A moim zdaniem zależy to także od dziecka. Są takie np. trzylatki, które wysiedzą 45 minut, są i takie, że dorosną do tego dopiero za 2-3 lub 4 lata (tyle trwa lekcja w szkole). Zadaniem rodziców jest także dostosowanie własnych reakcji do możliwości konkretnego dziecka. Nie widzę nic złego w misiu, autku, książeczce, czy piciu - o ile nie powoduje to ogólnego zamieszania. Oczywiście, zawsze znajdzie się ktoś, komu dziecko bawiące sie misiem będzie przeszkadzać w odbiorze Mszy Św. (na marginesie - kto z nas tak naprawdę rozumie, co się na ołtarzu odbywa?), ale nie odbiega to od sytuacji, gdy jakaś pani kupi sobie nowe perfumy, albo ktoś ma awersję do mydła - i cierpi na tym mój zmysł powonienia, lub rozpraszają mnie czyjeś możliwości wokalne.

1. Może nieprecyzyjnie się wyraziłem. Dziecko może mieć skłonnosci do takiego zachowania - i to jest normalne. Nienormalnym natomiast jest (moim zdaniem - rzecz jasna) jeżeli rodzic to akceptuje.
2. Moim zdaniem celem stosunkowo wczesnego zabierania dzieci na msze jest wprowadzanie og w atmosfere mszy (czy szerzej - sacrum). Zabawki i picie sprawiaja, że ten cel nie jest realizowany.
3. Dlatego napisałem do Arka post wyżej, że argument o niezrozumieniu jest cieniutki.

A - tu się nie zgodzę. Jak oddzielić sacrum od profanum w przypadku trzylatka? I dlaczego oddzielać? Czy Pan Bóg się obrazi, że trzylatek pociągnie łyk bobofruta? Poza tym - gdy mu zabronimy, to może być pogwałcenie jego rzeczywistych potrzeb...

Dzieci chyba inaczej odbierają świat. Bardziej całościowo. Znam dziecko, które podczas mszy tak wzruszyło się losem małego Jezuska na sianku, że poszło Mu oddać swoje żółte autko...

Nie zapominajmy też o psychologii rozwojowej.
Pamiętajmy, że dziecko uczy się zachowań (także religijnych) na początku poprzez naśladowanie. Powtarza to co robią rodzice. Gdy widzi jak rodzice chodzą do kościoła, jak klęczą, jak mają złożone ręce, jak się modlą i ono nie do końca rozumiejąc co to oznacza powtarza to i się przeżegna, i uklęknie. Z czasem zacznie to interioryzować. Swoją drogą ostatnio będąc na praktyce w szkole podstawowej zrobiłem test... spytałem jak należy klęczeć w kościele. I ku mojemu przerażeniu ok. 60-70% dzieci nie umie klęczeć! dzieci (powtarzając za rodzicami) kucają! Taki nasz kucający katolicyzm! Jak widać naśladownictwo jest tu pięknie zobrazowane.
Aż szkoda, że w tak złym wydaniu.
Dlatego tak ważna postawa rodziców, a nie księdza. Bo ksiądz zadziała doraźnie. Rodzice wyuczą dziecko postawy. Albo postawy sacrum, albo niestety profanum, kolejnej godziny do zabawy, rozmowy.

Rodziców nikt nie zastąpi.

Jak napisał szumi: najlepiej przez własny przykład. Ale także przez wskazywanie co w danym miejscu można a czego robic nie wolno. Dlatego też wydaje mi się, że wskazane jest nie tyle zabronienie owego bobo-fruta w kościele ale pozostawienie go w domu (lub w samochodzie). Naprawdę godzinę bez picia czy zabawki dziecko jest w stanie wytrzymać.
Dzieci pewnie inaczej odbierają świat. Ale to naszym zadaniem jest jak najwczesniejsze wskazywanie co w kościele robić wypada a czego się tam (czy w czasiem modlitwy w domu) absolutnie nie robi. Owszem, nauka polega na tym, że nie zawsze to wychodzi (bo w przeciwnym razie nie byłaby potrzebna). Ale wówczas po prostu z dzieckiem wychodzę na zewnątrz i staram się aby owo wyjście i bycie na zewnątrz nie jawiło mu sie jako coś atrakcyjnego.
A żółte autko? To akurat rozumiem. Gdyby go nie miało pewnie jakoś inaczej by wyraziło owo wzruszenie. Mój syn obecnie jest w zerówce ale jeszcze w ostatnim okresie bożonarodzeniowym płakał w kościele zawsze ilekroć śpiewano "Jezus malusieńki".

I ja tak myślę
Tyle, że właśnie psychologia rozwojowa uczy, że potrzeba (np. picie) 2-3 latka to nie to samo, co w przypadku 5-6 latka. Dlatego sądzę, że tę naukę trzeba wprowadzać stopniowo, żeby małe dziecko nie doświadczyło nagle, że w kościele jest długo, nudno i nic nie wolno.

Mam nadzieję, że kilkumiesięczny maluch dostałby jednak pić?

No cóż - nie wiem co mówi psychologia rozwojowa. Jak pisałem wcześniej o bobo-frucie: nie "odzwyczajałem stopniowo" picia w kościele lecz nigdy tego nie praktykowaliśmy.

Kilkumiesięczny maluch był karmiony piersią. Butelki by nie dostał - po prostu nie mieliśmy jej w kościele.