Jeśli udało Ci się zaakceptować świat takim jaki jest i tłumaczyć wszystko poprzez Boga to może jesteś oświecony ?(Albo ociemniony -bez urazy). Z twojego postu wynika, że jesteś z tym szczęśliwy, a to już bardo dobrze. Za oświeconego uznałbym człowieka, który potrafi odpowiedzieć sobie na każdy problem teologiczny i nikt nie jest wstanie wzbudzić u Ciebie chociaż odrobiny niepewności odnośnie twojej "wiedzy". Są na to dwie drogi. Jedna to swiadoma odpowiedź na te problemy (oświecenie), druga to odrzucenie wyszystkiego niepasującego, zanim dotrze do Twojej świadomości (ociemnienie).

Gdybyś wiedział ,że Bóg istnieje to czy musiałbyś jeszcze w Niego wierzyć?Czy my wierzymy ,że tlen istnieje ,czy raczej to wiemy?

Mnie też się udało zaakceptować świat takim jaki jest i to nawet bez Boga. Oświecony jeszcze nie jestem, ale praktykuję w tym celu.

Dzięki linia.
Dla mnie to co piszesz jest budujące.

Szkoda.
Twój komentarz był trochę pesymistyczny, ale jednak z światełkiem w tunelu.
Czy mając na myśli utratę pewności, masz na myśli ciężkie dni jak np. śmierć bliskiej osoby, niefart życiowy, czy po prostu niczym nieuzasadnione uczucie pustki i bezsensu życia ?

Wątpię, aby było łatwiej. Życie bez Boga pozornie wydaje się łatwiejsze. Ale to tylko pozory.[/quote]

Raczej realistyczny. Tym bardziej, że w tym wszystkim należy pamiętać, że z kryzysu wychodzimy z silniejszą wiarą

I chyba nie chodziło mi o żadną z wymienionych przez Ciebie sytuacji. No, może ta pustka jest najbliżej. Chodziło mi o sytuację, w której Twoja pewność zniknie - tak ni z tego, ni z owego; bez żadnej zewnętrznej przyczyny. Po prostu obudzisz się pewnego dnia i będzie Ci się wydawało, że Boga nie ma. Tak samo, jak teraz jesteś pewien, że jest. Z Twojej pewności nic nie zostanie - ale może zostać wiara I to wiara, która będzie wtedy rosła.

I jeśli chcesz, to na tamto też odpiszę. Chodziło mi o krzyż. Bycie wybranym przez Chrystusa to przede wszystkim bycie wybranym do niesienia krzyża. Oczywiście, to równocześnie siły potrzebne do tego zadania... A jak nie wierzysz, to popatrz choćby do życiorysów wielkich świętych. Tych, których szczególnie lubimy postrzegać jako wybranych - ojciec Pio, Teresa z Avila czy choćby wczorajszy patron, proboszcz z Ars. Każdy z nich niósł inny krzyż, ale żaden od tego niesienia nie uciekł. Owszem, wiara jest wielką łaską, ale jest równocześnie wielkim zadaniem

Niekoniecznie. Mój kryzys wiary stał się permanentny i skończył odrzuceniem religii, także wszystkich w kryzysie uprzejmie informuję, że jego koniec może nie nastąpić nigdy.

Psychiatria opisuje mnostwo przypadkow obledu na tle religijnym. Praktycznie wszyscy, ktorzy widuja "boga", "dziewice", "anioly" itp. maja klopoty ze zdrowiem psychicznym.

Zen: nigdy nie mów nigdy bo nigdy to strasznie długo u mnie to trwało...14lat i do dziś się dziwię

A, to teraz już przeszliśmy do takich objawów? Choroba galopująca, normalnie no


Myślę, że po pierwsze pisałam o innym kryzysie, a po drugie zgadzam się z linią.

Idź do psychiatry i powiedz mu, że widujesz Jezusa. Nawet jeśli jesteś zupełnie zdrowy, to już nie dla tego psychiatry. Jeśli zakłada się z góry, że czegoś nie, to takie widzenie automatycznie uznawane jest za zaburzenie.

Gdybym przyjmowała wiarę taką, jaką serwuje nam KK, to już dawmo byłabym ateistką. Można odrzucić nauki KK, ale odrzucenie Boga, po ogólnikowej analizie tego czego uczy KK to pomyłka.

Prawda, jest jednak to drobny ułamek ludzi wierzących.



Nieprawda.

Zwróć uwagę, że według klasyfikacji DSM-IV:



(za: Bilikiewicz, Adam (red.), Psychiatria. Podręcznik dla studentów medycyny.)

Biorąc to pod uwagę wynika, że samo przekonanie co do widzenia jakiegos zjawiska nadnaturalnego nie jest wyznacznikiem zaburzenia psychicznego. Ważne jest tutaj społeczne i jednostkowe funkcjonowanie tej osoby. Tak więc także w przypadku osób z wizjami także niewielki odstetek będzie przejawiał objawy, które można będzie zakwalifikować do zaburzeń psychicznych.

Ja i WIERZĘ i WIEM.
Mówiąc: WIERZĘ, mam na myśli to, że chodzę do Kościoła, modlę się, wyznaję wiarę katolicką, bo to jest właśnie ta wiara.
Mówiąc: WIEM, mam na myśli to, że przez wiarę Bóg wiele razy mi pomógł, doświadczyłem Go w życiu i byłbym chyba niezbyt inteligntny, gdybym powiedział, że nie jestem pewien czy On istnieje. Po prostu wiem, że On jest.
Wierzę, bo wiem, że Bóg istnieje,
Wiem, że On istnieje, a więc w to wierzę.

Skąd wiesz ,ze to właśnie Bóg Ci pomógł ,może przez modlitwę ,przez chodzenie do Koscioła pomogłeś sobie sam?