Nie można
I nie wykluczam. Nie sugeruję też, że ten młody mężczyzna ma coś "na boku". Ja bym raczej skłaniała się ku jakimś problemom natury emocjonalnej.
(Praca 20 godzin na dobę to jak ucieczka przed czymś...)

Dziwi mnie jednak, że Missy właściwie nie wie, kiedy nastąpi ten właściwy moment (finansowy, czy inny) - czyli co musi się stać, by on się zdecydował (podejrzewam, że on też niekoniecznie wie). A najbardziej, że godzi się na taki stan, choć przecież sprawa dotyczy w istotny sposób jej życia. Nie bierze sprawy w swoje ręce, jedynie czeka...

Bierność, niestety, jedynie ten stan utwierdza, ugruntowuje. Dlatego taki układ może trwać długo, o wiele dłużej - obie strony przyzwyczajają się i choć nie czerpią z takiego związku satysfakcji, radości, to daje im jakieś... poczucie bezpieczeństwa. Niczego więc nie zmieniają, choć naprawdę przecież chcieliby inaczej - każdy chce miłości, zaufania, szacunku, a to jest jakiś erzatz. Tak jest u moich znajomych. Czas mija, szanse na zmianę maleją.

Dziewczyna to jeszcze rozumiem. Ale z chłopakiem może być już coś nie tak. Albo jakaś oziębłość, albo nałogowa masturbacja+porno. Bo który zdrowy na tle seksualnym facet w wieku 20-30, by się rozładowywał jedynie poprzez polucje?

Fever,
Zależy od temperamentu
Ja jestem dziewczyną, a nie wyobrażam sobie żeby jakikolwiek zdrowy, stały związek mógł istnieć bez seksu. Moga być momenty, dni bez tego (względy zdrowotne, czy kiepski humor, no zdarza się, z czasem może i sama potrzeba maleje - z wiekiem mam na myśli), ale jeszcze długo nie będę w stanie wyobrazić sobie że można żyć bez przysłowiowego "co najmniej raz dziennie" z ukochanym

A podsumowując kwestię Missy...
Myślę, ze rozmowa z nim to dobry pomysł, tyle że musisz wymagać konkretów. Jeśli nie konkretów odnośnie terminów (bo to na pewno nie na miejscu zapytać: "To kiedy mi się oświadczysz, DATĘ proszę!") to odnośnie konkretnych jego założeń, o których wspominała chyba ikm. Co on by chciał jeszcze zrobić, co osiągnąć, jakie warunki spełnić, żeby móc sprawę sfinalizować.

słowa, słowa ,słowa- taki będzie rezultat rozmowy...

Najlepiej od razu zażądać pierścionka i to z odpowiednim kamieniem- bo jak nie...

Też tak myślę, po 7 latach znajomości, która nieźle się układa, potrzeba jakiegoś silnego impulsu, aby wyjść z tej stabilizacji. A większe szanse na wygenerowanie takowego impuls ma strona, której czegoś w związku brakuje i brak ten jest dostatecznie dotkliwy. Dlatego na miejscu missy_e chyba porzuciłbym idealistyczne podejście (chłopak ma się oświadczyć bez żadnego wymuszenia zewnętrznego, w pełni przekonany itp.) i przeszedł do ofensywy. Nie zawsze życie musi wyglądać tak jak w bajkach o księciach i królewnach

ostatnie dwie wypowiedzi (nie pamietam czy kolejne dwie) dowodzą, że jesteśmy ofiarami co najmniej 2 stereotypów:
- dziewczyna ma mniejsze potrzeby seksualne- co jest absolutną nieprawdą, poprostu z różnych względów ma często większe opory: bo nie czuje się danego dnia wystarczająco ładna, bo stresujący tydzień, bo jutro ważne spotkanie i wreszcie - w co najtrudniej uwierzyc proNPRowcom- bo hormony, które tak naprawde decydują o tym kiedy potrzeby kobiety sa bardziej nasilone a kiedy bliskie zeru.

- dwa: wątek poruszony bodaj przez mateolę: sama się oświadcz. ciekawa opcja. rzadko jednak spotykana w naszej cwyilizacji. a brzemię stereotypu i tradycji sprawia, ze nawet jesli faktycznie tak zrobie, czyli osiągnę cel to nie będę z tym szczęśliwa.

A tak - trwając w stanie zawieszenia i ciągłego oczekiwania - jesteś?

