Istotnie, słowo „nieomylny” budzi nieporozumienia lub wręcz zgorszenie niektórych. Toteż od pewnego czasu próbuje się to słowo zastąpić innymi określeniami. I tak mówi się o niezawodnej pewności, o wolności od błędu, o niemożliwości pobłądzenia . Co do rzeczy samej chodzi o to, że z Jezusem Chrystusem przyszła na świat prawda Boża w sposób historycznie nie do przewyższenia i ostateczny, i że trwanie w tej prawdzie jest Kościołowi obiecane na zawsze mocą stałej obecności w nim Chrystusa i Jego Ducha. Stąd Kościół nigdy nie może odejść ostatecznie od prawdy Chrystusowej. Gdyby było inaczej, kłamstwo zwyciężyłoby Boga i Jego prawdę. Szczególnie w sytuacjach konfliktowych trzeba, aby wierni mieli pewność, że kto opiera się na słowie Kościoła, opiera się na samej prawdzie. Inaczej groziłoby niebezpieczeństwo, że Kościół zmieni się w proste forum dyskusyjne zamiast pozostać wspólnotą wyznawców, która zdecydowanie występuje w obronie prawdy wiary. Kościół katolicki jest przekonany, że w urzędzie Piotrowym jako głowie kolegium biskupów lub w kolegium biskupim, złączonym z tym urzędem i podległym mu, ma z woli Boga obrońcę prawdy i jej głosiciela. Nieomylny jest więc biskup Rzymu jako głowa kolegium biskupiego i całe kolegium biskupów w łączności z biskupem Rzymu. Poszczególny biskup, wypowiadający się bez tej łączności, może okazać się omylny. Nieomylność Kościoła dotyczy kwestii wiary i moralności, a nie np. kwestii politycznych, przyrodoznawczych itp.

Chyba Kościół tworzą m.in księża, proboszczowie itp. Czy ten proboszcz (i wielu innych! ) nie należy do Kościoła?

Nic nowego - we wszystkich nieomal katedrach, sankuariach, przez wieki umieszczano tablice z nazwiskami donatorów.
Dawniej 2-3 wielmożów było w stanie ufundować katedrę, aktualnie musi tysiące ludzi dać datki - stąd tyle tablic.

Wiesz, jest jednak pewna różnica między jedną-dwiema tablicami fundatorów - a zawaleniem takimi tabliczkami całej ściany zewnętrznej kaplicy...