajem do siebie: Kim właściwie On jest, że nawet wichrom i wodzie rozkazuje, a są Mu posłuszne.
(BT)

1 Kor 2:5
5. aby wiara wasza opierała się nie na mądrości ludzkiej, lecz na mocy Bożej.
(BT)

Nawet sam Mistrz nie podał definicji "wiary" lecz określał jej właściwości. Bo też nie o definicje chodzi lecz o dbałośc jej rozwoju, pogłębiania. Wrażliwość każdego człowieka jest inna, doświadczenia przez które przechodzi - również. Dlatego też, to co dla mnie jest jasne i zrozumiałe, niekoniecznie musi być w taki sam sposób pojmowane przez inną osobę.



W tym problem, że wiara od człowieka nie pochodzi i przykład przez Ciebie podany mówi raczej o zaufaniu i być może konsekwencji jego utraty.

Co świadczy o dojrzałości tej wiary?
Cytaty dotyczą wiary protestanckiej czy katolickiej?
Co z dojrzałą wiarą u Ciebie, ateistów, muzułmanów?...


Nie, to jest autentyczne, wewnętrzne i głębokie przekonanie (wiara) autentycznej osoby, którą się opiekowałem w ramach wolontariatu w Tworkach - ta osoba nie miała obiektywnych podstaw do takiej wiary, a jednak tak wierzyła, co wpędziło ją w stany lękowe i chorobę psychiczną.

Posłużę się słowami ks. Ireneusza Skubiś z kazania wygłoszonego na Jasnej Górze (uwaga rok 2004 r.):

"...trzeba stwierdzić, że dzisiejsi chrześcijanie bardzo często są ludźmi smutnymi. Nie potrafią przeżywać radości, którą daje wiara, są bezsilni, przygnębieni, dają się omamić temu światu i zatracają się w ciemnościach, ogarniających życie współczesnego człowieka. Choć jesteśmy ludźmi wiary, choć przyjęliśmy chrzest, przystępujemy do Komunii św. i stale otrzymujemy od Pana Boga łaskę, to tak wiele w nas beznadziei. W oczach współczesnego chrześcijanina nie widać wartości wiary, świadomości wartości, które przynosi Ewangelia. "

I dalej :

"A przecież znamy fakty: przez swoją śmierć i zmartwychwstanie Chrystus przyniósł nam zbawienie; mamy Ewangelię - wspaniałą naukę Bożą; mamy sakramenty; czuwa nad nami nieustannie Boża Opatrzność; mamy opiekunów bezpośrednich - Aniołów Stróżów i swoich świętych patronów. Mamy więc tak wiele powodów do radości, do tego, żeby czuć się pewnie i bezpiecznie, i z podniesionym czołem wychodzić naprzeciw trudnościom. Tymczasem narzekamy na wszystkich i na wszystko i ciągle z płaczem przychodzimy do Pana Boga, prosząc, żeby za nas załatwił nasze sprawy."

oraz:

"Nie chcę przez to powiedzieć, że to jest źle. Ale chodzi o to, aby zrewidować tę naszą postawę, która prowadzi do smutku, zniechęcenia, do nieuwzględniania Boga w życiu. Także kiedy stanie się coś złego - w sensie: nie po naszej myśli - przeżywamy prawdziwe tragedie. Podobnie jest, gdy odchodzi ktoś z bliskich - nasza rozpacz przyćmiewa prawdę o życiu wiecznym, wypływającą z naszej wiary. Istnieje tu jakiś paradoks, jesteśmy chrześcijanami, a zachowujemy się tak, jakby Boga nie było. Owszem, są ludzie, którzy deklarują swoją niewiarę w Boga i żyją, nie licząc się z Bożymi przykazaniami, z Dekalogiem, ze swoim sumieniem - zdradzają swoje żony czy mężów, dokonują kradzieży, popełniają uczynki niesprawiedliwości, nie patrząc na krzywdę ludzką i nie licząc się z sądem Bożym. To jest kategoria ludzi, przed którą chrześcijan należy przestrzegać. Ale przecież my jesteśmy ludźmi wierzącymi, ludźmi wiary. Tym naszym pogrążonym w smutku braciom i siostrom chcemy zadać pytanie, które Jezus zadał wątpiącym uczniom: "Czemu jesteście smutni?" (por. Łk 24, 17). "

Na pytanie, padła odpowiedź:

"Właściwie, co to są wartości chrześcijańskie?". Ten pan nie wiedział, że wartości te stale muszą być w świadomości człowieka wierzącego, że chrześcijanin dotyka ich swoją duszą, sumieniem, swoją kulturą, że odnoszą się one do postrzegania przezeń całego życia, że są niejako w środku serca człowieczego i powodują, że wyznający je człowiek jest uczciwy, dobry, szlachetny, a jednocześnie radosny, ufny, pełny nadziei. Przeżywanie wiary sprawia, że mamy szersze horyzonty, pozwalające nam inaczej patrzeć na rzeczywistość naszego życia."

