czeresniowa, dzieki za rady, ja jednak nie moge sie zdecydowac na antykoncepcje, bylo by to wbrew wszystkiemu w co wierze.
Do Awy: mam nadzieje , ze na tyle liberalny to on nie jest

Może niepotrzebnie zakładasz, że tylko on ma zmienić zdanie. A gdzie w tym wszystkim jego argumenty?

Małżeństwo to współpraca. Czasem potrzebny jest kompromis. Jeśli dokładnie przeczytasz "Szansę spotkania", to zobaczysz, że czasami trzeba się cofnąć, by współmałżonek (będący w określonej "fazie rozwoju" - że tak to określę) miał szansę do Ciebie dołączyć. Najpierw trzeba nawiązać kontakt, dopiero potem myśleć o wspólnym rozwoju.
Wysłuchaj jego argumentów. Przyjrzyj się jego lękom, obawom, oczekiwaniom.
Jeśli któreś z Was nie wychyli wreszcie głowy z własnej skorupy, to jak myślisz, co dalej będzie z Waszą rodziną?

Zadziwia mnie Twoja postawa.
Stoicie w obliczu konieczności ratowania małżeństwa, a Ty się upierasz jak koza w kapuście.
Wiesz jakie zagrożenia teraz mogą Was dotyczyć? Zdrada. Rozwód.
Niektórzy mężczyźni (nie twierdzę że zaraz na pewno Twój, ale i nie da się tego wykluczyć) wybraliby raczej wolność, i być może nawet bycie samotnym ojcem (gdyby to było możliwe), niż związek wyglądający w ten sposób. Bo:
a. Seks to sprawa bardzo istotna w związku. W małżeństwie.
b. Jeśli w tej jednej sprawie tak bardzo się uparłaś by kompletnie ignorować jego zdanie, to ten facet się prędzej czy później zorientuje, że pewnie częściej, w innych sprawach też będziesz to robić.

Nie wiem czy jest dla Was jeszcze szansa powodzenia z NPRem, ale faktem jest że żadnej szansy, z żadną z metod nie będzie jeśli ze swojej skorupy nie wyleziecie.
I to chyba wszystko co mam do powiedzenia na ten temat, bo już się powolutku irytuję, a życzę Wam jak najlepiej.

Czerśniowa - nie irytuj sie prosze. Ja naprawde jestem w kropce
Ania

mateola- ja rozumię, że czasami trzeba się cofnąć, ale są jakieś granice cofania. Przecież nie mogę akceptowć zła, nawet jeśli miałoby to przynieść potencjalne dobro. No chocaż nie powiem żebym się nie zastanawiała nad tym.

Jeszcze raz zadam pytanie z pierwszej strony wątku: czego się spodziewasz po rozwoju wypadków?
Domyślam się, że tego aż mąż ustąpi. Nie że staniecie gdzieś w pół drogi ale że właśnie ustąpi jedna osoba - i nie będziesz to Ty. Nie jestem przekonany czy na tym polega sztuka kompromisu i dogadywania się w małżeństwie.
U mnie na pewno nie.


1. Powiedz tedy: jak bardzo sie cofnęłaś, że dochodzisz do granicy? To, że się zastanawiałeś to, jak mi się zdaje niewiele i może być w ogóle niedostrzegalne dla Twojego męża.
2. Zacytowałaś, jak mi się zdaje, hv. Jeżeli tylko takie argumenty masz w rozmowie z mężem, to nie spodziewaj się zbyt wiele z jego strony. Poczytaj więc jeszcze i te porady duchownych (czasem niezbyt liberalnych), którzy mówią, że zgoda na zło (w tym przypadku ak) jest możliwa i nie jest obarczona grzechem jeśli jest to sposób na ratowanie związku i jeśli tego wewnętrznie nie akceptujesz.
Ale, jak mi się zdaje, w nauce moralnej KK znalazłaś tylko to co jest wprost zgodne z Twoim widzeniem świata.

