z brakiem zaangażowania to mam od lat problem, choć zauważam, że nie jestem odosobniony.

zauważam, że jest to problem także parafialny. łatwiej jest krytykować, że czegoś nie ma we własnej parafii, niż zaangażować się i przyczynić się do poprawienia np. stanu murów czy ścian kościoła.

po wpisaniu w wyszukiwarkę spostrzegłem, że dotyczy to nie tylko spraw pracowniczych, ale także świata sportu, kutury.

z czego tak naprawdę wynika brak zaangażowania?

Z lenistwa.

Eeee?

Co łeee?
Język ci odebrało?

Obawiam się, że przesadziłeś z lakonicznością argumentacji, co zabrania regulamin forum, i moderacja bedzie zmuszona postawić cię do pionu,

Z tego samego, z czego wyniknal Twoj post.

Znasz juz odpowiedz?

Odnośnie tego, co na początku, o braku zaangażowania w sprawy Kościoła, a konkretnie parafii:

Na podstawie własnych obserwacji w swojej parafii, widzę że sporo ludzi przestaje się angażować z przyczyny zrozumiałej - gdy to, co robią na rzecz parafii, pozostaje w ogóle niezauważone, nie ma żadnej wdzięczności czy dobrego słowa, a czasem wręcz zainteresowania ze strony duszpasterzy (którzy niekiedy wręcz starają się zbywać ludzi, którzy mają pomysły, którzy chcą coś robić - bo im się najzwyczajniej w świecie nie chce).

Weź pod uwagę ToMu jak trudno dziś księdzu wyrazić swoje uznanie i wdzięczność. Nawet po główce nie może pogłaskać, bo zaraz oskarżony zostanie przez jakichś popaprańców o molestowanie, pedofilę lub inne niezdrowe skłonności.

A po za tym, gdzie powiedziane jest, że należy być zaangażowanym dla uznania i pochwał?

Stasiu, ja mam na myśli to że trudno ludzi zaangażować w DA, jeśli:
1) nie ma ono od pół roku opiekun
2) nie ma żadnych spotkań
3) na mszę akademicką przychodzi co tydzień inny ksiądz, zainteresowany głównie tym żeby jak najszybciej skończyć (dochodzi do absurdów - msza niedzielna, śpiewana, z kazaniem - 35 minut...)


Nigdzie. Bo też nie to miałem w ogóle na myśli.

Zaangażowanie jest możliwe, gdy widać że zarówno ludziom zależy na działaniu w parafii, jak i księża podchodzą do tego z ochotą i radością (a nie z wielką łachą, na każdym kroku podkreślając że robią to bo muszą).