Żeby nie było - ja też nie mogę narzekać. Po prostu piszę, jak może być z dwójką. To tak jak z wycieczką w góry: możesz trafić na słoneczy dzień, a może też lać od rana do wieczora. W tym drugim przypadku trud marszu będzie nam pewnie bardziej doskwierał, ale to nie znaczy, że zabije radośc marszu

Naturalnie. Niemniej jednak nie my pierwsi mamy po dwoje dzieci (i w dodatku nie jest to żaden wyczyn )

A wtedy to gumowy kaptur na głowę!!

Nie my pierwsi mamy po przynajmniej dwoje dzieci



Ale czy to aby nie będzie uciekanie od krzyża, który Bóg zaplanował dla nas na tę drogę?

Mnie dodatkowo przeraża...fakt bycia w ciąży!!! Wspominam to jako najkoszmarniejszy okres w moim życiu!!! Dlatego chciałabym adoptować, bo przecież tyle dzieci czeka na miłość to po co "robić sobie" kolejne dziecko? No ale le mój mąż ABSOLUTNIE NIE CHCE

Mi też nigdy ciąże nie służyły. Nudności i torsje od rana do wieczora to była normalka.

No właśnie - ciąża, totalny dyskomfort i rosnący brzuszek a potem ten koszmarny ból porodu! Dlatego ja chcę kolejnego dziecka - ale inną drogą, szkoda że mój mąż nie chce w taki sposób. On uważa że tylko w przypadku bezpłodności małżeństwo powinno adoptować, aw innym wypadku nie. Wiem pisałam o finansowych aspektach naszej sytuacji -moglibyśmy przez to nie móc zaadoptować dziecka....
Wiem wiem - wtedy różnica wieku między dziećmi także mogłaby być różna, bo przecież nie wiadomo w jakim wieku dziecko się dostanie. Ja jednak od dawna mam takie pragnienie ale cóż...męża na siłę nie przekonam.

IKM - ja też się boję jak to będzie z moim zdrowiem, jak przetrwam ciążę a zwłaszcza porodu się boję - lęk przed nieznanym no i wkońcy trudnym doświadczeniem.... ale my sie staramy o nasze 1 dziecko a skoro ty juz wiesz "jak to jest" to faktycznie mąż nie powinien na razie tak bardzo naciskać . to fajnie że chce mieć kolejnie dziecko ale to nie on będzie w ciązy i rodził...

jedyne co mogę powiedzieć to to że kolejna ciąza wcale nie musi być taka sama jak 1 - ja tego nie znam z autopsji ale wiele kobiet tak ma

i moim zdaniem to wcale nie oznacza zamykanie się na nowe życie skoro jesteś skłonna zaadoptować dziecko aby stworzyc mu dom i rodzinę tylko ciąża cie przeraża...
może z czasem zapragniesz "rodzonego" dziecka, może jeszcze nie czas i nie jesteś gotowa na kolejne trudy
jak wasze 1 dziecko podrośnie łatwiej będzie się zdecydowac bo będzie juz mogło troszkę pomóc (samo sie ubierać, bawić, będzie zajęte szkołą) i na pewno coś sie w końcu w tej naszej polsce poprawi i zarobki będą lepsze!

nie stresuj z druga ciaze. Wcale nie musi byc taka tragiczna jak ta pierwsza.
U nas zona przezyla obie ciaze fantastycznie. Zero mdlosci czy innych dolegliwosci.
Pomijajac juz fakt ze kobiety w ciazy strasznie mnie kreca

ikm.
A jakie jest Twoje zdanie? Lub inaczej: co Cię powstrzymuje przed posadaniem drugiego dziecka? Obawy materialne (jak sugerują pierwsze posty) czy niechęć do ciąży i porodu (jak sugerują ostatnie posty).
Kto bardziej tego dziecka nie chce: Ty czy mąż? Najpierw piszesz, że przez realizm materialny nie chcesz a później, że dziecka bardzo chcesz ale "inną drogą". Sądzisz, że utrzymanie dziecka adoptowanego jest tańsze?
Wg mnie Twoje posty w miarę rozwoju wątku stają się niespójne.