A - i jeszcze jedno:


A jakie Ty masz, przepraszam argumenty w rozmowie z mężem po trzech wpadkach. I do czego go chciałaś przekonać? Do czwartego dziecka, którego oboje nie chcecie?

Przepraszam za ton ale ale po powtórnym przeczytaniu fragmentu o "dokończaniu samemu" po prostu ręce mi opadły. I zwyczajnie (bez męskiego szowinizmu i solidarności) - żal mi Twojego męża.

Czego oczekuje- tego ze mąż wroci do sypialni, nwaet gdybysmy nie współżyli nadal. Dla mnie tez 4 dziecko jest trudne do wyobrażenia, ale go nie wykluczam. Ufam Bogu, że jesli będę wierna jego nauce i nauce Kościoła w kwesti czstośći w małżeństwie, Bog mnie nie opuści. Tak zostałam wychowana. Wpajono mi też, że swoj krzyż trzeba wziąć i go nieść a nie uciekać prze nim (do drugiego pokoju). Czy to źle, że zacytowalam HV przecież jest to oficjalne nauczanie Kościoła, a takiego statusu nie mają nawet podreczniki teologii moralnej.
Ania

Cztery pytanka, jeśli wolno:
1. Czy prosiłać kiedyś męża o sam powrót do sypialni (wyjaśniając że się na niego nie rzucisz)?
2. Czy nie licząc tematu współżycia/antykoncepcji rozmawiacie ze sobą normalnie i utrzymujecie relacje co najmniej przyjacielskie? Czy są ciągłe od 10 miesięcy "ciche dni"?
3. Ty pracujesz, czy tylko mąż?
4. W jakim wieku są obecnie Wasze dzieci?

Nie powiedziałbym, że to ucieczka, raczej przełożenie krzyża na drugie ramię. O ucieczce można by mówić, gdyby mąż wyprowadził się do sąsiadki...

Swoją drogą, nie rozmawialiście o sposobach planowania rodziny przed zawarciem małżeństwa? Nie wymienialiście się poglądami na temat NPR chociażby przy okazji kursu przedmałżeńskiego?

Z tego co zrozumialam, to oczywiscie rozmawialiscie o npr, tzn anjaja powiedziala, ze to jest dla niej jedyna metoda do przyjecia, a jej maz sie na nia zgodzil (a mial jakies inne wyjscie?).
Dalej mysle, ze bez sensownej porady sobie z tym nie poradzicie. Obojetnie, czy bedzie to (katolickie) poradnictwo rodzinne, ksiadz, do ktorego macie zaufanie, czy w koncu seksuolog. Tyle ze nie mozna do takiego poradnictwa podchodzic z wnioskami, do ktorych musicie dojsc. Kazde z was powinno odlozyc wlasne przekonania i wysluchac argumentow drugiej strony, bez bronienia swoich w zaparte. Czesto dojrzewanie, to nauka nowego spojrzenia na rzeczywistosc, nawet jesli jest bolesna. Kazdy z nas ma jakies granice, ktorych nie potrafi przekroczyc, ale to nie znaczy, ze nie powinien ich przekroczyc.
I tu nasuwa mi sie pytanie: jezeli dla ciebie dalej wazny jest tylko npr, to dlaczego zaniechalas obserwacji??? Czyzbys nie wierzyla juz w powrot meza do wspolzycia? Czy samoobserwacja míala na celu tylko planowanie rodziny (moze ty sama nie wierzysz juz w przyszlosc waszej rodziny?)? Przeciez wlasnie teraz moglas bez stresu dokladnie poznac swoj organizm.
Ten kryzys moze duzo nauczyc ciebie o sobie.
A bledem jest (niestety powszechne) przekonanie, ze kogos mozna zmienic. Zmienic mozemy sie tylko my sami.
Nie znaczy to, ze na zawsze masz zrezygnowac z npr-u. Ale przede wszystkim powinnas nawiazac kontakt z mezem.
Pierwszy krok juz zrobilas, otworzylas sie na forum. Zacznij sie rozgladac po okolicy, kto moglby wam pomoc. Sprobuj sama porozmawiac z ksiedzem (albo w poradni). Jakie jest w ogole nastawienie twojego meza do sakramentow i Kosciola? Jezeli i tu jest sceptyczny, to bedzie troche trudniej. Ale i tak mysle, ze jestescie tak zapetleni przez te (a sadze ze i inne ) problemy, ze sami z tego worka nie wyjdziecie.

