1. może człowiek jest najwdzięczniejszy do zbawiania?
2. Jezus żył na ziemi i zmagał się z podobnymi problemami (biorąc pod uwagę, że mogły być inne w szczegółach). Trudno zatem pisać, ze Bóg - "nie wiem jak to jest", skoro sam to przeżył. Włącznie z pochwałami, groźbami, fałszerstwami itd itd.



dzieło nie może być większe od Stwórcy .

Ja jestem Bogu wdzięczny za stworzenie. Mnóstwo dobrych rzeczy przeżyłem. W końcowym efekcie nawet cierpienia wyszły mi na dobre.
A Jego poczucie humoru wprawia mnie w nieustanny zachwyt (nie definiuję, sądzę, że wierzący wiedzą o co chodzi);

Nieprawda.Gdyby było tak,jak przedstawiono to w filmie 'Ostatnie Kuszenie Chrystusa' to może miało by to jeszcze jakiś sens.Ale KK tak jak większość pozostałych odłamów chrześcijaństwa głosi,że Jezus perzez cały czas wiedział kim jest-nie ma więc mowy o tym,aby doświadczał tego co ludzie-niewiedzy co do celu życia i znaczenia śmierci,konieczności wyborów opartych na zawsze niepewnych przesłankach,lęku powodowanego tą niepewnością,co do tego co w ostatecznym rozrachunku się z nim stanie.Raczej nie groziło mu też,że pójdzie do piekła,nieprawdaż?
Przykro mi,ale wobec powyższego cała działalność Syna Człowieczego pozostaje dla mnie czymś w rodzaju pouczającego przedstawienia.

Można i tak

Masz strasznie nieprawdziwe dane, mój judaszu
Kościół katolicki głosi, że wiedza Jezusa była ograniczona; nie zawsze wszystko on wiedział; również nie zawsze miał pełną świadomość co do swojej misji. Chrystus był do nas podobny we wszystkim prócz grzechu - przeżywał też cierpienie, strach, poczucie opuszczenia przez Boga, śmierć, nawet zstąpił do Otchłani

cuż.,.widocznie głupot mi na katechezie naopowiadali.
z wypowiedzi Jezusa w ewanegliach raczej jednoznacznie wynika,że wiedział kim jest,wiele razy mówił o tym swoim uczniom,Piłatowi czy nawet samemu Diabłu.ale wiadomo,skoro był do nas tak podobny to i zaniki pamięci mogły czasami go dotykać,nie odmawiam KK prawa do posiadania na ten temat swoich teorii.

To raczej nie zaniki pamięci, a wręcz odwrotnie - czasami doznawał "olśnienia" - tak zwane poznanie mistyczne

a,to chyba,że tak.
też mi się zdarza.ale się nie chwalę.

Wkleję tutaj mój post, który przed chwilą napisałem na forum katolika. Toczy tam się dyskusja podobna do tej tutaj, więc myślę że bardzo będzie on pasował jako odpowiedź na pytanie "Czemu nie wierzysz?".


Uważam, że w przypadku jakiegokolwiek opisu Boga nie da się udowodnić, że jest on prawdziwy, bo raz, że trzebaby mieć Boga na zawołanie niczym preparat laboratoryjny, a dwa że trzebaby mieć narzędzia do zbadania tegoż Boga. Dlatego uważam, że niejako skłaniasz się tu ku ślepej uliczce.

Po pojawiających się tu deklaracjach "pokażcie mi cud, a ja zostanę katolikiem" i moim własnym zdaniu sobie sprawy z tego, że nie przekonałoby mnie do chrześcijańskiej wizji Boga nawet naoczne ujrzenie odrośnięcia nogi, zmartwychwstania lub przesunięcia się góry, zacząłem myśleć o tym co mogłoby stać się przyczyną wiary. Dlaczego ktoś miałby być chrześcijaninem, ktoś inny bezreligijnym ateistą, a jeszcze ktoś inny buddystą? Wydaje mi się, że odpowiedź brzmi: ze względu na zaspokojenie potrzeb przez daną postawę/religię. Temu, komu dobrze jest w ateizmie, tego nie przekonają kosmiczne cuda, bo przecież nie można dać dowodu ani za, ani przeciw istnieniu Boga. Niewiara daje mu swobodę, brak przynależności do jakiejkolwiek religii zapewnia brak presji - i dlatego będzie ateistą. Inny będzie chrześcijaninem, gdyż ta religia zaspokoi jego potrzeby nadziei, poczucia opieki i sensu życia. Ja będę zaś buddystą, bo to zaspokaja moje potrzeby osiągania czegoś własnymi siłami, niezależności i pracy nad własnym charakterem.
Uważam więc, że to właśnie od potrzeb zależy wiara lub niewiara, a nie od jakichkolwiek dowodów.
Co na ten temat myślicie?

