"Każdy rok się kończy"

Kiedy wspominasz swoje minione życie, bez troski i ofiary, zastanów się, ile czasu straciłeś i jak możesz to nadrobić: poprzez pokutę i większe oddanie się. (Bruzda, 996)

Dzięki bowiem łasce i miłosierdziu Bożemu możemy powiedzieć - jak to już często mniej lub bardziej poetycko powiedziano - że każdy rok, który się kończy, przybliża nas do nieba, naszej ostatecznej Ojczyzny. (Przyjaciele Boga, 39)

Kiedy o tym myślę, bardzo dobrze rozumiem napomnienie świętego Pawła z listu do Koryntian: tempus breve est! Jakże krótko trwa nasza droga na ziemi! Dla prawdziwego chrześcijanina słowa te stanowią wyrzut, że tak często brak mu wielkoduszności, ale są też ustawicznym wezwaniem do wierności.Tak, rzeczywiście krótki jest czas, w którym możemy kochać, dawać siebie, pokutować. Dlatego byłoby rzeczą niewłaściwą, gdybyśmy ten czas marnotrawili i tak wielki skarb nieodpowiedzialnie wrzucali w błoto. Nie możemy zmarnować tego momentu historii świata, który Bóg powierza każdemu z nas.

Pomyślmy odważnie o naszym życiu. Dlaczego nie znajdujemy czasami tych paru minut, by z miłością dokończyć tę pracę, która nas dotyczy i jest środkiem naszego uświęcenia? Dlaczego zaniedbujemy obowiązki rodzinne? Dlaczego tak się nam śpieszy podczas modlitwy czy Mszy świętej? Dlaczego brak nam cierpliwości i spokoju, kiedy idzie o wypełnianie obowiązków naszego stanu, a nie okazujemy żadnego pośpiechu przy zaspokajaniu osobistych zachcianek? Może mi odpowiecie, że są to drobiazgi. Tak, to prawda, ale te drobiazgi są tą oliwą, naszą oliwą, która podtrzymuje płomień i każe świecić lampie. (Przyjaciele Boga, 41)

sw. Josemaria Escriva de Balaguer

"Będziecie się wspierać wzajemnie"

Jeśli potraficie kochać innych i rozprzestrzeniać pośród wszystkich to uczucie - delikatnej i szlachetnej miłości Chrystusa - będziecie się wspierać wzajemnie, i ten, który będzie upadał, poczuje się podtrzymanym, a zarazem zobowiązanym tą braterską siłą do tego, by być wiernym Bogu. (Kuźnia, 148)

Nadchodzi pełnia czasów i dla spełnienia tej misji nie pojawia się jakiś geniusz filozoficzny, taki jak Platon czy Sokrates; nie pojawia się też na ziemi jakiś potężny zdobywca, taki jak Aleksander. W Betlejem rodzi się Dziecię. Jest Odkupicielem świata; ale zanim zacznie mówić, miłuje czynem. Nie przynosi ze sobą żadnej magicznej formuły, bo wie, że zbawienie, które ofiaruje, powinno przejść przez serce człowieka. Jego pierwsze czyny to śmiech, dziecięcy płacz, bezbronny sen wcielonego Boga: żeby nas rozkochać, żebyśmy umieli wziąć Go w ramiona.

Raz jeszcze zdajemy sobie sprawę z tego, że to jest właśnie chrześcijaństwo. Jeśli chrześcijanin nie miłuje czynem, przegrywa jako chrześcijanin, czyli przegrywa również jako osoba. Nie możesz myśleć o innych tak, jakby byli tylko liczbami albo stopniami, po których ty możesz piąć się w górę; albo tłumem, który można porywać lub upokarzać, któremu można schlebiać lub nim pogardzać, zależnie od okoliczności. Myśl o innych - przede wszystkim o tych, którzy są obok ciebie - jako o dzieciach Bożych, którymi są, z całą godnością tego cudownego tytułu.

Powinniśmy postępować jak dzieci Boże wobec dzieci Bożych: nasza miłość ma być miłością ofiarną, codzienną, złożoną z tysiąca drobnych gestów zrozumienia, cichego poświęcenia, oddania, którego nie widać. To właśnie jest ów bonus odor Christi sprawiający, że ci, którzy żyli wśród naszych pierwszych braci w wierze mówili: patrzcie, jak oni się kochają!

(To Chrystus przechodzi, 36 )

sw. Josemaria Escriva

"Chrystus mówi do mnie i do ciebie"

Boże Narodzenie. - Nie widzę nic śmiesznego w tym, że sporządzasz Szopkę wśród tekturowych pagórków i dokoła niej umieszczasz naiwne figurki z gliny. - Nigdy nie wydałeś mi się bardziej męski, jak w owej chwili, gdy jesteś jak dziecko. (Droga, 557)

W okresie Bożego Narodzenia lubię patrzeć na wizerunki Dzieciątka Jezus. Te figurki ukazujące Pana, który się uniża, przypominają mi, że Bóg nas wzywa, że Wszechmogący zechciał ukazać się nam jako bezbronny, zechciał potrzebować ludzi. Z betlejemskiego żłóbka Chrystus mówi do mnie i do ciebie, że nas potrzebuje, przynagla nas do życia po chrześcijańsku bez kompromisów, do życia w oddaniu, pracy i radości.