[color=darkblue]Całość homilii[/color]



Myślę, że człowiek nie rodzi się wystraszony i nieufny ale takim się staje. Uważam, że te cechy nabywa w wyniku rozczarowań, zranień, zawodów doświadczanych w czasie trwania życia.

Czy zwierzęta mają wiare?

Zależy czym jest wiara.
Czytałem kiedyś o doświadczeniu:
Jeśli szczura wrzuci się do wysokiego szklanego pojemnika wypełnionego wodą to nie będzie on mógł wyjść po gładkich ścianach, ani odpocząć opierając się o dno - musi cały czas pływać.

Normalnie taki szczur będzie pływał wiele godzin aż w końcu utonie gdy straci siłę aby utrzymywać się na powierzchni. Powtórzę: wiele godzin.

Natomiast gdy najpierw się temu szczurowi "złamie wolę"(?) - np. podda dłuższemu okresowi stresu (głośne dźwięki, uderzenia, ból, inne stresogeny) to szczur w wodzie nie będzie walczył - podda się i utonie w kilka, kilkanaście minut, pomimo że posiada podobny zapas sił fizycznych co wcześniejszy zwierzak, który pływał godzinami.

Pytanie, czy to zachowanie jest związane z wiarą? Czy szczur stracił nadzieję na przeżycie i utracił wiarę w sens walki?

Pozwolę sobie jeszcze wrócić do wiary, odnosząc się do człowieka.

W piątek w tv emitowany był dokument z serii "Duchy" opowiadający historie z życia wzięte. Tematem ostatniego odcinka był dom nawiedzany przez duchy zmarłych.
Streszczenie: Rodzina wprowadza się do oddalonego od miasta domku, w którym po jakimś czasie zaczynaja sie dziać dziwne rzeczy: córka (ok.15 lat) widzi postać kobiety, okna z hukiem się zatrzaskują, spadają przedmioty, itp. Matka, zatroskana o rodzinę zaczyna szukać pomocy u księdza (ponieważ, jak twierdziła była katoliczką). Ksiądz po rozmowie zgadza się na odprawienie mszy w straszącym domu. Wszyscy domownicy biorą udział w nabożeństwie, ze strachem w oczach. Na czas jakiś uzyskują spokój, ale po jakimś czasie wszystko powraca. Zaniepokojona matka dzwoni do księdza, ten obiecuje skontaktować się z medium i przybywają do domu. Na miejscu medium informuje, że dom kiedyś był zajazdem, do którego wabiono przejezdnych i mordowano, oraz, że w domu przebywa kilka duchów, które nie mają zamiaru z domu sie usuwać.
W efekcie kobieta z rodziną (mąż i dwoje nastolatków) wyprowadzają się z głęboki żalem, bo stracili dom i wszystkie oszczędności jakie pochłonął jego remont. Na koncu powiedziała, że straciła również i wiarę.

Mnie po tym programie nasuwały się pytania:

- dlaczego dopiero, kiedy zaczynało się dziać źle, matka przypomniała sobie, że jest osobą wierzącą?
- dlaczego podczas odprawiania w domu nabożeństwa przerażenie malowało się na twarzach domowników i modlącym się był tylko kapłan?
- co to za wiara, że się wierzy, iż Bóg jest bezsilny wobec złych duchów, czy nawet demonów?

Żal mi tej kobiety, ale chyba sama sobie i rodzinie krzywdę zrobiła.

Jezus Chrystus Przychodzi poprez Św Ewangelie - i Mówi


Jestem Twoim Zbawieniem

czlowiek zas odpowiada

Wiaerze i otrzymuje ZBawienie

lub

nie Wierze - i potepia sie sam siebie

A więc nie wystarczy tylko wiedzieć, że istnieje?

sp napisal wierze i otrzymuje zbawienie no wlasnie nie ma odpowiedzi :wierze ,ale.................?
Dojrzala wiara chrzescijanina to przyjac do wiadomosci,ze istnieje Bog,bez jakichkolwiek pytan i zastrzezen

Padło wcześniej takie stwierdzenie:



Ale pragnie poznać żródło swej wiary, zgadza się?



Na miejscu tej kobiety zapytałabym siebie: co robię "nie tak", jaki błąd popełniam. Nie wiem czy to świadczy o dojrzałości mojej wiary, bo sama uważam, że jest, jak ta skarłowaciała roślinka dorastająca w trudnych warunkach.