Chodzi mi o wieczność wszechświata. A ty napisałeś, że nie wiesz, dlaczego istnieje bóg, to ja mogę w sumie tak samo napisać, że nie wiem, dlaczego istnieje wszechświat.
Nie odnosiło się to do ciebie "bo istnieje" tylko ogólnie do tego, że wierzący nie potrafią dowieść tego, dlaczego istnieje bóg, a niewierzący tego, dlaczego istnieje wszechświat.

PRAWA FIZYKI SIĘ NIE ZMIENIAJĄ. - zapamiętajcie to sobie wszyscy...
Co do pogrubionego fragmentu: nie chodzi o dowiedzienie, teraz rozmawiamy o odddziaływaniu, jeśli oddziałuje - istnieje, nie oddziałuje - nie istnieje. Jeśli chodzi o elektryczność, jeśli nikt jej w średniowieczu nie widział, nikt nie został porażony prądem itp. Jeśli nikt nie odczuł w jakikolwiek pośredni, czy bezpośredni elektryczności - POWINIEN zakładać, że nie istnieje coś takiego.

Poza tym, nie chodzi tu o to, czy coś istnieje, czy nie, ale o to, jak optymalnie poznawać, czy zakładać, że należy dowieść nieistnienia, czy dowieść istnienia, co odrzucać, dlaczego odrzucać. Jeśli tego by nie było to tworzono by olbrzymie ilości bytów, a co to by dało? Po co bóg ma mieć ojca, dziadka i tak w nieskończoność? Samo chrześcijaństwo po części zastosowało się do tego nie namnażając bytów w nieskończoność(wymyślono tylko 1 zbędny byt, nie więcej). To pokazuje, że zasady filozofi są całkiem słuszne i pomagają w poznaniu. Chcąc poznawać - stosuj się do nich.
Chodzi o sposób w jaki powinno się poznawać.

Dlatego, że celem wierzących nie jest tworzenie teorii naukowych i udowadnianie czegokolwiek tylko wiara. A wiara jest wtedy, gdy przyjmuje się coś czego nie da się udowodnić.


Przecież ja nie pisałem, że się zmieniają, tylko, że możnaby wyciągnąć taki wniosek rozumując w Twój sposób, że jeśli coś jest nieodkryte i nie oddziaływuje to nie istnieje. Jeśliby ktoś zakładał, że nie istnieje elektryczność tylko dlatego, że jej nie odczuł, to minął by się z prawdą i tyle.

Otóż to, tylko dlaczego tworzycie coś i wierzycie w to? To tak, jakby "naukowiec" pomyślał sobie: "a może ten wszechświat sobie jest od zawsze?" albo "a może ten wszechświat powstał w wybuchu?", a potem sobie w to wierzył - w ten światopogląd. Jednak naukowiec prawdziwy opiera wszystko na obserwacjach, wierzący - tworzy pogląd tłumaczący coś - jednak w sposób nieracjonalny. Naukowiec stwierdzi, że był wybuch, bo wszechświat się rozszerza - jest to już na czymś podparte. Wierzący nie opiera tego na niczym... Na wierze...


Minąłby się, jednak gdyby tak nie założył, to co by mu to dało?
Poza tym tak zakładać należy, chodźby dlatego, że nie można zakładać, że wszystko czego nieistnienia się nie udowodniło to istnieje. Poza tym skąd ktoś ma wiedzieć, że elektryczność istnieje, czy też nie, jeśli nigdy tego nie doświadczył w ŻADEN SPOSÓB? To tak jakbyś teraz ty miał założyć, że istnieją fale faustyczne(to tylko jakiś mój wytwór w celu zobrazowania sytuacji), skoro w ogóle na nic one nie wpływaja, do niczego się nie przydają, nic nie wnoszą.

I w tym jest sedno problemu. Naukowiec nie może tak zrobić, bo zajmuje się dziedziną doświadczalną i weryfikowalną. Wierzący natomiast wierzy w coś co nadaje sens istnieniu. I tu się nie dogadamy, bo wierzący wierzy, że natchnienia pod którymi pisano Pismo św. pochodzą od Boga, a Ty potrzebujesz dowodów.


Wiem o co Ci chodzi. Subiektywnie by coś takiego nie istniało, ale ostateczna prawda byłaby inna.

Widzę, że rozumiesz o co mi chodzi, ale ostatecznie prawda byłaby inna, albo i nie była. Jednak większe prawdopodobieństwo jest takie, że nie istniałoby to, czego oddziaływania nikt nie zauważył.

No nie do końca, bo jeśli ktoś czegoś nie zaobserwuje, to nie znaczy, że prawa fizyki tego zabraniają. A jeśliby świat istniał bez istot świadomych, czyli bez obserwatora, to nie posiadałby żadnych praw fizycznych?