Muszę przyznać, że jakiś czas temu doszedłem do wniosków baaardzo zbliżonych do Twoich Jedynie to krótkie podsumowanie potrzeb zaspakajanych przez poszczególne światopoglądy/ religie nieco bym zmodyfikował, ale przyjmuję, że jest to pewne uproszczenie mające na celu przedstawienie samego mechanizmu.

Większość ludzi nie jest głęboko wierząca i tak naprawdę rzadko się nad tym zastanawiają o wierze zazwyczaj decyduje wychowanie i to ono właśnie kształtuje potrzeby które religia ma zaspokoić np.jeśli komuś od dziecka nie mówiono, że Bóg go kocha nie będzie odczuwał braku takiego Boga itd. więc ogólnie zgadzam się ale od tej reguły jest sporo wyjątków np.chrześcijanin któremu dobrze było w chrześcijaństwie ale pod wpływem przemyśleń został ateistą albo buddystą itd. i też mu z tym dobrze ale bywa, że ktoś traci wiare i czuje się opuszczony, samotny a czasem dochodzi jeszcze presja społeczna która utrudnia bycie bycie szczęśliwym protestantem, buddystą, muzułmaninem,świadkiem Jehowy itd. w sytuacji gdy większość społeczeństwa jest innego wyznania.

Myślę, że te sytuacje o których wspomniałeś to nie są wyjątki, gdyż:

Pod wpływem myślenia można zmienić potrzeby i w takiej sytuacji nowy światopogląd jest odpowiedzią na nowopowstałe potrzeby, lub opuszczenie starego światopoglądu jest wynikiem zaniku potrzeb, które nas przy nim trzymały.

W takim przypadku myślę, że to nieszczęście jest spowodowane właśnie niemożnością zaspokojenia potrzeby poprzez odpowiednią prakytkę religijną (bo np. nie zna takiej religii któraby mu na te potrzeby odpowiedziała, tak jak np. ja kiedyś nie znałem buddyzmu i z tego względu jako agnostyk szukałem). Nieszczęście spowodowane brakiem akceptacji otoczenia, to zaś zupełnie oddzielna kwestia.

A według Was: Czy tylko wiara zapewnia szczęście?

Według mnie nie tylko, co więcej, powiedziałbym, że wiara wcale nie zapewnia szczęścia. Trudno chyba wskazać konkretny element, który byłby warunkiem koniecznym i wystarczającym dla osiągnięcia szczęścia. W warstwie bardziej abstrakcyjnej mógłbym powiedzieć, że pełnię szczęścia zapewnia zjednoczenie z Dobrym Bogiem (z mojego punktu widzenia oczywiście). Z kolei szczęście cząstkowe może już zapewnić dążenie do takiego zjednoczenia.

I dla uzupełnienia wcześniejszego posta dodałbym jeszcze, że wiara, oprócz trafiania w potrzeby konkretnej jednostki, musi być też w jakimś stopniu prawdopodobna, mieć oparcie w jakiś znakach czy wydarzeniach, w czyiś świadectwach. Tego kryterium nie spełniają nowe religie typu Wróżki Zębuszki czy LPSy.

Czyli większe szczęście mają ci, co wierzą? A reszta ma problem?
Miarą szczęścia jest tylko bóg, tak? Ciekawe...

Niektórzy szukają i nigdy nie znajdują możliwe, że nie mogą takiej znaleźć bo wszystkie religie są w pewnym sensie podobne do siebie, oczywiście zazwyczaj z czasem godzą się z niemożnością zaspokojenia tych potrzeb i bywa, że same znikają czasem zostają tylko przytłumione jak marzenia z dzieciństwa jak te o lataniu czy smoczym skarbie.