Jeśli rzeczywiście była by to potrzeba sławy, wówczas stanie się sławnym dało by szczęście (i tak jest w wielu przypadkach).

Na jak długo szczęście ?
Na ile jest ono trwałe ?

Pozdrawiam
/M

nierealizowanie potrzeb powoduje WIECZNE cierpienie, w przeciwieństwie do sytuacji, kiedy można zaspokajać do woli potrzeby co przynosi ulgę (szczęście) każdorazowo a ich cykliczność motywuje do życia (dążenia do zaspokajania potrzeb - funkcjonowania w środowisku).

Bóg nie umieścił ludzi w świecie pełnym cierpienia, to ludzie go takim uczynili. Bóg znał zło i jego konsekwencje dlatego pierwszych ludzi przestrzegał przed zrywaniem owoców z zakazanaego drzewa.Bóg nie dał ludziom wolnej wol, żeby zadawali sobie cierpienie, tylko żeby go uniknęli. Czy Ewa poznając jako pierwsza owoc zła posluchała Boga czy szatana? Tłumienie potrzeb powoduje cierpienie? Gdyby Ewa stłumiła potrzebę zerwania owoca zła - nie odczuwałaby wstydu, nie chowałaby się przed Bogiem- czyli nie cierpiałaby To jest najprostszy przykład na ułomność i głupotę człowieka bez Boga. I na "rację" zaspokajania potrzeb Cierpienie jest skutkiem pychy i uważania się człowieka za mądrzejszego, więc czyniącego według własnego widzimisię, które to widzimisię jest dyktowane przez szatana. I predzej czy później skutkuje mniejszym bądź większym cierpieniem.

To może ja przypomnę na jaki temat rozmawiamy:

"Tak czy inaczej to tłumienie potrzeb (niemożność ich realizacji) jest powodem cierpienia, a nie ich zaspokajanie czy istnienie jako takie".

Twoje pytanie "na jak długo (i czy wogóle)" jedynie potwierdza moją tezę, że cierpienie nie wynika z samej potrzeby lecz z niemożności jej zaspokojenia (np. nie mogę być sławny, nie mam jedzenia).

Toteż nawet pozwoliłem sobie wysunąć koncepcję, że Satori to stan umysłu, w którym nie ma nawet śladu neurotyzmu. Co następnie pozwoliło mi po jakimś czasie uznać, ze rzeczywiście stosowanie medytacji w psychoterapii ma sens i nie wiem czy nie większy niż psychoanaliza, chociaż hipnoterapia jest o niebo skuteczniejsza gdyż od razu reogranizuje system osobowości tak, aby źródło neurotycznej potrzeby usunąć. A medytacja może (censored) dać nawet po latach medytowania

Ty jesteś Buddystą ? Jeśli uważasz, ze tak, to napisz od razu (żebym nie miał wątpliwości) jakim Buddystą ? Satori to pojecie z filozofii Zen, z japońskiej filozofii buddyjskiej i z definicji jest dożywotnie. Więc jakie "po" ?

Co do "wysokiej klasy" mistrzów zrobiłem uwagę w cytacie, ale dopiszę, że być może oni byli tymi mistrzami właśnie dlatego, że "pomagali" innym, co kolwiek masz na myśli pisząc "pomagali". Wróżka Aurelia też wielu ludziom pomaga a nie rusza się z fotela niczym Mistrz Zen z poduszeczki Natomiast nie rozumiem odnośnie jakiego TEMATU piszesz o "pomaganiu". Pomaganie wynika z pragnienia jakim jest współczucie. Wątpię czy Satori wiąże się ze współczuciem. Zauważ, że pierwotny Buddyzm uznawał Buddę za istotę, która ma głeboko gdzieś problemy istot cierpiących. Bardzo wyraźnie też jest to wyjaśnione w hinduistycznym pojęciu Nirvany. Póxniej rzecz jasna religijne odłamy Buddyjskie oparte o filozofię swoich założycieli (Czcigodnych Mistrzów Zen Najwyższej Klasy - Elity Wręcz ) wtorzyli PRO-SPOŁECZNE ideologie wklejając je do pojęcia "Buddyzm". Tak powstały niemal chrześcijańskie religie określane jako Buddyzm. Natomiast ja osobiście śmiem wątpić, czy Budda (człowiek w stanie Satori) kieruje się wsółczuciem, głodem, etc. Myślę, że on po prostu robi to, o co go proszą bo rozumie, że on i ten, kto go o coś prosi jest tym samym. (Stąd nihilizm absolutny). Tutaj nie ma motywów wynikających z umysłu i organizmu jak popędy. NIe ma wspólczucia (wbrew temu co Ci powie Dalaj Lama). Jest zrozumienie, a raczej wolę używać bardziej odpowiedniego słowa - jest doświadczenie stanu faktycznego niezaburzonego percepcją, która jednak nadal jest. A ten stan to brak różnic i przeciwieństw. Zresztą, jakbyś przeczytał Dogena albo cokolwiek z filozofii Zen to byś to być może wiedział. Albo gdybyś chociaż doznał Kensho. No ale cóż... czytaj dalej co mówi jakiś internetowy albo religijny mistrz buddyjski. Na pewno jedyne co uzyskasz to zbiór informacji karmiących Twój nienapojony umysł i zrobisz wszystko, żeby tym samym nie mieć nic wspólnego z nauką Buddy



Jasne, dlatego, że człowiek oświecony (Budda) nigdy nie ma nic wspólnego z byciem żadnym mistrzem Mistrz to ten, który coś przekazuje, abyś Ty miał to co on. Rzecz w tym, że nie można przekazać Satori, ani się tym podzielić. Nie można też nauczyć metody dochodzenia do tego. Już pomiając to o czym pisałem, że każdy pewnie w innych okolicznościach doznawał stanu Kensho, albo stawał się oświecony, to nie można przekazać czegoś, co nie jest opisywalne, gdyż z definicji jest nie-słowem i nie-czynem.



Eonie ? Ludzie żyją ledwo drugą epokę a Ty o Eonach piszesz No chyba, że uznać, iż piszemy nie tylko o ludziach. A to nawet ma sens, ale to nie na pisanie, raczej na dyskusję słowną



No to się mylisz. Jedni twierdzili tak, inni inaczej. Jedni, że Satori osiągniesz poprzez praktykę i konkretne działanie, inni, że praktyka to odsuwanie się od Zen, bo zbiór nauk (zasad) karmi tylko umysł, który produkując wyobrażenia nauk, np. metody, zasłania percepcję nie-umysłu (Satori), a więc zasłąnia rzeczywistośc, która jest pozbawiona słów, idei, ocen (zła, dobra, piękna, brzydoty, etc.), wartości (wiązania się jaźni z przedmiotem postrzegania) i całego dualizmu percepcyjnego. Ja uważam jak Ci drudzy. Jest to nie tylko logiczne, ale także wynika z mojego przypadkowego doświadczenia.



No jak nie chcą słuchać, jak świat pełny jest religijnych ludzi (czyli wyobrażajacych sobie modele świata, z którymi identyfikują swoją jaźń), a konkretnie ok. 90% w tym Buddystów ?