.

Poza tym jeżeli jest jakaś prawda, to jest ona obiektywna. To co niektórzy próbują nam wmówić np. o aborcji czy eutanazji jest wynikiem tego, że subiektywizują dobro i prawdę, że uważają że one mogą zależeć od opinii. Bóg natoamiast daje nam uniwersalne i obiektywne dobro i prawdę.

No i popełniłeś grzech przeciwko XI przykazaniu: Nie będziesz uogólniał
Piszesz o aborcji i eutanazji doskonale wiedząc, że nikt nie podważa tu na forum zła tych uczynków.

Staram się postępować zgodnie z własnym sumieniem. Niestety, nader często moje sumienie pozostaje w niezgodzie z nauką Kościoła. Mój stosunek do kwestii orientacji seksualnej nie zgadza się z katechizmem. Nie potrafię jednoznacznie potępić rozwodów i ponownych związków. Nie potępiam antykoncepcji w formie, która nie zagraża życiu i zdrowiu dziecka i kobiety. Co więcej, uważam, że mam prawo chcieć mieć troje dzieci i nie chcieć mieć ich więcej – jeśli tylko jestem gotowa na przyjęcie ewentualnej „wpadki” i nie podejmuję działań, które mogłyby w jakikolwiek sposób zagrozić ewentualnemu czwartemu dziecku. Nie zgadzam się, że z takimi poglądami jestem propagatorką „cywilizacji śmierci”.

A jednak postępuję zgodnie z nauką Kościoła. W moim przypadku oznacza to: konformizm, bierność, obłudę. Oznacza też wybór: strach przed kolejną ciążą albo „białe małżeństwo”. W tym drugim przypadku mogę się pocieszyć przykładem błogosławionych małżonków i opinią znanego duszpasterza, że normalnie współżyjące ze sobą małżeństwo nigdy nie będzie mogło być uznane za święte.

Mam ochotę wypisać się z tej instytucji.

A jednak postępuję zgodnie z nauką Kościoła, choć moje sumienie głośno i wyraźnie mówi mi co innego. Dlaczego tak robię? Ponieważ się boję. Na religii nauczono mnie, że jeśli moje sumienie mówi mi rzeczy niezgodne z nauką Kościoła, to znaczy, że jest ono zagłuszone albo w najlepszym przypadku nieukształtowane. Dojrzałe sumienie mówi rzeczy zgodne z nauką Kościoła. Nie mam zaufania sama do siebie. Boję się, że się mylę. Nie wiem, w którym miejscu się mylę, bo przecież muszę się mylić. Rozumuję po raz drugi, piąty, pięćdziesiąty i nie widzę błędu. Zbieram informacje, myślę jeszcze raz i nie widzę błędu. Ale boję się nadal.

A jednak postępuję zgodnie z nauką Kościoła. Bezmyślnie, atawistycznie, zagłuszając głos sumienia. Staram się przekonać do idei uległości rozumu i woli. To jest rzecz, która boli najbardziej.