W porządku Spróbuję troszkę popracować nad poszanowaniem poglądów drugiego człowieka.

A teraz chciałbym Was jeszcze o coś zapytać. Jesteście bardzo dobrymi doradcami i baaaaardzo Wam za wszystko dziękuję.

Od kilku miesięcy mam wrażenie, że ludzie, sąsiedzi z mojej okolicy znający dobrze i szanujący moją rodzinę zaczynają się zastanawiać czy coś ze mną w porządku, bo: nigdy nie widzieli mnie z dziewczyną tudzież z koleżankami lub kolegami w towarzystwie. Moi rówieśnicy, czy nawet młodsi, gimnazjaliści też śmieją sie ze mnie, gdy widzą w jakim stanie zewnętrznym wychodzę z niedzielnej Mszy Świętej. Oni rozradowani, uśmiechnięci a ja skupiony i zamyślony.

Czy to normalne?

Ja tam bym się nie przejmował opiniami sąsiadów w takich kwestiach. Co im do Twojej sytuacji, co ich to obchodzi? Możesz im najwyżej współczuć jeśli ma ją na tyle nudne życie, że muszą się zajmować cudzym, ale też nie oceniaj na podstawie tego co Ci się tylko wydaje. Może i przemknęła im przez głowę myśl "a czemu on to ciągle sam chodzi" albo Cię o to raz lub dwa spytali, ale to nie znaczy, że ich ta kwestia specjalnie zajmuje. Ot, wleciała im myśl jednym uchem, wyleciała drugim - po co się tym przejmować?
Z tym śmianiem się z Ciebie po mszy to nie przesadzasz? Nie wiem w jakim otoczeniu mieszkasz, ale jakoś trudno mi sobie wyobrazić, aby ludzie nie mieli nic lepszego do roboty tylko ciągle zwracać na Ciebie uwagę.

Wiesz, mam przesrane życie z przeszłości. Wiedzieli, że zawsze wstydziłem się dziewczyn, wolny czas spędzałem w domu lub na wyjeździe z rodzicami, nigdy z nikim na imprezy nie chodziłem ... no, i to zostało. Nasiliło się jeszcze bardziej z momentem powołania na teologię (szósta klasa podstawówki) i przyjęcia sakramentu bierzmowania. Całe gimnazjum i liceum myślałem też o kapłaństwie, żyłem w odosobnieniu.

Dlatego chcę, abyście wiedzieli, że prowokuję ani nie zamierzam być w centrum zainteresowania. Po prostu ... nie jest mi dobrze w życiu i tak trudno mi wyjść z tego.

Musisz jakoś przełamać to izolowanie się - niektórym ludziom samotność nie przeszkadza, ale sam chyba widzisz, że Tobie nie jest dobrze w takim stanie. Nie chodzi mi o to, abyś nagle na siłę zaczął szukać znajomych i zaczepiał ludzi na ulicy, ale mógłbyś spróbować się wkręcić w duszpasterstwo akademickie lub jakąś wspólnotę Odnowy Możesz tam poznać fajnych ludzi, będziesz miał komu dać szanse i co więcej - możesz to zrobić w każdej chwili, nie musisz - tak jak w przypadku wzięcia drugiego kierunku studiów - czekać rok. To przede wszystkim od Ciebie zależy jak będziesz żył, każdy jest kowalem własnego losu. Jak stworzyłeś sobie grubą skorupę, to teraz trudno jest ją skruszyć, ale trzeba próbować, jeśli chcesz odetchnąć świeżym powietrzem.

Bartas czemu Ty tak dziwnie reagujesz na fragmenty odkrytego kobiecego ciała? Nie uważasz, że jest fajnie popatrzeć na kobiece kształty? Gdybyś miał dziewczynę to byś jej kazał chodzić w spódnicy po kostki i długim rękawie? Myślisz, że jakbyś na jej zdjęcie w bikini zareagował bulwersacją, to by jej było miło? (nie mówiąc już o tym, że mógłbyś się takim zachowaniem mocno przyczynić do rozpadu związku, bo kobieta chce aby mężczyzna akceptował jej ciało i aby mu się ono podobało) Nie ma w Tobie żadnego zachwytu nad pięknem kobiecego ciała?

