W swiecie gdzie stopien skomplikowania technologii, czynnosci dnia codziennego, relacji miedzyludzkich nieustannie rosnie pojawia sie pytanie: JAK ZYC EWANGELICZNA PROSTOTA ? Na czym ona polega i do czego prowadzi ? Jakie sa jej powszednie a jakie ekstremalne formy ?

======
Kilka inspirujacych mysli pojawia sie tutaj :
http://wielkipost.wetpaint.com/page/Dzi ... ek+2-15-08

Jakie sa Wasze pomysly, sposoby zycia prostota wiary ?

Po prostu uwierzyć tak naprawdę do głębi, że nasze życie nie jest w naszych rękach i przestać go bronić. To, co proste, jest zawsze najtrudniejsze.

Mistrzunio ale wiedz, że wraz z postępem nauki i techniki do przodu posuwa się też religia.

I choć są rzeczy niezmienne jak przykazania i prawdy wiary to zmienia się sposób w jaki je postrzegamy.

Kiedyś nie można było zakazać czegoś co jeszcze nie istniało.

Na szczęście Bóg to "przewidział" i przykazania są bardzo "elastyczne" (bądź proste), żeby można je było dopasować do wszystkich czasów.

Nie doszukiwać się w każdym słowie, zdaniu, podtekstów i 50 kontekstów. Po prostu brać je takim, jakie jest. Chłonąć je sercem i tak żyć

Wyglada na to, ze im bardziej koncentrujemy sie na rzeczach zbednych tym dalej nam do Boga. Im bardziej gonimy za zaspokajaniem wlasnym zachcianek tym trudniej nam pielegnowac relacje z Bogiem i innymi.

Przykazania, drogowskazy Ewangelii sa proste ale wymagajace. Wszystko sprowadza sie do wewnetrznej decyzji.

Codzienne TAK w zaufaniu wiary w rzeczach malych i wielkich staje sie wiecznym teraz.

Aby żyć ewangeliczną prostotą, należy starać się odnajdywać Boga w codzienności, w każdym człowieku, którego spotykamy i w każdej rzeczy stworzonej. Potrzebna jest refleksja i uwaga, swego rodzaju wyczulenie na Bożą obecność.
A to wcale nie oznacza zachwycenia się pięknem przyrody czy ludzi. To również odkrycie piękna w trudnym wydarzeniu, albo człowieku celowo raniącym nas.
Prostota, to również unikanie zbędnych rzeczy i nie przywiązywanie nadmiernej wagi do niczego, co nie prowadzi do ostatecznego celu, jakim jest Bóg

dzięki za temat

przyznam, że od jakiegoś czasu mnie fascynuje ten temat, a raczej próba życia zrozumienia kogo miał na myśli Jezus mówiąc o "prostaczkach"
bo chyba im zazdroszczę i złapałam się na smutnej rezygnacji z tego, że mogłabym być "prostaczkiem"

mam wrażenie, że o prostotę muszę walczyć tj. pielęgnować ją przez zamykanie się na to co nie prowadzi do Boga, na to co mnie od Niego odwodzi

gdzieś w tej prostocie odkrywam piętno duchowości franciszkańskiej
w jej Ewangelicznej prostocie...