Ale jeżeli jakiś ksiądz czy Ojciec powie, że prezerwatywa nie jest zła to popełni coś tam złego bo będzie mówił sprzecznie z naukami kościoła.

Przypominam, że stosowanie prezerwatywy w czasie współżycia zawsze jest grzechem ciężkim.

Lepiej wsłuchiwać się w głos kompetentnych kardynałów stojących na czele odpowiednich kongregacji, niż w wypociny Artura Spornika z Tygodnika, którego podtytuł "katolickie" ma znaczenie jedynie dekoracyjne.

Przypominam, że stosowanie prezerwatywy w czasie współżycia zawsze jest grzechem ciężkim.

Mocne słowa. Poprzyj je proszę odpowiednim cytatem z tzw. oficjalnego nauczania KK (może być Katechizm).


Kompetentnych... Czy kardynał wypowiadający się o dopuszczalności prezerwatyw w przypadku gdy jeden z małżonków jest chory na aids (o czym było głośno swojego czasu w mediach) również był kompetentny? Czy kompetentni byli hierarchowie oznajmiając, że pożyczanie pieniędzy na procent (podstawa dzisiejszej bankowości) to grzeszna lichwa?

Pewnie niekatolickie (albo nawet antykatolickie) jest zadawanie takich pytań, nie?

Winę może zmniejszyć tylko brak świadomości lub dobrowolności stosowania. Dotyczy to przypadku, w którym jeden z małżonków stosuje prezerwatywę, drugi jest przeciwny ale uczestniczy w takim współżyciu. Wtedy wina i grzech ciężki jest udziałem tylko jednego z małżonków.

Gdyby Bóg chciał nadać władzę w tym zakresie kardynałom popierającym antykoncepcję - uczyniłby to bez problemu.
Czy to tak trudno zrozumieć?

Jezeli urzywanie prezerwatyw jest grzechem cięzkim ,to jakim grzechem jest morderstwo- Lekkim? A jeżeli to też jest grzech ciężki to rozumiem ,że nie ma różnicy między urzywaniem prezerwatyw a mordowaniem ludzi.

Dlaczego zwolennicy grzechów ciężkich unikają tak prostego argumentu?

Mocne słowa. Poprzyj je proszę odpowiednim cytatem z tzw. oficjalnego nauczania KK (może być Katechizm).


Kompetentnych... Czy kardynał wypowiadający się o dopuszczalności prezerwatyw w przypadku gdy jeden z małżonków jest chory na aids (o czym było głośno swojego czasu w mediach) również był kompetentny? Czy kompetentni byli hierarchowie oznajmiając, że pożyczanie pieniędzy na procent (podstawa dzisiejszej bankowości) to grzeszna lichwa?

Pewnie niekatolickie (albo nawet antykatolickie) jest zadawanie takich pytań, nie?

Jawny sprzeciw z ust boga utrwalony w pismach będących dla kogoś bezpośrednio źródłem wiary byłby pewnie argumentem niepodważalnym, i to to rozumiem.

Wracając do rangi grzechu. Czytelnicy tego forum znają stanowisko Kościoła w tej sprawie.

Zakładając jednak sytuację, w której małżonkowie dobrowolnie decydują się na antykoncepcję temat nie podlega dyskusji. Grzech ciężki i koniec kropka, niezależnie od okoliczności (wielodzietność, schorzenia itp.).

Ważną umiejętnością zdrowego sumienia jest rozróżnienie między grzechem śmiertelnym (ciężkim) i powszednim (lekkim). Ten podział przyjęty w tradycji Kościoła ma swoje źródło w Biblii. Św. Jan pisze, że są grzechy, które sprowadzają śmierć, i takie, który nie sprowadzają śmierci (1J 5,16–17). Chodzi tu o śmierć duchową, czyli całkowitą utratę więzi z Bogiem w doczesności i w wieczności.

Jak rozpoznać grzech śmiertelny? Konieczne są jednocześnie trzy warunki:

* Grzech dotyczy poważnej materii. Chodzi więc o takie czyny, które same w sobie są ciężkim wykroczeniem przeciwko Bożym przykazaniom. Godzą one mocno wprost w Boga, przynoszą wielką szkodę społeczności lub osobie ludzkiej i dlatego są poważnym nieporządkiem moralnym. Np. dobrowolne opuszczenie niedzielnej Mszy św. jest grzechem ciężkim (KKK 2181). Określając ciężar grzechu, trzeba uwzględnić jego okoliczności, np. czymś poważniejszym jest przemoc wobec rodziców niż wobec kogoś obcego (KKK 1858), czymś poważniejszym jest kłamstwo, które może wpłynąć na niesprawiedliwy wyrok w sądzie, niż kłamstwo w błahej sprawie.