Wiesz, ja nigdy kobiet nie traktowałem jako obiekt westchnień. Oczywiście potrafię określić czy jest ładna czy nie, ale ... żeby się np zabujać, zauroczyć - to raczej nie.

Wracając do Twojego pytania: za dużo jest dziś tego wdzięczenia się u kobiet, sprzedawania swojego ciała itd. Bardzo mnie to bulwersuje, i dlatego nie zachwycam się.

Tzn. że nie ciągnie Cię do kobiet? W ogóle? Kobiety Ci się nie podobają? Nigdy się nie zakochałeś?

Pozwól też, że skomentuję tu Twoją wypowiedź z wątku wieczornego:


Jak to? Ciało kobiety Ci się nie podoba? Nie czujesz pociągu do płci przeciwnej?

Niestety nie Nie miałem nigdy dziewczyny, z żadną nie chodziłem (nawet platonicznie), nie byłem zakochany, a do ciała raczej czuję obojętność.

Spoko, zapewniam Cię, że nie jestem "kochający inaczej".
Ale moja mam mówiła, że ludzie coś podejrzewają w tym względzie. To wszystko wierutna bzdura.

Myślisz, że jesteś aseksualny?

Ech, wszystko na to wskazuje

Fajnie byłoby mieć koleżankę, z którą można byłoby żyć w przyjaźni, ale po co się tak bardzo zaangażować? Załóżmy, że się zaangażuję, będę z nią, a ona po jakimś czasie mnie zwyczajnie oleje, obgada przed jakimiś jej byłymi jaki to ze mnie frajer i fajtłapa. I po co mi to? Ja już się za dużo nacierpiałem.

No to ja już nie wiem czy Ty chcesz mieć przyjaciół czy nie. Raz mówisz, że Ci źle samemu, a tutaj piszesz, że nie chcesz się angażować. Co zresztą rozumiesz przez powyższe "będę z nią"? Przyjaźń to przecież nie związek, nie masz przyjaciela lub przyjaciółki w takim stopniu na wyłączność jak w miłości.
To, że przedstawileś taki finał relacji, świadczy o tym że masz niskie poczucie własnej wartości (w sumie poczucie samotności z tego wynika). Jeśli będziesz widział świat w czarnych barwach, to nie będziesz podejmował prób. Jeśli nie będziesz podejmował prób, nie zmienisz swojego życia na lepsze. W taki sposób nakręcasz mrok w swoim życiu. Życie mknie jak strzała, dzisiaj żyjemy, jutro umieramy, jak będziesz się bał podejmować ryzyko, to przewegetujesz życie, a nie przeżyjesz. Co Ty masz do stracenia, że tak się boisz?

Chodziło mi o to, że wystarczyłaby mi koleżanka, przyjaciółka, a nie dziewczyna. Nie chcę się angażować w związki, których potem mogę gorzko żałować.

Równie dobrze można nie wychodzić z domu, żeby cegła nie spadła na głowę. Żeby pozyskiwać ludzi, bliskich i przyjaciół, trzeba najpierw zaryzykować i oddać im w zastaw własne serce. Zyskać można wiele- najszlachetniejsze ludzkie uczucia, zaś stratą może być większe lub mniejsze zranienie.
Jednak warto!
Warto wchodzić w bliskie relacje z innymi ludźmi, gdyż jest to jedna z niewielu rzeczy dających prawdziwe szczęścia.

może powiecie, że dramatyzuję
ale czy nie macie wrażenia, że powinniśmy odesłać Bartasa po pomoc w realu?
ta pisanina do niczego nie prowadzi
Bartas wyciąga coraz to nowe problemy ze swojego życia
my piszemy co uważamy i co byśmy radzili
ale .........
to nie jest miejsce na kompleksową terapię

o ile na początku rzeczywiście przedstawiłeś Bartas konkretną
sprawę prosząc o nasze zdanie
a cenne jest usłyszeć czasem opinie różnych ludzi z różnych punktów widzenia i o różnych doświadczeniach
o tyle teraz zaczyna mnie to niepokoić,
że forum staje się dla Ciebie kozetką

nie wiem czy inni się z tym zgodzą