jakiego dobra?
Patrząn na twoje posty ja nie uznaję postrzegania dobra na twoją modłę. Jest to dla mnie zło. Możesz sobie egzystować, ale wara ode mnie ze swoim "dobrem", fanko LPR'u.

Minister edukacji, który eksperymentuje ze szkołami publicznymi a swoje dzieci posyła do szkoły prywatnej. Wszystko można powiedzieć o takim polityku, ale na pewno nie tego, że jest uczciwy i ma poczucie wstydu.

Przemo,LAF znów zauważyłem spam.

a to ^^^^^ to co niby jest jak nie spam?

Ja mu się wcale nie dziwię, bo po pierwsze jest rozpątana taka nagonka na jego osobę, że jego dzieci nie miały by chwili spokoju w publicznej szkole, po drugie szkoły publiczne na razie nie mają takiego charakteru jak by sobie tego życzył R. Giertych

Ostatnio znowu wpadlo mi w rece to niesamowite zdjecie.
Odszukalam w internecie strone na ktorej bylo zamieszczone.
Wklejam je tu bo pieknie laczy sie z tematem traktujacym o ratowaniu zycia poczetego, a moze nie wszyscy je juz widzieli.

***
RĘKA NADZIEI - Ks. Henryk Sławński

Obok widzimy przedziwną fotografię. Zwłaszcza kobiety, które mają zostać matkami, mogą kontemplować ten niezwykły gest. Zdjęcie ukazało się 16 listopada 1999 r. w amerykańskim piśmie The National Enquirer. Powinno zostać zdjęciem roku albo stulecia. Nigdy jednak nim nie zostanie, ponieważ pokazuje dwudziestojednotygodniowe dziecko - chłopca, jeszcze nie narodzonego - Samuela Alexandra Armasa, który operowany jest przez chirurga Josepha Brunera.
Podczas badań prenatalnych wykryto u chłopca rozszczepienie kręgosłupa. Dziecko nie miałoby szansy przeżycia, gdyby wyjęto je z łona matki - Julie Armas, położnej z Atlanty. Wiedziała ona o szczególnych przesięwzięciach chirurgicznych doktora Brunera. Pracując w Centrum Medycznym Uniwersytetu Vanderbilt w Nashville, wykonuje on operacje jeszcze w łonie matki. Po cesarskim cięciu wyjmuje macicę i przez mały otwór wykonuje operację na nie narodzonym jeszcze dziecku.
Podczas operacji mały Samuel wyciągnął swą maleńką, lecz w pełni rozwiniętą rączkę przez otwór pozostawiony przez chirurga i uścisnął mu palec. Fotograf uchwycił ten niezwykły moment. Wydawcy zatytułowali to zdjęcie: Ręka nadziei. Tekst objaśniający zdjęcie zaczyna się od słów: "Maleńka dłoń dwudziestojednotygodniowego płodu Samuela Alexandra Armasa, wydobywająca się z macicy matki, ściska palec doktora Josepha Brunera, jakby w podziękowaniu za dar życia".
Zdjęcie to powinno być pokazane przez wszystkie kanały telewizyjne i wszystkie gazety świata. Powinno! Ale nigdy nie będzie w ten sposób pokazane. Dlaczego? Z prostego powodu: stanowi wizualny dowód, że istota rozwijająca się w łonie kobiety jest istotą ludzką - człowiekiem posiadającym swą osobowość i odczucia. Zdjęcie przedstawia to w sposób, w jaki tysiące słów nie potrafiłyby tego wyrazić.
Matka Samuela, spoglądając na zdjęcie, płakała ze wzruszenia przez wiele dni i przypominała sobie i innym, iż nawet najmniejsze poczęte dziecko jest prawdziwym człowiekiem. A elity odpowiedzialne za media tę prawdę ignorują i dlatego nie chcą, aby to zdjęcie obiegło świat.
Czy widziałeś kiedykolwiek bardziej zadziwiające zdjęcie? Jak cudowne jest działanie Boga wobec tych, którzy wybierają życie!...

co prawda zdjęcie mi się nie wyświetla, ale wiem o jakie chodzi- swego czasu było pokazywane wszędzie, więc nie przesadzaj i nie doszukuj się teorii spiskowej

Ninurta, tekst nie jest moj wiec po co ten komentarz?

