św. Teresa od Dzieciątka Jezus (1873 - 1897)

Staram się, aby nawet wśród burzy zachować wewnętrzny spokój

św. Faustyna (1905 - 1938)

28 II 1937. Dziś przez dłuższą chwilę odczułam mękę Pana Jezusa, wtem poznałam jak wiele dusz potrzebuje modlitwy. Czuję, że się przemieniam cała w modlitwę, by wyprosić miłosierdzie Boże każdej duszy. O Jezu mój, przyjmuję Cię do serca, jako zakład miłosierdzia dla dusz (Dz. 996)

Powiedział mi Pan: Utrata każdej duszy pogrąża mnie w śmiertelnym smutku. Zawsze mnie pocieszasz, kiedy się modlisz za grzeszników. Najmilsza mi jest modlitwa - to modlitwa za nawrócenie dusz grzesznych; wiedz, córko moja, że ta modlitwa zawsze jest wysłuchana (Dz. 1397).

Dziś po Komunii św. powiedział Jezus: Córko moja, daj mi dusze; wiedz, że zadaniem twoim jest zdobywać mi dusze modlitwą i ofiarą, zachęcaniem do ufności w miłosierdzie moje (Dz. 1690).

Zarodek płci męskiej staje się człowiekiem po 40 dniach, zarodek żeński po 80. Dziewczynki powstają z uszkodzonego nasienia lub też w następstwie wilgotnych wiatrów

Św. Tomasz z Akwinu

św. Grzegorz z Nazjanzu († 390)

Jezus Chrystus "nie ogołocił się z żadnej istotnej części swojej Boskiej natury, niemniej jednak zbawił mnie jak uzdrowiciel pochylający się nad cuchnącymi ranami. (...) Pochodził z rodu Dawida, ale był stwórcą Adama. Miał ciało, ale ciało było Mu również obce. Zrodzony został przez matkę, ale przez matkę dziewicę; miał granice, ale był również niezmierzony. Został złożony w żłobie, a gwiazda przywiodła tam Mędrców, którzy przynieśli Mu dary i padli przed Nim na kolana. Jako śmiertelnik walczył z szatanem, ale będąc niezwyciężony, pokonał trzy razy kusiciela w walce. (...) Był ofiarą, ale także najwyższym kapłanem; został złożony w ofierze, a jednak był Bogiem. Ofiarował Bogu swą krew i w ten sposób obmył cały świat. Krzyż wyniósł Go nad ziemię, ale na gwoździach pozostał zawieszony grzech. (...) Zstąpił do umarłych, ale wyszedł z piekieł i wskrzesił wielu umarłych. Pierwsze wydarzenie jest typowe dla ludzkiej nędzy, a w drugim przejawia się bogactwo istoty bezcielesnej. (...) Tę postać ziemską przyjął na siebie nieśmiertelny Syn, ponieważ cię miłuje" (Carmina arcana, 2: Collana di Testi Patristici, LVIII, Rzym 1986, ss. 236-238).

św. Maksymilian Maria Kolbe (1894 - 1941)

"Im większa ofiara, tym większe błogosławieństwo" Niepokalanów 6.X.1940

św. Teresa od Jezusa (1515 - 1582)

„Gdy Pan zaczyna użyczać nam jakiej cnoty, koniecznie potrzeba pilne mieć o nią staranie i żadną miarą nie wystawiać się na niebezpieczeństwo jej utracenia. Sprawdza się to, jak w żadnej innej rzeczy, tak też mianowicie w tym, co się tyczy czci ludzkiej i honoru światowego. Bo wierz mi, wasza miłość, nie wszyscy, którzy się mają za zupełnie oderwanych od świata, są tacy w rzeczy samej. Potrzeba tu ciągłej i nieustannej uwagi na siebie. Ktokolwiek czuje w sobie najmniejsze przywiązanie do chwały ludzkiej, a chce przy tym dążyć do doskonałości, niech będzie pewny, że nie postąpi naprzód o krok, póki nie potarga tego pęta. Jest to łańcuch, którego żaden pilnik nie przepiłuje, tylko sam Bóg przez naszą modlitwę i wielką naszą natarczywość. Jest to zdaniem moim niewola, pociągająca za sobą przerażające następstwa i szkody. Widzę ludzi tak świętych, tak wspaniałymi czynami jaśniejących, że wzbudzają powszechny podziw. Boże wielki, czemu taka dusza lgnie jeszcze do ziemi? Czemu nie wzbiła się jeszcze na sam szczyt doskonałości? Co ją jeszcze zatrzymuje, kiedy już tak wielkie rzeczy czyni dla Boga? Ach, zatrzymuje ją jakiś punkt honoru...! I najgorsze to, że sama sobie tego przyznać nie chce, albo jak nieraz bywa, diabeł w nią wmawia, że o ten punkt honoru powinna dbać ze swego obowiązku.
(…)
Robak ten, jeśli go nie zgładzi, choć nie zniszczy jej całego drzewa do szczętu, bo są na nim owoce innych cnót, ale będą to owoce robaczywe. Nie będzie zdrowe jej drzewo, nie będzie się rozwijało i innym jeszcze drzewom wkoło siebie rozwijać się nie dopuści. Owoc dobrego przykładu, który na nim się rodzi, uszkodzony jest i szybko się zepsuje. Powtarzam to po wiele razy: jakkolwiek by małe było to przywiązanie do chwały, jest ono jakby fałszywy ton w organach, który całą grę rozstraja. W każdym stanie wyrządza wielkie szkody duszom, ale na tej drodze do doskonałości jest prawdziwie jadem śmiertelnym.” Księga życia

