trochę żartobliwie ateista to ktoś kto nie sądzi ani że papież jest bogiem ani że oddawanie czci jakiejś jednej książce jest zajęciem sensownym.

Trochę zartobliwie Ateista to ktoś kto nie wierzy w Boga ,ale cięgle o nim pisze i rozmawia i jest to dla niego zajęcie sensowne

Dla mnie ateizm stoi blisko racjonalizmu.
Głęboko ludzka cecha jaką jest dociekliwość, zadawanie pytań i wątpienie w prawdy objawione.
Uznanie że sens życia nie musi wynikać z wiary, ale że jesteśmy w stanie odnaleźć go w sobie samych.
I że również w samych sobie odnajdujemy silne zasady moralne, oraz naturalne powinowactwo do szukania prawdy i piękna.
I to wszystko wynika z naszej natury, nie jest to żaden nadprzyrodzony dar ani łaska.

wierzący zatem to ktoś kto się przejmuje niewierzącym, brakiem wiary, zeświecczeniem społeczeństwa, laicyzacją zachodu oraz upadkiem autorytetu religii na świecie. po co? gdyby Bóg rzeczywiście istniał wierzący nie musiałby się tym wszystkim nic a nic przejmować. nie potrzeba byłoby tej panicznej apologetyki, strachu przed utratą wiary itd. itd.

Też w to wszystko wierzyłem zanim nie zacząłem rozmawiać z Ateistami . Wielu z nich mówiło że życie sensu niema ,no może prócz zabawyi doświadczania przyjemności

Uzasadnij dlaczego gdyby Bóg istniał to wierzący nie mósiałby się tym wszystkim przejmować?

. czy ty kiedykolwiek naprawdę wierzyłeś?
gdyby wszechobecny, wszechwiedzący i wszechmogący bóg istniał realnie, rzeczywiście, nikt nikogo nie musiałby przekonywać, że on istnieje, tak jak nikt nikogo nie musi przekonywać, że istnieje słońce, czy ziemia

Dla mnie ateizm stoi blisko racjonalizmu.
Głęboko ludzka cecha jaką jest dociekliwość, zadawanie pytań i wątpienie w prawdy objawione.
Uznanie że sens życia nie musi wynikać z wiary, ale że jesteśmy w stanie odnaleźć go w sobie samych.
I że również w samych sobie odnajdujemy silne zasady moralne, oraz naturalne powinowactwo do szukania prawdy i piękna.
I to wszystko wynika z naszej natury, nie jest to żaden nadprzyrodzony dar ani łaska.

Nie rozumiem jak ateizm może być uznawany za synonim "racjonalizmu", "dociekliwości", czy "zadawania pytań". Jak rozumiem uważasz więc, że wiara jest zaprzeczeniem "dociekliwości" i "zadawania pytań"? To jednak niewiele ma wspólnego z prawdą, o czym świadczą wybitne dokonania naukowców i intelektualistów wierzących w Boga. A sam ateizm jest równie dogmatyczny w swojej pewności o nieistnieniu Boga, co teizm - o jego istnieniu. Jeśli już to neutralną, niedogmatyczną postawą byłby tu agnostycyzm. Ale i tu neutralność niekoniecznie musi iść w parze z "racjonalizmem".

Dla mnie ateista to po prostu osoba, która na bazie osobistych doświadczeń staje się praktycznym materialistą i przestaje wierzyć w byty pozamaterialne mające wpływ na świat, w tym i Boga. Nierzadko ten ateizm bierze się również z rozdźwięku między wizją Boga, a tym co widzi w Kościele. To nie żaden racjonalizm, ale różnica doświadczeń i ich osobistej oceny. Zresztą podobnie jest zwykle z osobami wierzącymi. To nie znaczy, że prawdopodobieństwa istnienia Boga nie da się w żadnym stopniu oceniać rozumem, ale jedynie, że racjonalizm nie jest zwykle główną przyczyną wiary, czy niewiary. Co najwyżej, racjonalna argumentacja może wpłynąć na siłę tej wiary: zwiększając lub osłabiając ją zależnie od tego czy podajemy argumenty za czy przeciw. Ja jestem przekonany, że te za są znacznie silniejsze, ale nie zmienia to faktu, że nie jest tym się zwykle kierują ludzie.

1.Nas wierzących nikt nie musi przekonywać że on istnieje .

2.Więc chciałbyś aby Bóg unosił się na firmamencie niebieskim abyś ty mógł patrząc na niego codziennie ,mógł w niego uwierzyć tak jak w słońce?

nie chodzi o to, że byłby widzialny. powietrza też nie widać, a nie trzeba nikogo przekonywać do jego istnienia. jego obecność i istnienie byłby po prostu tak oczywiste jak to, że słońce, ziemia, powietrze... istnieją.