95% ludzi to teiści (wierzący).

95% z teistów w Polsce to Katolicy.
95% z teistów w Arabii saudyjskiej to Muzułmanie.
95% z teistów Hindusów wyznaje religię Hindu.

Więc zastanów się czasem czy to w co wierzysz:
1. jest dla nielicznych, czy też jest to masowe.
2. pochodzi od Boga/Bogów, czy też jest skutkiem wychowania i indoktrynacji.
i czemu są miejsca na ziemi, gdzie cale miliardy ludzi wierzą w coś innego niż ty (politeizm w Indiach, bezwyznaniowość i taoizm w Chinach).

Ateizm także jest skutkiem wychowania i indoktrynacji.

a co nie jest?

Nie - przynajmniej nie w moim przypadku.

No więc widzisz - w moim przypadku wiara również nie jest wynikiem wychowania i indoktrynacji.

No dobrze - więc skąd wyciągnąłeś wniosek że Bóg istnieje?

ja spod paznokcia.

Jestem istotą rozumną, a w związku z tym poszukuję sensu. Ostatecznego, nie przygodnego. Tym ostatecznym Sensem, poza którym nic już nie ma, jest Bóg. Gdyby go nie było, nie istniałbym jako istota go poszukująca. Istnienie człowieka jest najlepszym dowodem na istnienie Boga.

A kraby są dowodem na nieistnienie Boga. Dowody równoważą się.

Zgoda - ja też.


Stop. Skąd założenie, że istnieje "sens ostateczny"?


To już wniosek czy ciąg dalszy hipotezy?


Istniałbyś - tylko poszukiwanie Boga skończyłoby się albo na niczym, albo na wierze w fałsz.


Istnienie człowieka jest nawet dowodem na istnienie człowieka (a i tu niektórzy filozofowie zajmujący się epistemologią mogliby oponować).

Ponieważ, najkrócej rzecz ujmując, wszelkie sensy przygodne niczego nie załatwiają - właśnie dlatego, że są przygodne. Musi więc istnieć Sens, który nie jest już wobec niczego przygodny, który stanowi ostateczność wszelkiej ostateczności, poza którym nic już nie ma, nawet nicości. Uważam, że rozum, będąc konsekwentnym, MUSI przyjąć to założenie - inaczej zaprzeczy samemu sobie. Jeżeli bowiem nie ma Sensu, to nic nie ma sensu - ja nie mam sensu, moje rozumne istnienie nie ma sensu, i moje pytania nie mają sensu, ponieważ do niczego nie prowadzą. W takim razie mogę zgodnie z prawdą powiedzieć, że nic w ogóle nie ma ( nie byłbym zresztą pierwszy ). A więc mogę teraz wziąć pistolet, i palnąć sobie w łeb, albo iśc na kawę - obie te możliwości są równoważne, ponieważ każda z nich ostatecznie ma taki sam sens - czyli żaden. Ateiści mogą normalnie żyć tylko dlatego, że cały czas oszukują sami siebie, szukając sensu tam, gdzie, wedle ich własnego światopoglądu, niczego nie ma i nie może być. Wykazał to bardzo dobrze markiz de Sade, którego lekturę polecam każdemu ateiście.

A co to jest sens przygodny? Zgodnie ze znaczeniem słowa przygodny oznaczało by sens przypadkowy, tak?



Wcale nie musi - to znikąd nie wynika. Ty chcesz żeby tak było, ale nie ma to nic wspólnego z stanem faktycznym.


Bezcelowość naszej egzystencji może być depresyjna, ale napewno ta "depresja postateistyczna" nie jest fundamentem do stawania dowodów na istnienie boga.


I taka jest rzeczywistość.


Sens życiu musi nadać sam człowiek - to może być wszystko: nauka, pieniądze, altruizm, kobiety, sztuka... ale również teologia. Rożnica jest tylko taka, że pierwsze 5 z wymienionych nie obiecuje spełnienia nierealnych fantazji.

Szóste również.

życie wieczne w szczęściu to taki sobie minimalny standard dla seweryna...

od tego zaczyna negocjacje.

Tak? Dowody.