Nie o to mi chodziło. Właśnie chciałem zadać Tobie to pytanie, abyś to Ty sama sobie odpowiedziała. Nie widzisz głęboko w sobie potrzeby sensu własnego istnienia?

staram się przestrzegać zasad z szacunku do Boga i nikt ani nic mnei do tego nie zmusza. nie boję się katastrofy. miałam w życiu ten okres buntu i nagrzeszyłam oj taaak i nie było katastrofy z czego wniosek nasuwa się prosty :] i staram sie nie robic nic zeby przypodobac sie Bogu ale czasem niewiem gdzie jest granica miedzy "podlizywaniem" bo np jak z tym imprezowaniem w czasie postu - mam chec ale nie robie tego. nie wiem czemu...czy jesli mam na cos ochote a nie robie tego dlatego ze Bog zabrania to znaczy ze sie chce przypodobac?

p.s. z przykladem o kosciele specjalnie powiedzialam "ktos" a nie "ja" :] taka subtelna roznica...

Sensem jest samo istnienie i przekazanie genomu. To że ludzie stworzyli cywilizację- ułatwia przekazanie genomu. To że ludzie stworzyli kulturę- ułatwia przekazanie genomu. To że ludzie są inteligentni i mają zdolność abstrakcyjnego myślenia- również ułatwia przekazanie genomu. Jeśli żyjemy, to po to by cieszyć się chwilą. I nie zastanawiać się co będzie po śmierci, bo co będzie, to będzie. Żyjemy- cieszmy się.

nie mam zbytnio doswiadczenia. opieram sie caly czas na tym co zdazylam przezyc i poznac. do tej pory nie zdolalam w pelni zrozumiec Boga ani przy okazji nie poznalam kogos kto rozumialby wszystko o nim. ba! nie poznalam nikogo kto by sie staral zrozumiec :] i nadal uwazam ze jesli ktos rozumie go wpelni musi byc wybitnie inteligentny (albo to ja jestem za glupia).
ale oto tu jestem - znak ze czegos szukam. to chyba dobry krok w kierunku poznania? :>

Nieprawda. Trzeba zastanawiać się co dalej. Twoje istnienie nie ma sensu bez wieczności. Wieczność wpisana jest w Twoją naturę i nie da się dokładniej odpowiedzieć na pytanie "po co jesteś?" jeśli zaprzeczy się temu, że człowiek jest stworzony do wieczności. Jeśli po śmierci stajesz się tylko zwykłym śmieciem, którego jedzą robaki, to jaki jest sens traktować Cię inaczej za życia? Przecież różnisz się od tamtego śmiecia tylko tym, że się ruszasz. Czym więcej się różnisz?

Wieczność jest wpisana w człowieka. Prawdziwy sens istnienia człowieka jest tylko w wieczności. I człowiek to czuje, choć próbuje zagłuszyć tą tęsknotę za wiecznością. Nie zagłuszysz jej. Może Ci się to udawać do czasu, ale przyjdzie taki czas, że doświadczysz tej tęsknoty tak bardzo, że nie będziesz mogła jej zaprzeczyć. Bo człowiek nie może zaprzeczyć samemu sobie. Nie da się. Można tylko próbować, ale to nic nie da.

W nature wpisana jest śmierć i rozkład(zazwyczaj) reszta to jedynie wiara.
Jeśli dla ciebie celem życia jest wieczność po śmierci to życie na ziemi niema żadnego sensu, jest tylko przykrym obowiązkiem który trzeba wypełnić by dostać się do nieba.

Nieprawda. Wieczność wcale nie oznacza, że to, co doczesne, nie ma sensu.

Doczesność jest niczym wobec wieczności i o ile dobrze rozumiem życie na ziemi nie jest nawet podobne do "życia" w niebie tak naprawdę najlepiej dla człowieka byłoby umrzeć w młodym wieku zanim grzechy i pokusy utrudnią mu zbawienie.