Ja bym w takiej sytuacji chciała po prostu wiedzieć, na czym stoję... Nie czekałabym, zrobiłabym coś, zadbała, zawalczyła o siebie, przejawiła inicjatywę...
Kołacze mi się taki cytat (chyba Ewa Foley):
"Jeśli zawsze robisz to, co zawsze robiłeś, to zawsze będziesz dostawać to, co zawsze dostawałeś.
Jeśli chcesz dostać coś nowego - zrób coś nowego!"
I dalej: "Zrób c o k o l w i e k!"

na koniec chciałabym jeszcze dodać, że jestem szczerze rozczarowana tym, jak potoczyła się nasza dyskusja.
Wzięło w niej udział kilku piewców wstrzemięźliwości przedmałżeńskiej, którym najciężej było uwierzyć w istniejącą między mną a moim chłopakiem Miłość.
to nie sztuka poznać się i szybko poślubić, powstrzymując się od współżycia rok czy dwa. sztuką jest wytrwać w tym postanowieniu dłużej, z miłością i szacunkiem podchodzić do decyzji ukochanej osoby,a przede wszytskim do samej drugiej osoby..
części z Was tak długi okres wyczekiwania wydał się podejrzany, zarzucaliście mojemu chlopakowi rzeczy, o jakich on sam pewnie nigdy nie myślał.
dziwi mnie, że pouczając w innych wątkach forum o zbawiennej roli NPR (chodzi o motyw wstrzemięźliwości) czy potępiając osoby, które podjęły współżycie, wyładowujecie na nich własne frustracje (które skądindąd znam- sam nie mogę uprawiać sexu, bo choć tego nie rozumiem tak nakazuje mi KK- więc niech inni też niech tego nie robią (patrz posty maji_20 czy mychy_89, a tak/że wszystkie wtręty o "zgorszeniu").
a gdy spotkacie osoby, które właśnie robią to, co nakazuje KK i nie pędzą popychani instynktem i żądzą ciała do szybkiego ożenku, a rozważają i racjonalnie planują wspólne późniejsze życie 9choć fakt, długo to trwa), nie chcecie/ nie możecie ich zrozumieć czy docenić.
Myślę, że wielu tu obecnym potrzeba więcej miłości bliźniego, a mniej moralizatorstwa i zawiści.
Nikt z nas nie jest idealny, choć wszyscy podobnie do tego dążymy.

To bardzo cenna myśl. Zwróciłabym jednak uwagę także na drugą częśc przykazania, na miłość do siebie samego, która ma być wzorcem dla tej pierwszej...
http://mateusz.pl/ksiazki/ja-cd/ja-cd-109.htm

Witam.

Pierwszy raz odzywam się na tym forum, ale to jest temat zahaczający o moje małżeństwo.

Też mieliśmy długi (7 lat) okres narzeczeństwa. Również postanowiliśmy czekać do ślubu, może bardziej z inicjatywy żony, niż mojej.

Teraz jesteśmy rok po ślubie i... dalej czekamy
Tzn., blokada psychiczna u mojej żony, zniechęcenie u mnie, wizyty u psychologa, coraz częstsze kłótnie itp., itd.

Wcześniej nie wydawało się nam, że może dojść do czegoś takiego, zdarzało się, że musieliśmy się ostro powstrzymywać, aby do niczego nie doszło. No i doszło właśnie do tego, o czym piszę...

Tak więc ja również radzę, może jednak czas na poważniejszą rozmowę i ostateczną decyzję...

Pozdrawiam

dziękuję, za Twojego posta. to jest właśnie odpowiedź na drugi "wątek" mojego pierwszego posta. niestety potwierdza moje obawy.

missy piszePrzepraszam ale żyję już na świecie wystarczająco długo a jeszcze takiego ewenementu nie widziałam..Zdrowy ,młody mężczyzna od 7 lat nie uprawia seksu z dziewczyna ,nie uprawia go z nikim innym ,nie masturbuje sie.Ani chybi wybiera sie do seminarium.

Możecie sprawdzić, czy wasze masze małżeństwo zostało ważnie zawarte...Skontaktuj sie z duszpasterzem...




No ja tez nie- ale nie będę juz tego komentować...



Rozmowa nie zniesie blokady- jeśli takowa istnieje- co więcej nikt nie zdaje sobie sprawy z jej siły- Twoja zona tez pewnie myślała, ze po ślubie sie przełamie...

A jeśli on coś ukrywa to tym bardziej sie nie przyzna podczas rozmowy...

owszem facet może szanować decyzję...ale każdego normalnego "ręce świeżbią" do kochanej osoby...trudno jest mu się powstrzymać!!...ja znam przypadek związku, gdzie facet szanował, nie miał nic przeciwko itd...z czasem , gdy dziewczyna zaczęła dążyć do pewnych rzeczy okazało się, że on nie chce seksu w ogóle albo prawie w ogóle....na szczęscie okazało to się przed ślubem....

ps: a to prawie w ogóle było pod tylona warunkami, że w sumie było tez niczym....