A gdzie w moich postach, drogi Piotrze, dostrzegasz religijny ferwor? Skąd wiesz jakie były moje motywacje? Przymiotnik religijny, jak sama nazwa wskazuje odnosi się do religii. W żadnej części żadnej z moich wypowiedzi nie posłużyłem się odwołaniem do sfery religijnej, do żadnej ze świętych ksiąg, czy do autorytetu religijnego się nie odwoływałem. Nigdzie też nie posługiwałem się wierzeniami i prawdami wiary, a przedmiot moich wypowiedzi miał wyłącznie bioetyczny wymiar. Dość osobliwą jest bowiem teoria, że problem relacji matka - dziecko w jej łonie, jest problemem religijnym. Nie znam takiej religii by ten problem był przedmiotem religijnego kultu, czy elementem religijnych wierzeń. Kiedyś radzieccy psychiatrzy stworzyli zgoła oryginalny koncept schizofrenii bezobjawowej. Zdaje się, że ty starasz się dla odmiany stworzyć teorię bezobjawowego ferworu religijnego.

A mówiąc na poważnie, zdaję sobie sprawę, że jest to dość popularna i wygodna retoryka w tego typu dyskusjach (bo przecież bezmyślny religijny ferwor jest zwykle źródłem groźnego fundamentalizmu), tym niemniej sama retoryka, bez potwierdzenia w faktach pozostaje jedynie pustym zabiegiem słownym.



A skąd wiesz, że i jej ten groźny bezobjawowy ferwor religijny nie dopadł?



Czyli rozumiem, że zmarłym już się szacunek nie należy, tylko koledze, który przyniósł piwo.



Znów wypada zadać pytanie skąd te wnioski? Otóż na początku tego wątku wspomniałem, że na tle walki sądowej pewnej pani w TS, za to, że nie pozwolono jej przerwać ciąży, postawa osoby, która własne życie zaryzykowała dla dobra własnego dziecka (o pardon, miało być nieideologicznie: płodu) jest postawą godną szacunku. Choćby dlatego, że mogła narazić się tym gestem, np. na zarzuty o bezmyślny religijny ferwor i spotkać się z niezrozumieniem. W necie było szereg komentarzy, które krytykowały jej postawę. I właśnie biorąc pod uwagę to tło (boje strasburskie Pani Tysiąc, część nieprzychylnych komentarzy) podwójnie należą jej się wyrazy uznania za to, że podjęła tak heroiczną decyzję. Było to jednak wyłącznie tło, na którym pani Radosz wypadała podwójnie chwalebnie. W żadnym razie nie należy natomiast mylić tła z częścią główną poruszonej przeze mnie analogii między dwoma paniami.

Dopiero gdy SweetChild stworzył osobliwą tezę, że p. Tysiąc podobnie jak p. Radosz poświęciła się dla swojego dziecka, główną część swojej uwagi poświęciłem tej kwestii. Jednak w momencie, gdy dyskusja zaczęła schodzić na te tory, uciąłem ją i stworzyłem osobny wątek. Otóż wiedz, że ta decyzja o wydzieleniu wątku wynikała m.in. z troski o to by nie angażować się w światopoglądowe spory w wątku o tragicznej śmierci pani Radosz.




Doceniam tą próbę wniknięcia w psychikę pani Radosz (mówię to bez cienia ironii). Jednak nie mogę zgodzić się z takim postawieniem sprawy. Otóż psychologiem nie jestem, ale wiem, że tzw. oswajanie się ze śmiercią dotyczy albo ludzi starszych, albo śmiertelnie chorych przez dłuższy czas. W tym wypadku mieliśmy do czynienia z młodą kobietą, która pełna nadziei na życie nie chciała go tracić. Nie była przygotowana na śmierć, a wiadomość o raku pojawiła się nagle w szóstym miesiącu ciąży i na niedługo przed samym zgonem. W takiej sytuacji młody człowiek nie jest gotowy na śmierć i bez wątpienia decyzja o podjęciu ryzyka utraty życia dla ratowania swojego dziecka, była bardzo trudna i świadczyła o jej wielkiej miłości do swojej pociechy, jak i o wysokich standardach moralnych jakie wyznawała.

