Proszę pomóżcie mi rozróżnic gdzie występuje tylko chęć rozwoju a gdzie chore przeambicjonowanie. Podaję kilka przykładów i proszę o komentarz:

1. Ktoś zaczyna uczyć się "dla siebie" jak to określa od pierwszych dni nauki, sypiając niewiele, rezygnując z czasu z najbliższą osobą.

2. Ma wyrzuty sumienia opuszczając wykład, mimo że na rzecz kursu językowego.

3. Przedkłada czytanie książek (rozwój) nad spotkania z najbliższymi.

4. Ogólniej: Przedkłada fałdowanie mózgu nad budowanie związku z ukochaną osobą (czy zdaje sobie z tego sprawę?)

5. Woli pójść na dodatkową konferencję naukową niż pojeździć na rowerze z przyjaciółmi czy pograć w piłkę.

Spotykacie sie z takimi sytuacjami? Co o nich sądzicie?

daquer

Myślę, że wszystko jest kwestią hierarchii wartości. Dla mnie osobiście te wszystkie przykłady - wybory są sprzeczne i mi nie pasują.

Nie byłoby mnie na to stać

Obowiązki obowiązkami, mimo że nierzadko bardziej nudne niż to co ponad ( w tym przypadku kurs językowy ).

Kilka razy mi się to zdarzyło. Dlaczego? Bo miałam dość ludzi, nie chciałam nikogo widzieć. Czytałam wówczas godzinami. Wyglądało to poniekąd jak ucieczka od rzeczywistości w fikcję literacką.

A w życiu... Poza tym książki można poczytać czasem wspólnie z ukochaną osobą

To też w moim przypadku odpada

Dla mnie te przykłady świadczą albo o tym, że osoba podejmująca takie wybory jest raczej zamknięta na ludzi, tzn. woli własne towarzystwo niż innych ludzi, albo faktycznie ma przerost ambicji. Może to niesprawiedliwa ocena... Dlatego zawsze trzeba się zastanowić nad intencją. Dlaczego wolę ksiażkę niż wyjście z przyjaciółmi? Czy faktycznie dla pogłębienia swojej wiedzy?

Jedno wiem na pewno Nie można przesadzić ani w jedną, ani w drugą stronę. Osobisty rozwój jest bardzo ważny i dlatego czasem trzeba nawet poświęcić spotkanie ze znajomymi na konto bycia w samotni i np. czytania książki. Zawsze jednak należy zachowac zdrowy umiar. Jeśli taka sytuacja się powtarza to jest coś nie tak

Pozdrawiam

Dodałabym jeszcze - na jakieś 99% mężczyzna, prawda?
Ta osoba, o której piszesz, daquer?
Może warto, żeby wypowiedział się jakiś meżczyzna?

Święte słowa PTR!!!!!! Święte słowa...

Mrówciu - uczyć się - jasne Ale zaniedbując przez to sen i czas z ukochaną osobą?

Dzisiaj kolega zamiast się ze mną spotkac pognał na kurs.... Siła wyższa?!

Przykro mi jo_tka, ale mimo że w tym wypadku mało chyba istotne o jaką płeć chodzi, powiem że z takim zachowaniem spotykam się częściej u O+. Mam nawet wrażenie, że (jeżeli chodzi o takie sytuajce w odniesieniu do wybranka/wybranki) stosunek procentów w moim środowisku się zamienia...

Co do chodzenia na wykłady to jak wiadomo wiele jest nieobowiązkowych i tak nudnych, że szkoda czasu siedząc na nich. Moim zdaniem (nie obrażajac nikogo) chodzenie na wykład, z którego NIC się nie rozumie jest głupotą i może świadczyć o (przepraszam) niskiej dojrzałości A może jakoś temat przez fluidy sam trafi do naszej głowy z ust wykładowcy?

Nie dziwię się natomiast tym co uczęszczają na wykłady, z których można coś wynieść (poza kserówkami oczywiście ) a co więcej - jeżeli prowadzone są interesująco. Sam na takie chodzę

Nie chcę jednak zmieniać tematu.
Interesuje mnie przy tym jeszcze jedna kwestia, która może nawet nakreśli sens moich pytań.

Znam wielu ludzi, którzy poświęcają cały swój czas własnemu rozwojowi. Stąd nauka 4 języków, nadobowiązkowe wykłady, studiowanie ksiąg naukowych, joga...etc. Mam często wrażenie, że są oni zagubieni w życiu. Może myślą, że stając się mądrzejszymi zbliżą się do szczęścia. A często nie widzą, że drogowskaz do niego wskazuje w inną stronę.

Czasem sie też zastanawiam (uwaga - odważna teza) czy aby takie nadmiarowe udoskonalanie się związane z nadgorliwością i przerośniętymi ambicjami nie jest kultem własnego egozimu? Rozumiem rozwój - ale nie za wszelką cenę!

I koło się zamyka, bo żyjąc dla siebie tak naprawdę człowiek staje się bardziej samotny, wpada więc w manię rozwojową i zamyka się jeszcze bardzej na innych.

Pozdrawiam!

Ok


Pkt 1, 3-5: Dla mnie jest kompletnie obcy, ale ja potrzebuje ludzi, a każdy ma inne potrzeby... Chyba, że to oznacza urwanie kontaktów i uciekanie od ludzi... Ewentualnie - że najbliższych brak, też bywa...

Pkt 2: Znaczy może tyle że jest obowiązkowy/a albo ma problem z wyborem...

Wszystko jest kwestią proporcji...

Skaja - siła wyższa i tu nie mam też żadnych wątpliwości. Ale mówimy przecież o zaniedbywaniu przyjaciół z własnego wyboru, a nie poprzez wypełnianie obowiązków. Każdy z nas przecież ma wolny czas i to od każdego z nas zależy jak go wykorzystamy.


Zgadzam sie w całej rozciągłości.

Mam siostrę cioteczną. Mieszka ona w stolicy, ma 28 lat. Codziennie wraca do domu ok. 23, a wychodzi ok. 7 rano. W ciągu dnia pracuje, uczy się 3 języków, tańczy w zespole itp. Robi to zupełnie świadomie i mówi, że dobrze jej tak Dla mnie to jest właśnie przerost ambicji. Gdzie czas na przyjaciół, na odpoczynek, relaks? Ja bym w takich warunkach nie przeżyła.
Myślę, że takich osób jest całe mnóstwo. Zwłaszcza w wielkich miastach. Obawiam się, że jest to nawet znak naszych czasów.
Z czego to wynika?

Rozi - tylko, ze akurat coś takiego jak kurs tańca mozna połaczyć ze spędzaniem z przyjaciółki (przyjacielem ) czasu... ba! nawet dośc blisko siebie
A tak poważniej... to zgadzam się, że to jest w "większych miasta" dośc widoczne.

w IV klasie ogolniaka koleżanka z klasy chodziła poza szkołą na 2 kursy jezykowe, 1 przygotowujący do egzaminów na studia i aerobik... fakt faktem, że o niczym poza nauka się z nią nie mozna było dogadać - no ale nic to... Dziewczyna sama mówiła, że nei wyrabia, a wmawiała sobie, że to dla jej dobra.
...i co z takim przypadkiem?