To nie tak. Grzech i pokusy nie utrudniają zbawienia. Utrudniają życie, ale są niezbędna do zbawienia. Należy pamiętać, że zbawienie to etap stworzenia. Jest to ten etap, gdzie człowiek z niezapisanej karty staje się zapisaną kartą. To wszystko, co przeżyliśmy, tworzy naszą tożsamość osobową, czyli tożsamość nas, jako konkretnych osób, innych od pozostałych. Pamięć = tożsamość. Choć wiele błędów, choć wiele zła, wiele cierpienia w życiu, to jednak to wszystko jest ważne. To sprawia, że jesteśmy świadomi tego, kim jesteśmy. Nie oznacza to, że możemy robić co chcemy i nie liczyć się z konsekwencjami. Musimy się z nimi liczyć, ale pamiętać też, że to wszystko ma sens. Gdyby to nie było potrzebne, Bóg nie dopuściłby do grzechu pierwszych rodziców. Przecież co to za problem był dla Niego? Otóż, choć w księdze rodzaju jest napisane, że Bóg "stworzył" (forma dokonana), to jednak historia zbawienia i historia każdego człowieka pokazuje, że to stwarzanie trwa cały czas i wcale się nie skończyło. Zresztą zobaczcie jak się ludzie zmieniają - wystarczy spotkać po latach ludzi z podstawówki i pogadać chwilę. Choć są to ci sami ludzie, to jednak inni. To wszystko, co historia wyryła gdzieś w środku na naszych sercach, tworzy naszą tożsamość. To decyduje o tym jak reagujemy, to decyduje o naszej wrażliwości na dane sprawy. To wszystko jest naszą "osobowością". Choć życie nas nie głaszcze, to jednak rzeczywistość, która nas otacza, jest narzędziem Boga, który cały czas nas stwarza. Kończy swoje dzieło, które zaczął. Przejście przez śmierć to będzie kolejny etap. Teraz poznajemy niejako przez mgłę, wtedy poznamy twarzą w twarz. To przejście to nie jest pewien rodzaj nagrody za bycie dobrym. Otóż zbawienie nie jest "tam". Zbawienie jest "tu i teraz". "W nadziei już jesteśmy zbawieni". To jest coś, co się dokonuje cały czas.

http://pl.youtube.com/watch?v=r05pD_ggTo4 - to tak odnośnie tego, co napisałem wyżej. Filmik, choć krótki, to jednak pokazuje dobrze, że pamięć "tworzy" człowieka.

Daj spokój... Dwie osoby z identyczną pamięcią nie będą tymi samymi osobami, a osoba tracąca pamięć nie traci tożsamości tylko po prostu pamięć. Moja znajoma jak oberwała w czasie reenactingu mieczem po głowie i straciła całkowicie pamięć na 3 dni była dalej tą samą zołzą co zawsze
Owszem pamięć ma oczywiście pewien wpływ na ludzi, ale ważniejszy jest stosunek ludzi do ich wspomnień a nie sama pamięć.

Nie ma dwóch osób z identyczną pamięcią. A osoba tracąca pamięć traci tożsamość. Były już takie przypadki, że ktoś oberwał w głowę, obudził się w szpitalu i nie wiedział kim jest. Nie wiedział, że ma żonę, dzieci, pracę i nie wracał do nich, bo nie miał przy sobie żadnych dokumentów i nie wiadomo było jak szukać jego bliskich, skoro on nie pamiętał nic. Utrata pamięci na 3 dni to żadna utrata.

Czyli tożsamość = to co mam = żona, dzieci, praca, komputer, pies, samochód, chata i komóra?

Oczywiście cierpienie może być jedynie nauką, jest reakcją, skutkiem złego wyboru z przeszłości, czyli możemy zebrać jedynie to co wcześniej zasialiśmy, nic więcej nic mniej, bo nie ma cierpienia bez winy (nie ma niewiniątek ) Skutek jest zawsze adekwatny do przyczyny.
Niektórzy traktują cierpienie jak jakąś wartość którą można ofiarować Bogu, czyli za pokorne znoszenie cierpienia (tzw. cierpiętnictwo) oczekują nagrody, jeśli nie tu, to na pewno po śmierci. Tylko, że cierpienie nie ma żadnej wartości to jak można je ofiarowywać komukolwiek, odbieramy jedynie słuszną zapłatę, i tylko to co nam się należy, bo kto sieje wiatr ten zbiera burzę. To żelazne prawo przyczyny i skutku jest nieubłagane i dotyczy wszystkich. Dla tego nie miejmy żalu do Boga czy do świata ale do samych siebie.

Czytać nie umiesz? Jak ja napisałem?