Religijny ferwor dostrzegam w pierwszym Twoim liście tego wątku.

Dowiedziałeś się o śmierci kobiety i od razu wykorzystałeś jej śmierć jako instrument do uderzenia w postawę Alicji Tysiąc.
Z czegóż innego może to wynikać niż z tego, że stoisz po jednej ze stron barykady światopoglądowej.

Zatem odpuść sobie, że mój zarzut jest retoryką. Ale nie nawracaj się, nawrócony już jesteś. Teraz spróbuj traktować śmierć ludzką nie tyle z powagą, nie tyle oddawaj cześć, co spróbuj się odnosić do takich opisów bardziej po ludzku, bardziej humanitarnie.

Ponieważ już umierała.

Inaczej. Uważam za brak dobrego wychowania użyć kolokwialnego sformułowania "Pełen szacunek dla niej" w odniesieniu do kobiety która ryzykowała by urodziło się dziecko.

Nie, gdyż jedna z tych Pań doświadczyła już osobiście ryzyka śmierci i przemijania, a druga zderzyła się z możliwością utraty zdrowia z pozycji osoby całkowicie nieprzygotowanej. To jest zupełnie co innego.

W tym poście ani słowa o religii nie było. Tylko twoja wyobraźnia stworzyła obraz religijnego ferworu. Jak wspomniałem jest to bardzo wygodna retoryka, którą stosuje się nie żeby skupić się na meritum, ale by przyprawić określoną gębę dyskutantowi. Nie jest to zresztą nic nowego bo podobnie jakiś czas temu uczyniłeś na swoim blogu. Każdy kto ma w tej sprawie bioetycznej odmienną opinię od twojej już podpada pod fanatycznego religijnego fundamentalistę (co widać choćby w tym przepełnionym umiarem, rozsądkiem i merytorycznymi argumentami wpisie: http://blog.wiara.pl/ptrqwerty/2007/03/15/dieu-le-veut/). Moim marzeniem pozostaje to żebyś w dyskusjach choćby zahaczających o kwestię podmiotowości płodu ludzkiego wysilił się na merytoryczną dyskusję, tak jak czynisz w innych dyskusjach, a nie tylko na przyprawianie inaczej myślącym gęby ogarniętych religijnym ferworem fundamentalistów. Bo to z merytoryczną dyskusją nie ma nic wspólnego, ale za to poprawiasz sobie samopoczucie, że nie jesteś taki jak ci abstrakcyjni religijni fundamentaliści.



O tym zarzucie wykorzystania jako instrument już napisałem wcześniej do czego nawet nie raczyłeś się odnieść. Piszę też o tym po raz kolejny poniżej.

Ciekawe jest natomiast, że wcześniej oskarżałeś mnie o religijny ferwor, a teraz już się z tego dyskretnie zaczynasz wycofywać i piszesz o światopoglądzie. Otóż motywacje światopoglądowe to nie to samo co motywacje powstałe w religijnym ferworze. Każdy człowiek posiada określony światopogląd i oczywiste jest, że każda teza jest z tym światopoglądem związana i go tworzy. Zapewniam cię, że ty również. Ciężko więc mieć o to pretensje. Skoro już tak pouczasz innych o moralności postępowania i dobrym wychowaniu, to warto byłoby przyznać, że sformułowaniem o religijnym ferworze po prostu stosowałeś zabieg retoryczny poniżej pasa, mający na celu zdyskredytowanie rozmówcy.



