Postawą chyba było by zbadanie tego czym jest dusza. W którym miejscu łączy się z ciałem, jakie spełnia funkcje, w jaki sposób wchodzi w interakcję z materią, albo czy w ogóle istnieje...

Jeśli to to, o co tak bardzo się boimy przez całe życie, to z pewnością by miał.

Powiedziałem: " możliwość ". Wystarczy sama " możliwość ". Każdy, kto jest człowiekiem, taką możliwość posiada - choćby istniał tylko przez sekundę, i nigdy nie została ona w nim w praktyce zrealizowana.

Ale za się zbadać wpływ rzekomo istniejącego elementu na rzeczywistość. Lub określić jakie funkcje dusza miała by spełniać.

Czy człowiek sklonowany miałby duszę - czyli co? Musi być tu jakiś punkt wyjścia... Może inaczej zadając pytanie - czym różnił by się człowiek bez duszy, od człowieka z duszą?

Nie ma żadnego sensu oddzielanie człowieka od duszy.

Bez duszy? Ateista z konieczności.

Właściwie to po co osoby niewierzące w istnienie duszy wypowiadają się w tym temacie ? Dla nich klon ma tak samo duszę, jak nie-klon - czyli jej nie ma w ogóle, więc niniejszym dziękujemy.

A czym różni się ta "możliwość" u małpy i u człowieka o inteligencji małpy? Moim zdaniem niczym, to znaczy, że tej możliwości niektórzy ludzie nie mają nawet teoretycznej. Co z nimi?

Wiara czy niewiara nie ma tutaj wiele do rzeczy, rozumiem pojęcie duszy jako były katolik także mogę się na ten temat wypowiadać.

W temacie od samego początku dusza jest oddzielona od człowieka.

Jeżeli, z jednej strony, człowiek jest duszą i jest ciałem (a nie: ma duszę i ciało), a z drugiej strony, dusza jest formą ciała, czyli sprawia na poziomie ontologicznym, że dany zlepek komórek jest ciałem konkretnej osoby ludzkiej, to znaczy, że nie istnieje taki twór jak "człowiek bez duszy". Takie rozważania są mocno bezprzedmiotowe.
Pytanie "czy klon posiada duszę" można wprowadzić na inny poziom, i sformułować je "czy klon jest człowiekiem". I tak naprawdę to pytanie jest tu kluczowe. I o ile w przypadku klonu nie ma tu większego problemu z uznaniem człowieczeństwa, o tyle takie problemy pojawiają się przy hybrydach. Straszna wydaje się być perspektywa stworzenia organizmu, co do którego mielibyśmy wątpliwości, czy jest człowiekiem...

Każdy, kto jest człowiekiem, taką możliwość posiada. Nie ma żadnego znaczenia w jakim był, jest czy będzie stanie.

Zgadzam się, że to dużo ciekawsze pytanie. Może by wydzielić do innego wątku ewentualnie zmienić tytuł tego?

A problem duszy można by rozciągnąć na tematykę przeszczepów i niejako odwrócić: do kiedy możemy mówić, że mamy do czynienia z człowiekiem? Sztuczne oko, sztuczna nerka czy sztuczne serce nie stanowi przeszkody. Nerka czy serce świni też nie. Ale gdzieś przecież jest granica, bo gdy przeszczepimy po kolei wszystkie organy, to chyba zgodzimy się, że człowieka nie będzie.

Na razie to oczywiście wizje s-f, ale do celów dyskusji mają tę zaletę nad hybrydami, że KK nie potępia przeszczepów. Rodzi się więc pytanie, czy i gdzie postawi granicę dla transplantologii. Moim skromnym zdaniem kluczowa jest rola mózgu, ale taka granica będzie pewnym wyłomem w koncepcji człowieka od poczęcia.

SweetChild racja.
Ludzka glowa plywajaca w sloika z zawiesina, potrafiaca myslec, winna dusze
posiadac. Z innej strony podobno dusza jest zwiazana z sercem a wiec obowiazkowo korpus. Ciekawe.

Kamyk napisał bardzo ważną rzecz - lepiej nie doprowadzać do stanu, w którym nie będziemy mieć pewności, czy mamy przed sobą człowieka czy nie. Trudno sobie nawet wyobrazić wszystkie problemy, przed jakimi staniemy ( albo i nie - w tej chwili chyba już tylko Kościół rzeczywiście widzi tu jakiś problem - postępowe społeczeństwo właściwie się już nad tym nie zastanawia, po prostu: jak się coś da zrobić, to należy to zrobić, kto by się tam przejmował konsekwencjami ).