Racja potopu nie było bo inaczej nie byłoby Mount Everest

Naukowcy z bożej łaski

Wedłu pewnych teorii legenda o potopie powstała, kiedy w stosunkowo niedawnych czasach powstało połączenie pomiędzy Morzem Śródziemnym i Morzem Czarnym. Do tej pory Morze Czarne było jeziorem i miało powierzchnię poniżej poziomu morza (tak jak dzisiejsze Morze Martwe). Powstanie połączenia spowodowało przelanie się olbrzymich ilości wód do Morza Czarnego i zalanie pobliskich terenów. Olbrzymie fale mogły także wdrzeć się daleko w głąb lądu (jak tsunami), choć potem ustąpiły. Ludziom ówcześnie żyjącym nad brzegami Morza Czarnego taka katastrofa musiała wydawac się gniewem bożym.

Teraz pozostaje tylko wymyśleć, czego metaforą był potop. Na pewno teolodzy drapią się już po głowach

Można wyobrazić sobie, że z pewnej wioski nad Morzem Czarnym jeden człowiek zdołał uratować się razem z rodziną na swojej łodzi. Zabrał też na nią swoje zwierzęta domowe. Woda z rozpędu wdarła się daleko w głąb lądu. Człowiek dryfował po powierzchni morza, które przykryło niegdyś znane mu suche tereny. W końcu wody cofnęły się i wyrównał się poziom mórz, a jego łódź osiadła na pewnym wzgórzu. Opowiedział swoją historię mieszkańcom krainy, w której zamieszkał. Po paru pokoleniach ludzka wyobraźnia zamieniła lokalną powódź na zesłany przez Boga potop, który zatopił cały świat. Wreszcie mit został włączony z innymi tekstami o Bogu w Pięcioksiąg.

Aztec, znowu wyróżniasz się niewiedzą. Potop był faktem historycznym, o czym świadczą badania naukowe. Czym innym jest natomiast jego biblijne ujęcie i nauka, jaką z niego wypływa.

Dość ciekawa jest koncepcja potopu lokalnego. Kilka stron wcześniej był odnośnik do artykułu Jana Lewandowskiego, który wskazywał, że niekoniecznie jest ona sprzeczna z przedstawieniem tego zdarzenia w Biblii.

Z drugiej jednak strony zastanwia mnie to, że opowieść o potopie pojawia się we wierzeniach wielu odległych od siebie kultur na terenie całego globu.

Leszku, udowodniłem wcześniej, że jeżeli potop zalałby faktycznie całą ziemię, to powierzchnię wody skuła by tak gruba warstwa lodu, że żaden lodołamacz by się nie przebił.
W tej sytuacji pozostaje jednak kilka wyjść:
- albo nie było wtedy wysokich gór...
- albo na wyokości kilku tysięcy metrów nie panowały temperatury ujemne
- albo po prostu woda nie zalała całej ziemi, tylko malutki obszar
- albo wersja najmniej prawdopodobna, arka Noego ślizgała po powierzchni lodu...
Więc którą wersję wybierasz Leszku, a jeżeli masz swoją to napisz jaką ?...

Potop nie zalał całej ziemi. Oto, co na ten temat pisze prof. Anna Świderkówna:

Archeolog anbielski L. Wolley, prowadzący w latach 1922-1934 wykopaliska w Mezopotamii, w okolicy starożytnego miasta Ur, natrafił w warstwie pochodzącej z czwartego tysiąclecia na bardzo grupy pokład mułu (około 3 m), pod którym ku semu zdziwieniu znalazł resztki starszego jeszcze ludzkiego osiedla. Przy dalszych wszakże badaniach okazało się, że w innych miejscach tegoż Ur nie ma żadnego pokładu mułu. Podobne pokłady znaleziono natomiast w kilku innych miastach Mezopotamii, lecz pochodziły one z różnych okresów, z jakichś niewielkikch, zawsze lokalnych wylewów. Do dziś dnia archeologowie nie znaleźli śladów potopu, który by objął całą Mezopotamię. Tak szeroko rozpowszechnione i wykazujące tyle podobieństw opowieści o potopie nie powstały jednak na pewno z niczego.
Dziś wiemy, że około 14000 r., na skutek zlodowacenia obejmującego wielkie obszary ziemi, poziom mórz był o wiele niższy niż obecnie, mniej więcej o 110 m. niższy w okolicach Zatoki Perskiej, która też wżynała się w ląd znacznie płyciej niż w naszych czasach. Kiedy lodowce zaczęły topnieć, podnosił się poziom morza, aż nieco po 4000 r. osiągnął wysokość dzisiejszą. Zdarzało się jednak okresami, że poziom ten nagle wzrastał o parę metrów, by po pewnym czasie ponownie opaść. Co więcej, czwarte tysiąclecie było epoką nader obfitych deszczów. Nieraz musiały się zatem powtarzać wielkie powodzie, a słone morskie wody zalewały zasiedlone już tereny. Pamięć o takich wydarzeniach przekazywano sobie z pokolenia na pokolenia, wzbogacając o coraz to nowe szczegóły. Aż wreszcie wspomnienia wielu katastrof wykrystalizowały się w opowieści o jednym straszliwym kataklizmie i o losach tych, którzy z niego cudem ocaleli. Był to wspaniały temat dla bajarzy i pieśniarzy, a gdy narodziła się literatura, także dla poetów. Było to wyzwanie i dla myślicieli, próbujących na swój sposób wyjaśnić, co to mogło znaczyć i jak do tego doszło. Prastare te tradycje umiejętnie i ostrożnie wykorzystali również autorzy biblijni, kiedy pisząc o początkach świata i człowieka starali się odpowiedzieć na wielkie, podstawowe pytania o sens życia i jego ustawicznego zagrożenia, o sens cierpienia i śmierci, o ludzką odpowiedzialnośc, o Boga i Jego stosunek do wszystkiego, co stworzył.
Warto przeczytać: ks. Lech Stachowiak, Potop biblijny, Lublin 1988.

Fakt, że dawniej masy wodne mogły być umiejscowione nieco inaczej, jest jasny.

Takich "potopów" musiało sie zdarzyć całkiem sporo, szczególnie też w granicach Tygrysu i Eufratu....

Pamiętajmy też, że informacja w tamtych czasach to nie było to co teraz... zalanie dużej połaci lądu było dla ludzi równoznaczne z potopem, bo mieli średnie pojęcie na temat tego, co się działo na świecie dookoła. Pamiętajcie, że w czasie biblijnego potopu naród Izraela zbyt liczny nie był, nie da się też tego umiejscowić w czasie.

Wg mnie po prostu jakiś naturalny kataklizm, związany z zalaniem dużego obszaru lądu został uznany za "gniew boży" i wstawiony do Biblii.


Crosis

W czasie potopu Izraelitów jeszcze nie było.

Ale doszliśmy chyba do wspólnego porozumienia,
że potop nie objął całego globu, tak to wspomina biblia ?

A tutaj podany wcześniej link do artykułu, który mówi, że Biblia niekoniecznie musi opisywać globalny potop:

W każdym razie potop ogólnoplanetarny, w który wierzą bezmyślnie Świadkowie Jehowy to już jest groteska

Nic w tym dziwnego wszystkie wyżej rozwinięte cywilizacje rozwijały się w pobliżu zbiorników wodnych.

Heh, w przypadku Żydów to będzie problem... sam środek górzystych pustyń