Powyżej wykazałem błędność tego sformułowania i dlaczego nie ma żadnych przesłanek by mówić tu o religijnym ferworze. Nie odniosłeś się jednak w ogóle do tego uzasadnienia więc wnioskuje, że nie dysponujesz racjonalnymi argumentami za tym, że był to objaw religijnego ferworu. Apel o to by sobie "odpuścić" traktuję jako bezradność i brak argumentów na uzasadnienie zarzutu.



Najwyraźniej niestety nie. Będę się musiał dopiero nawrócić aby uniknąć popełniania takich wypowiedzi jak ta, w której ośmieliłem się powiedzieć o zmarłej: "szacunek dla niej".



Jak rozumiem humanitarne podejście do jej śmierci polega na dokonywaniu psychoanalizy na odległość i ocenianiu z paternalistycznej pozycji rzekomo złowrogich motywacji pozostałych dyskutantów, nie siląc się nawet na uargumentowanie swoich zarzutów. Jak również na rzucaniu ciężkich zarzutów o instrumentalizację dramatu zmarłej, bez pokrycia. Czy też na umniejszaniu, z delikatnością nosorożca, wagi jej ofiary przez stawianie tezy, że jako osoby bliskiej śmierci było jej łatwiej dokonać tak dramatycznego wyboru.

Po raz kolejny też pomijasz milczeniem całe moje uzasadnienie, w którym wyjaśniłem dlaczego moje stanowisko nie miało na celu dokopania komukolwiek. Dlatego powtórzę w nadziei, że tym razem raczysz odnieść się do mojego uzasadnienia. P. Tysiąc była pewnym tłem dla zdarzenia i decyzji pani Radosz nie można więc mylić pewnego tła kulturowego, czy medialnego (jakim stała się sprawa p. Tysiąc) z meritum, jakim była śmierć pani Radosz. W momencie gdy pojawiła się na forum teza, że obie panie są przykładem poświęcenia dla swojego dziecka rzeczywiście to stało się głównym elementem mojego zainteresowania. Ale właśnie z troski o to by nie toczyć sporów ideowych w tym wątku wydzieliłem osobny. Nie przyszło ci do głowy, że uczyniłem to właśnie z szacunku dla wątku o zmarłej? Nie wpadłeś na to, że po to zrobiłem nowy wątek, żeby nie zinstrumentalizować tej tragedii? Nie raczyłeś zauważyć, że od tego momentu dyskusja przeszła na właściwe tory?



Nie dopadł jej religijny ferwor ponieważ już umierała? Zdaje się, że ja z kolei ciągle jestem przepełniony tym bezobjawowym religijnym ferworem bo nijak nie potrafię dostrzec sensu w powyższym stwierdzeniu.



Wybacz, ale tego nawet nie będę komentował.



Jednej z tych pań zdrowie się systematycznie pogarszało, a u drugiej nastąpiło niespodziewane zdiagnozowanie raka w szóstym miesiącu ciąży. Najistotniejsze jest to, że pani Radosz nie wiedziała wraz z rozwojem ciąży, że będzie miała raka. Nie była więc przygotowana na dokonanie takiego wyboru między ryzykowaniem życia dziecka, a własnego życia, bo we wcześniejszej fazie ciąży nic nie wskazywało by takiego dramatycznego wyboru musiała dokonywać. Również jej młody wiek powodował, że na pewno jej rozstanie się z życiem było bardzo trudne i stanowiło ogromne poświęcenie.

PTRqwerty,

W przypadku zmarłej kobiety mamy do czynienia z zawłaszczeniem jej cierpienia przez katolików i pośmiertnym pogwałceniem pamięci i szacunku. Czy ktoś z katolików tak bardzo roztkliwiających się nad poświęceniem dla dziecka i przyczynkami religijnymi wie jakiego wyznania była ta zmarła osoba i czy w ogóle była wierząca? No właśnie... A tymczasem feruje się już wyroki i katolicy z góry wiedzą jakie były podstawy działania... Ciekawe, ciekawe...

Panie Przemo, ostatnia wypowiedz Pana to wielka pomylka - patrz ETYKA

tak tak, już ja znam te twoję "etykę". Dziękuję, postoję...