Tomasz a Kempis (1380 - 1471)

"To nie byle co utracić albo zdobyć Królestwo niebieskie!" O naśladowaniu Chrystusa

św. Bernard z Clairvaux († 1153)

"Spośród wszystkich poruszeń duszy, spośród wszystkich uczuć i przeżyć, jedynie miłość pozwala stworzeniu odpowiedzieć swemu Stwórcy wzajemnością, wprawdzie nie równą, ale podobną. Albowiem gdy Bóg miłuje, niczego innego nie pragnie, jak tego, by być miłowanym. Miłuje nie dla czego innego, jak tylko po to, by Go miłowano, wiedząc, że ci, którzy miłują, mocą tej miłości dostępują szczęścia." Kazanie 83

św. Teresa od Jezusa (1515 - 1582)

"O, jakaż to wielka i nieoceniona łaska, komu Pan użyczy światła ku zrozumieniu, jak wielki to zysk cierpieć dla Niego!" Księga życia

św. Paweł od Krzyża (1694 - 1775), założyciel Zgromadzenia Męki Jezusa Chrystusa (Pasjonistów)

"Z radością pozostaję na Krzyżu. Jak cudownie cierpieć dla Jezusa"

"O mój Boże, jak łagodny jesteś, jak słodki. O drogi Krzyżu, biorę cię w objęcia i przyciskam do mojego serca"

św. Anzelm z Aosty († 1109)

"Obym Cię szukał pragnąc, obym Cię pragnął szukając, obym Cię znalazł kochając, obym Cię kochał odnalazłszy" (Proslogion, l).

św. Grzegorz z Nareku († 1010)

"Pragnę nieustannie Dawcy, a nie Jego darów. Nie dążę do chwały, ale chcę ucałować Chwalebnego. (...) Nie szukam spoczynku, ale proszę i błagam o Oblicze Tego, który daje odpocznienie. Nie tęsknię za ucztą weselną, ale za Oblubieńcem" (XII Modlitwa).

św. Paweł od Krzyża (1694 - 1775)

"Wypędźcie wszelką posępność z waszych serc i nawet jeśli zrobicie coś złego, nie zasmucajcie się, gdyż to jeszcze więcej zrobiłoby krzywdy niż sam zły uczynek. Zamiast tego, upokórzcie się, prosząc o wybaczenie Boga, postanówcie poprawę na przyszłość i radośnie kontynuujcie swą drogę."

św. Faustyna (1905 - 1938)

W czasie Mszy św. ogarnął mnie taki żar wewnętrzny miłości Boga i ratowania dusz, [że] nie umiem tego wyrazić. Czuję, że jestem cała ogniem, walczyć będę z wszelkim złem bronią miłosierdzia. Pali mnie pragnienie ratowania dusz; przebiegam cały świat wszerz i wzdłuż, i zapuszczam się na krańce jego, do najdzikszych miejsc, by ratować dusze. Czynię to przez modlitwę i ofiarę. Pragnę, aby każda dusza wysławiała miłosierdzie Boże, bo każdy doznaje skutków tego miłosierdzia na sobie. Święci w niebie wielbią to miłosierdzie Pańskie, ja pragnę wielbić je już tu na ziemi i szerzyć jego cześć, tak jako Bóg ode mnie tego żąda. [Dz. 745]

św. Augustyn († 430)

Wówczas nie żyjemy my, ale żyje w nas Chrystus, jeżeli walcząc przeciwko pożądliwościom i zwyciężając je, w Nim pokładamy nadzieję, nie w sobie. Contra Iulianum, lib. 6,70 (PL 44,866).