Nie osiągniemy nigdy prawdziwej pogody ducha, jeśli nie będziemy naprawdę naśladować Jezusa, jeśli nie będziemy jak On pokorni. Powtórzę raz jeszcze: czy widzieliście, gdzie jest ukryta wielkość Boga? W żłobie, w pieluszkach, w grocie. Odkupieńcza skuteczność naszego życia może działać tylko dzięki pokorze, kiedy przestajemy myśleć o sobie samych i czujemy się odpowiedzialni za to, by pomagać innym.

Czasem nawet dobre dusze mają zwyczaj stwarzania sobie osobistych problemów, które przysparzają im poważnych trosk, a które nie posiadają żadnych obiektywnych podstaw. Ich źródłem jest brak znajomości samego siebie, który prowadzi do pychy: do pragnienia znalezienia się w centrum uwagi i podziwu wszystkich, do przywiązania do tego, by dobrze wypaść, do niepoprzestawania na tym, by czynić dobro i pozostać niezauważonym, do pragnienia potwierdzenia własnej wartości. W ten sposób wiele dusz, które mogłyby cieszyć się cudownym pokojem, które mogłyby zaznać niezmierzonej radości, z powodu pychy i zarozumiałości staje się nieszczęśliwymi i bezpłodnymi.

Chrystus był pokornego serca. W czasie swojego życia na ziemi nie chciał dla siebie niczego specjalnego, żadnego przywileju.(...) (To Chrystus przechodzi, 18 )

sw. Josemaria Escriva

św. Teresa od Jezusa (1515 - 1582)

„Kiedy słyszałam jak niektórzy mówili, iż chcieliby żyć w czasach kiedy Chrystus – nasze dobro – chodził po ziemi, śmiałam się w mej duszy, bo wydawało się mi, że jeśli mamy Go tak prawdziwie w Najświętszym Sakramencie, to czegóż jeszcze potrzeba?”

bł. Maria Kandyda od Eucharystii (1884 - 1949)

Miałam około osiemnastu lat, gdy pojęłam coś z tej tajemnicy. Spóźniłam się raz na Mszę świętą i nie mogłam przyjąć Komunii świętej. Ponieważ kościół był już zamknięty, chciałam zawrócić, ale jakaś uboga kobieta powiedziała mi: "Dlaczego Pani nie wejdzie do zakrystii, aby choć na krótko nawiedzić Pana?". Te słowa, a także przykład mojej starszej siostry, naprowadziły mnie na obecność Jezusa w tabernakulum i tajemnica ta przeniknęła do głębi mój umysł i serce: O Miłości, Miłości! Przebywasz tam jako Więzień, bo kochasz do szaleństwa i chcesz zawsze być z nami, Twymi dziećmi; pragniesz pozostawać w naszych kościołach, choć jesteś często samotny i opuszczony!
Myślą i sercem rozpoczęłam nawiedzać Jezusa w tabernakulum w ciągu dnia, a także nocą. Adorowałam Go we wszystkich świątyniach świata, w tych zwłaszcza, w których pozostawał najbardziej zapomniany. Nocą przerywałam sen, aby Go na klęczkach uwielbiać. Widziałam w duchu te ciemne kościółki i zamknięte drzwiczki tabernakulum. Mówiłam Jezusowi, że u stóp każdego ołtarza stawiam moje serce jak wieczną lampkę, aby nieustannie Go adorowało, dziękowało Mu, kochało Go i wynagradzało. Zawarłam przymierze z Jezusem, na mocy którego w każdym kościele świata katolickiego, gdziekolwiek znajdowałoby się tabernakulum, gdziekolwiek przebywałby On w Sakramencie Ołtarza, moje serce będzie z Nim; by Go kochać, wielbić i wynagradzać w imieniu własnym i całego stworzenia, które Go opuszcza i nie chce Go poznać. To przymierze miało mnie obowiązywać nie tylko przez czas mojego życia ziemskiego, ale tak długo, dopóki On pozostanie w Najświętszym Sakramencie, czyli aż do skończenia wieków.

