Witam to mój debiut na tym forum.

Ja myślałem nad kapłaństwem wiele. Mam 18 lat, teraz czeka mnie klasa maturalna. Powiedziałem to mojej koleżance, no przyjaciółce że mam zamiar zostać Salezjaninem. Tzn, myślałem o tym wiele. Przyjęła to jak? Z niedowierzaniem bo według niej nie mam powołania i w sumie przeżyła załamanie. Może powiedziała tak tylko dlatego że kochała się we mnie a ja jej miłość odrzuciłem [z bardzo różnych powodów]. Nie wiem, wiem dalej że ja jej się podobam dalej chodź dałem jej do zrozumienia parę spraw. Zdaję sobie sprawę z moich największych słabości, wiem że mało się modlę jednak zaczynam nad sobą pracować. Myśl o kapłaństwie Jezusa Chrystusa to nie jest tak prosta sprawa. Jednak myśli pozostają, i moim zdaniem Zagłuszanie ich byłoby grzechem prawda? A może te myśli trzeba próbować realizować?

Pozdrawiam.

Nie jesteś pierwszą osobą ktora wybiera coś innnego czasami uwazane za nienormalnego. Moj przyjaciel który jest księdzem już ponad 3 lata przed wstąpieniem do seminarium byl zaręczony z dziewczyną i jednak wybrała coś innego.

Karolu witaj w gronie powołanych maturzystów

Czy mówić innym? Ja paru osobom powiedziałem i w sumie żałuję, że niektóre z nich wiedzą. Tak czy inaczej najgorszą przeprawę będę miał z rodzicami a nie z przyjaciółmi.

z kobietami zawsze tak jest, że lokują uczucia gdzie nie trzeba Ja także wiem o paru "zakochanych" w mojej osobie ale daję jasno do zrozumienia, że szkoda ich czasu. Nie czuję potrzeby choćby zaczynania czegoś, co nie ma sensu.

popieram kolegę

a i owszem. Rób wszystko co tylko możesz aby je zrealizować. Trzymam kciuki i pozdrawiam

P.S. Modlitwa przede wszystkim! "Zaufaj Panu już dziś"

ja powiedziałem rodzicom i mam mały sajgon ;p

A dziwisz się? Moi rodzice nie wiedzą a już dmuchają na zimne i co rusz powtarzają "ksiądz to ma przekichane życie więc nawet niech ci nie przyjdzie na myśl być nim kiedykolwiek" albo nieraz jeszcze ostrzej.

Dzięki za wsparcie opat_90 xD

Dodam że w/w dziewczyna wczoraj mi wyznała że znów się zakochała we mnie :F Ale nie poddaje się, to tylko bardziej mnie motywuje do kapłańskiego działania xDDDDDD

Powracając do kwestii jeszcze rodziców - ojciec wie że ja chce isc do semi, ale jak dzwoni [jest marynarzem] raz na 2 miechy, to zawsze mówi 'jak synu zalozysz rodzine to sam zobaczysz' XD

Kocham takie podejscie ;p


A mama to przemilcza xD wiec ogolem lajt i cisniemy dalej xD

moi rodzice jak im kiedyś wspomniałam to powiedzieli mi ,, po co chcesz sobie zniszczyć zycie w murach klasztoru a potem masz tego żałować".

Hej!Neonka20

Masz wspanialych rodzicow,gratuluje i prosze Ojca aby wszystkie "dzieci"
takich mialy.Wielu zbladzilo nie idac za rada rodzicow i wlasnego serca,gdyz uslyszeli ze dzwoni ale nie byli pewni w jakim..kosciele.
Badzcie pewni ze gdy Jezus Was powola, to zrobi to w prosty!i otwarty sposob: twarza w twarz
,i powie wyraznie w jaki stan.W zakon to w zakon,w cywil to..zolnierz!
Mnie (48)Jezus ukazal sie gdy bylem 14 letnim ministrantem i powiedzial
unoszac reke : "jeszcze nie czas"
Te slowa i Pana mam przed oczyma do teraz.
On sam wybierze miejsce, czas i droge.Niepewnosc nie jest atrybutem
Jezusa i juz same watpliwosci (tut.radzenie sie) sa drogowskazem.
Poruszenie wewnetrzne jest sygnalem ze czas odlozyc na bok mniej wazne zajecia a wypelnic je nauka Jego Osoby.Najlepsze studiowanie Jezusa to "spijanie" Jego slow z Bibli z rownoczesnym uswiadomieniem sobie, ze czytamy wspolnie z "niewidzialnym" bratem.Przed czytaniem proponuje odmowic "Ojcze Nasz",z prosba o zrozumienie.W miejscu modlitwy"i nie wodz nas na pokuszenie",prosze wymawiac"i nie dopusc abysmy ulegli pokusie"
To tak troszke z moich doswiadczen.
Zycze udanych lotow

Ani jedno ani drugie,kimze ja jestem abym cos doradzal lub nakazywal.
To sie nazywa dzieleniem sie z innymi.Jezeli Cie cos urazilo to wybacz
i zapomnij.Chyba przeoczylas dwa slowa: proponuje i prosze...
Dla mnie nie ma juz czasu na pomylki...limit pomylek mi sie wyczerpal.

pozdrawiam

Witaj gibsson! Bardzo mnie ucieszyła twoja odpowiedż. Jest w tym dużo mądrycch wskazówek. Na początku pochwaliłeś moich rodziców i powiem gdybys ich lepiej znał to byś zmienił zdanie. moi rodzice wcale mnie nie rozumieja i nie akceptuja nawet tego że należe do wspólnoty dzieki ktorej mam ochotę walczyc każdego dnia o lepsze życie niż takie jakie zgotowali mi ludzie ktorych uważałam za przyjaciół.Ostatnio sie zastanawiam czy moje powołanie nie jest inne. Dostaje jakby znaki np. zaproszenie na wyjątkowy ślub przez chłopaka ktorego kiedyś zraniłam, czy złapanie welonu na odczepinach w ubiegłą sobote czy chociaż wczoraj pewien chłopak poprosił mnie o numer telefonu. Boje się przyznać ale ostatnio bardzo oddaliłam się od Pana - aż za bardzo...

Znaków na drodze życia jest wiele ale wybór drogi i tak należy do nas. Od Boga się nie oddalaj- większej głupoty nie da się zrobić.