Uczucia/emocje często są niespójne...

Ja mam wrażenie, że ten drugi powód podany przez ikm (niechęć do ciąży) jest tak naprawdę głównym powodem niechcenia drugiego dziecka...

No tak ciąże nie muszą być takie same
Ale: moja pierwsza: nudności i wymioty non stop od rana do wieczora do mniej więcej 6-tego m-ca ,
druga: większy spokój, bo te dolegliwości pojawiały się tylko rano i około południa i trwały do 3-go m-ca, do tego doszła kolka nerkowa i pobyt w szpitalu - z bólu chciałam gryźć ściany, dostępne dla kobiet w ciąży środki przeciwbólowe słabo działały.
trzecia ciąża: znów nudności i wymioty od świtu do nocy - ustąpiły dopiero, gdy brzuszek był pokaźny.

Na dalsze ciąże już nie mam ochoty............
Ale nie wszystkie kobiety tak mają. Niektóre czują się lepiej w tym czasie, niż kiedykolwiek. Najlepiej samej spróbować.

Ech, ciąża ciążą, ale czemu żadna z Was nie napisze o tym, co się dzieje potem? Przecież pojawia sie nowy człowiek, Wasz syn lub córka. Czy to nie jest wystarczająca nagroda za poniesiony trud?
Ja ciążę znoszę super, ale teraz jest już coraz trudniej - brzuszek ciąży, ciężko się oddycha, plecy bolą. Wiem jednak, co będzie na końcu i to mi dodaje cierpliwości, powiedzmy
Cóż, różni są ludzie, różny próg bólu i znoszenia trudności.

Pozdrawiam.

Wiesz rozalko, ja mam dwojke, nie mialabym nic przeciw trojce, a i czworke bym przezyla. Ciaze znosilam podobnie jak monika001. A potem - oczywiscie - pojawial sie nowy czlowiek, w ktorym od razu bylam zakochana i wszystko bylo pieknie. Tyle, ze pierwsze dziecko darlo sie po nocach do mniej wiecej roku, a drugie budzilo sie 5 raz na noc (co noc) do okolo 2 lat. I dostawalo napadow wscieklosci kilka razy na dzien juz w wieku 7 miesiecy a i teraz po 7 latach tez mu sie to zdarza.
Uwazam, ze dwojka to minimum i najlepiej krotko po sobie. Ale tak to mozna sobie planowac, a zycie robi co chce. Tyle, ze kiedy wyobrazilam sobie jeszcze trzecie z charakterem drugiego, to przyznam sie, ze nie staralam sie o trzecie specjalnie. Wtedy, kiedy byl na to czas, nie mialam po prostu sily na kolejne nieprzespane noce, niewyspanego meza (a byl tak samo nie do wytrzymania wtedy jak moj wrzeszczacy maluch) i lagodzenia wszystkim stresow. Gdyby sie wtedy trzecie przytrafilo, to oczywiscie by bylo z nami, ale zeby sie o nie specjalnie starac....
A teraz jest za pozno.

To może ja. Co się działo potem? Pierwsza ciąża - pierwsze dziecko kolka niemiłosierna. Moja najstarsza córka męczyła się tak całymi dniami, też nocami, kurczyła się i płakała, a ja z nią, bo nie byłam w stanie jej pomóc w żaden sposób. Odwiedziłam chyba wszystkich pobliskich lekarzy pediatrów, przekopałam literaturę na ten temat, kupowałam wszelkie dostępne specyfiki, które miały złagodzić kolkę - bez rezultatu. Kolka i to dość silna i dość częste ataki utrzymywały się do końca 8 m-ca jej życia. Z wózkiem na spacerach musiałam prawie biegać, lub nosić dziecko na rękach. Byłam wykończona. Mąż całe dnie pracował, wracał wieczorem. Nieprzespane noce, dni nie lepsze. I bezsilność. Takie były początki mojego macierzyństwa.
Potem na szczęście było już lepiej. Z następnymi dziećmi nie było takich problemów. Ale alergię mają cały czas. Tyle, że są leki, które tę alergię aktualnie przynajmniej łagodzą.