Wtedy nie ma o czym mówić, bo rozmawiamy o warunkach najoptymalniejszego poznania, a bez poznającego traci to sens. Poza tym mówimy o tym, jak należy ZAKŁADAĆ, a więc nieistniejący obserwator zakładałby, że prawa fizyki nie istnieją, jeśli niebyłby w stanie w jakikolwiek sposób odczuć ich oddziaływania, powinien zakładać, że prawa fizyki nie istnieją. Oczywiście ten nieistniejący obserwator nie miałby w sobie życia, bo to też po części fizyka, takim obserwatorem może być np. meteor. Jak myślisz, czy meteoryty zakładają, że istnieje grawitacja? Nie zakładają tak, bo nie myślą, a nie myślą ~ nie odczuwają jego działań w sposób ZROZUMIAŁY(dla meteorów).
Ten świat oczywiście posiadałby swoje prawa fizyczne.

Brak zainteresowania religią to obojętność religijna, choć taka osoba może nie interesować się religią ale gdzieś tam wierzy w Boga.
Ateizm to przekonanie że Boga nie ma, choć często widać u ateistów zainteresowanie religią skoro chcą na tematy religii prowadzić żywiołowe dyskusje, gdyż coś ich intryguje.

Brak zainteresowania religią [ sądze ] może wynikać tylko z wiedzy [ lub założenia ] o nieistnieniu/niedziałaniu boga .

Uważam , że brak zainteresowania religią w przyrodzie praktycznie nie występuje .
Religia to [ niestety ] składowa naszego życia . Nawet jeśli ja niewierze, to muszę żyć wśród wierzących - a skoro tak muszę zrozumieć [ na ile to możliwe ] pobudki którymi się kierują .

Brak zainteresowania religią wynika często z uwikłania w różne sprawy codzienności i pochłonięcia przez różne problemy wynikające z życia.
Dopiero gdy posyła się dziecko do komunii, bierze się ślub, lub umarł ktoś bliski tym ludziom przypomina się dopiero wtedy o Bogu.
Można powiedzieć że ta potrzeba Boga związana jest z jakimiś okolicznościami życia, a na codzień zapomina się o Bogu lecz nie neguje się Jego istnienia.
Czym innym jest więc ateizm a czym innym obojętność religijna.
Ateiści często wykazują zainteresowanie religią, ale chcą przy tym udowodnić że Boga nie ma.

Zgadzam się z tym. Ponadto jeśli chodzi o obojętność religijną, to chodziło mi raczej o ateistów niż wierzących, którzy nie mają czasu na rozważania. Ateista może sie interesować wiarą jako zjawiskiem socjologicznym, ale jeśli próbuje udowodnić nieistnienie Boga, to posługuję się tym samym co zarzuca wierzącym: wiarą, tyle że wiarą w nieistnienie Boga.

Nie tyle religią , co wierzącymi .

Ze względu na powszechność i nachalność [ przynajmniej u nas ] indoktrynacji religijnej większość ateistów [ sądze ] to wcześniejsi wierzący .
Odejście od wiary zaś to proces wymagający pewnego wysiłku , poświęconego na zrozumienie czym jest religia .

W tym sensie , można by przyjąć że większość obecnych ateistów wykazywała wcześniej pewne zainteresowanie religią .
Jeśli jednak już zostaje się ateistą , to religia jest postrzegana jako kompletny idiotyzm , natomiast zajmowanie się nią może dla ateisty mieć wymiar tylko rozrywkowy [ no chyba że traktuje ją jako użyteczne narzędzie do manipulowania ludźmi ].

Ja bym to nie nazwał wysiłkiem, tylko zaufaniem we własny rozum i raczej dojściem do wniosku, że poza światem widzialnym nie ma innego - duchowego.

Religia postrzegana jako idiotyzm jest raczej przez tych, którzy nie silą się na zagłębienie się w prawdziwy sens wiary. Biorą np. biblie do ręki tylko po to, żeby bezrefleksyjnie wypunktować paradoksy, nie rozumiejąc (czy to z lenistwa czy też celowo), co się za tym kryje. Są ludzie, którzy całe życie siedzą w teologii i są inni, których cała wiedza opiera się na religii w szkole, ale mimo to twierdzą, że wiedzą lepiej.

Koren... To było już tłumaczone setki razy na tym forum, a ja to powtórzę: NIE MA CZEGOŚ TAKIEGO JAK WIARA W NIEISTNIENIE. Jeśli ja wierzę, że istnieje ufo, to nie piszę, że to ty wierzysz, że ufo nie istnieje.

Nie przypisuj do ateisty tego, że uważa on tylko i wyłącznie za prawdziwy oraz istniejący - świat widzialny. Ateiści mogą także wierzyć w istnienie ducha. Tak samo ateista może wierzyć w istnienie ufo, jedyne, w co nie może wierzyć, to w istnienie boga - reszta to co innego. Wierzący, który staje się ateistą wcale nie musi dojść do takiego wniosku, który ty podałeś.