* Aby grzech uznać za śmiertelny, musi zostać on popełniony z pełną świadomością. Człowiek wie o grzesznym charakterze czynu. Ma pełną świadomość skali zła, na które się decyduje.

* Ostatnim warunkiem jest dobrowolność. Grzech śmiertelny popełnia ten, kto działa w sposób całkowicie wolny (bez przymusu, ani nie w wyniku jakiegoś silnego wzburzenia czy emocji). Grzechu ciężkiego nie popełnia się więc przypadkowo czy niechcący. Grzech powszedni jest popełniany wtedy, gdy dotyczy materii lekkiej (czyn sam w sobie nie jest poważnym złem) lub dotyczy materii ciężkiej, lecz bez pełnego poznania czy całkowitej zgody.
Jak się w tym nie pogubić?
W praktyce wielu ludziom sprawia trudność odróżnianie grzechów ciężkich od lekkich. Pytają nieraz spowiedników, czy jakiś czyn był grzechem ciężkim, czy powszednim. Spowiednik może w takiej sytuacji podać tylko ogólne zasady oceny ludzkich czynów lub przypomnieć moralne nauczanie Kościoła. Tylko sam grzesznik zna wszystkie okoliczności grzechu, swoje motywacje, stopień świadomości i dobrowolności. Dlatego tylko on w sumieniu może „zważyć” ciężar swojego grzechu.
Oto kilka zasad pomagających ocenić ciężar grzechu (podaję je za ks. Michałem Kaszowskim):

* Jeśli popełniliśmy jakieś niewielkie zło, nawet świadomie i dobrowolnie, nie dopuściliśmy się grzechu ciężkiego.

* Lekko grzeszy ten, kto wprawdzie dopuszcza się wielkiego zła, jednak popełnia je albo niezupełnie świadomie, albo niezupełnie dobrowolnie, np. pod wpływem nagłego uczucia oburzenia, strachu, w półśnie itp.

* Nie popełnia grzechu ciężkiego ten, kto przed czynem nie zdawał sobie w pełni sprawy z powagi zła, którego wielkość pojął dopiero po dopuszczeniu się go.

* Grzech był raczej lekki, jeśli nie został przez nas zaplanowany, a wynikł z nieprzewidzianej sytuacji, z niewiedzy, jak należało postąpić w zaskakujących okolicznościach, z nagłego przypływu silnych uczuć, np. przerażenia, osłupienia, zdenerwowania, radości, wzburzenia, namiętności itp. Planowanie zła „na chłodno” obciąża nasze sumienia.

* Nie popełnia grzechu ciężkiego ten, kto dopuścił się nawet wielkiego zła, jednak nie wynikło ono ani z lekkomyślności, ani ze złośliwości, lecz z bardzo zawiłej sytuacji życiowej, w której – pomimo szczerych chęci – nie wiadomo było, jak należało postąpić.

* Jeśli osoba starająca się żyć zgodnie z sumieniem nie potrafi dokładnie określić stopnia swojej winy, to jej budzący wątpliwość grzech nie był ciężki. Świadome i dobrowolne zaangażowanie się w zło nie było zbyt wielkie, skoro człowiek, zamiast pewności grzechu ciężkiego, ma wątpliwości. Nie mogą to być jednak wątpliwości na zasadzie: „wolę nie wiedzieć”.

* Dopóki człowiek nie dojdzie do pewności, że popełnił grzech ciężki, może przystępować do Komunii św. Powinien jednak szczerze żałować za wszystkie swoje przewinienia.

* W spowiedzi penitent powinien wyznać wszystkie grzechy śmiertelne, które przypomina sobie po dokładnym rachunku sumienia. Przykazanie kościelne mówi, że wierni powinni spowiadać się przynajmniej raz w roku. Kto popełni grzech ciężki, nie powinien jednak zwlekać ze spowiedzią. Im dłużej odkładamy spowiedź, tym trudniej się na nią zdecydować. Człowiek chory powinien jak najszybciej iść do lekarza. Wyznawanie grzechów powszednich nie jest ściśle konieczne, jednak bardzo wskazane. Regularne spowiedź pomaga kształtować sumienie.

Tu głównym argumentem jest jawny (dla do końca przekonanych katolików) zapis z ust Boga utrwalony w Pismach, dotyczący obecności Ducha Świętego w KK jako tym prawdziwym Kościele Chrystusowym.