Źródło:
Immakulata Adamska OCD, W zadziwieniu Eucharystią, Borne Sulinowo 2004

"Dawanie jest rzeczą właściwą zakochanym"

Twój talent, twój urok osobisty, twoje możliwości... marnują się. Nie pozwalają ci ich wykorzystać. - Zastanów się nad słowami jednego z autorów duchowych: "Nie marnuje się kadzidło, jeżeli jest ofiarowane Bogu. - Większa płynie chwała dla Pana z ofiary z twoich talentów, niż z próżnego ich użycia". (Droga, 684)

I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę. Zatrzymajmy się na chwilę, żeby zrozumieć ten fragment Ewangelii świętej. Jak to możliwe żebyśmy my, którzy jesteśmy niczym i nic nie znaczymy, ofiarowali coś Bogu? Pismo mówi: Każde dobro (…) i wszelki dar doskonały zstępują z góry. Człowiek nie potrafi nawet odkryć w pełni głębokości i piękna Bożych darów: O, gdybyś znała dar Boży – odpowiada Jezus Samarytance. Jezus Chrystus nauczył nas pokładać całą nadzieję w Ojcu, szukać najpierw królestwa Bożego i jego sprawiedliwości, ponieważ wszystko inne zostanie nam przydane, a On dobrze wie, czego nam potrzeba.

W ekonomii zbawienia nasz Ojciec troszczy się o każdą duszę z pełną miłości delikatnością. Każdy otrzymuje własny dar od Boga: jeden taki, a drugi taki. Daremne byłoby więc zabieganie o to, by ofiarować Panu coś, czego by potrzebował. W naszej sytuacji dłużników, którzy nie mają z czego oddać, nasze dary byłyby podobne do darów Starego Przymierza, których Bóg już nie przyjmuje: ofiar, darów, całopaleń i ofiar za grzech nie chciałeś i nie podobały się Tobie, choć składa się je na podstawie Prawa.

Pan jednak wie, że dawanie jest rzeczą właściwą zakochanym i On sam wskazuje nam, czego od nas pragnie. Nie mają dla Niego znaczenia bogactwa, ani owoce, ani zwierzęta żyjące na ziemi, w morzu czy w powietrzu, ponieważ wszystko to jest Jego. Chce tego, co wewnętrzne, duchowe, a co powinniśmy Mu oddać z wolnością: Synu, daj mi swe serce. Widzicie? Nie zadowala się częścią: chce wszystkiego. Nie zabiega o nasze rzeczy - powtarzam - chce nas samych. Tutaj, tylko tutaj, mają swój początek wszystkie dary, które możemy ofiarować Bogu. (To Chrystus przechodzi, 35)

sw. Josemaria Escriva

św. Leon Wielki (+460)

"Na szali sprawiedliwości Bożej waży się nie ilość podarków, jeno wielkość ducha. Ewangeliczna wdowa włożyła do skarbonki zaledwie dwa pieniążki, a jednak przewyższyła dary wszystkich bogaczy (Mk 12,42). U Boga najmniejsze dzieło miłości nie jest bez ceny i żaden uczynek miłosierny bez owocu. Wprawdzie niejednakowo uposażył On ludzi, ale jednakowo od wszystkich żąda serca. Niech każdy sam ocenia stan swego posiadania: kto więcej otrzymał, niechaj więcej daje."

źródło:
"Karmię was tym, czym sam żyję". Ojcowie Kościoła komentują ewangelie niedzielne roku B, opracował M. Starowieyski, Kraków Wydawnictwo Znak 1979

Św. o. Pio (1887 - 1968)

„Strzeż ducha świętej radości , którą pokornie rozgłaszaj Twoimi czynami i słowami, przynoś pocieszenie ludziom, synom Bożym, aby oni dzięki niej uwielbiali Boga, w myśl przykazania danego nam o tym przez naszego Boskiego Mistrza”.
list z 14 grudnia 1919 do Erminii Gargani

„Czemu się zamartwiasz? Śmiej się ze swych utrapień, tak jak wiele razy śmiałaś się z moich. Tak każde z nas płacze i śmieje się, urzeczywistniając w ten sposób powiedzenie Dominika Savio: „Uśmiech miesza się z bólem”. Jeśli to możliwe, śmiej się wraz ze mną z siebie samej i módl się, żebym i ja mógł śmiać się z samego siebie wraz z Tobą”.
list z 31 grudnia 1920 roku do Annity Rodote.

Źródło:
http://glosojcapio.pl/

Nerses Snorhali (+1173)

"Gdy ukończyłeś trzydzieści lat - wiek wzrostu swego ciała, wtedy święty, narodzony z bezpłodnej, Ciebie ochrzcił, a Ojciec i Duch dali Ci świadectwo.
Nie stało się to jednak dlatego, jakobyś potrzebował oczyszczenia - Ty nam udzielasz przecież słowa, co oczyszcza - ale abyś właśnie Ty obmył grzech Adama wodą Jordanu.
Obmyj także z win moją duszę, z czarnego błota mych grzechów, jak niegdyś w świętym źródle obmyłeś tę duszę, która znowu przeze mnie, przez moje grzechy się postarzała."

źródło:
"Karmię was tym, czym sam żyję". Ojcowie Kościoła komentują ewangelie niedzielne roku A, opracował M. Starowieyski, Kraków Wydawnictwo Znak 1978