No proszę, temat bliski mi jak własna koszula!:) Ja mam 30 lat, dwoje dzieci, trzecie urodzi się w maju, ostatnia parka z I fazy npr-u, bo cykl mi świruje nieludzko. Mąż katolik jako i ja, ale cierpliwość stracił już przy drugim dziecku, jednak widząc moją gorliwość w obserwowaniu cyklu uwierzył, że tym razem będzie skutecznie. I tak kolejny pozytywny wynik na teście powitaliśmy szokiem i traumą na kilka tygodni. Z ciążą się pogodziłam, dzieciątko pokochałam, mąż tak samo, ale problem pozostał- odsunięty do okresu po połogu, a jednak... Oboje całkowicie straciliśmy zaufanie do npr-u, ale zachowaliśmy wiarę katolicką. Potrzebujemy współżycia dla budowania na co dzień naszej bliskości, a nie przez 6 dni w miesiącu. I co dalej? Moja moralność nie akceptuje sztucznych metod, mój rozsądek nie akceptuje npr-u. Z mężem podobnie. Jesteśmy w kropce, na razie nie mamy pomysłu. Ale uczymy się- między innymi na podstawie doświadczeń takich małżeństw, jak Ani.
Aniu, szczerze Ci współczuję, bo wiem, co czujesz. Nie da się za kogoś rozwiązać jego problemów, ale to, co myślę, może da Ci jakąś wskazówkę- popatrz na swojego męża z miłością. Przestań wymagać, że dostosuje się do Ciebie. On też cierpi. I boi się. Czuje się niezrozumiany, odrzucony, bo przed nim stawiasz swoje poglądy moralne. Odmawia bliskości, bo ta bliskość jest na Twoich warunkach. Najważniejsze to zbudować relację między Wami. Otwórz się na niego, tak bez oskarżeń, bez perorowania o "jedynej słusznej drodze". I przyjmij go całego- tez w łóżku, daj mu jakąś szansę na spokojna miłość do własnej żony, bez strachu i poczucia uległości. Dla mężczyzny seks jest tak niezbędny jak dla nas słowa "kocham cię"- daje mu właśnie poczucie akceptacji. Nie poświęcaj na ołtarzu swych poglądów waszego małżeństwa. Szukaj w sobie innych rozwiązań, jeśli poprzednie zawiodły. Pamiętaj- dla Ciebie to współmałżonek powinien być najważniejszy.Sam Bóg tak to poustawiał. Najpierw mąż i żona, dopiero potem dzieci, dalej reszta świata. Nie patrz tylko na literę prawa, patrz, czy wypływa z jej stosowania miłość i dobro. Jeśli nie- szukaj innych rozwiązań.
W każdym razie dla mnie tak to teraz wygląda. Jak wspomniałam- jestem właśnie na etapie poszukiwania innej drogi aniżeli radykalny npr.
Przemyśl to, proszę.
I módl się za swojego męża.Z miłością.
Powodzenia.

Czeresniowa pytasz to pdpowiadam:
1. Czy prosiłać kiedyś męża o sam powrót do sypialni (wyjaśniając że się na niego nie rzucisz)?

Tak. Odpowiedz nie ma mowy!!! On uwaza ze obecny stan mu bardziej pasuje i twierzdzi, ze nie zamierza wracac do tego co bylo.

2. Czy nie licząc tematu współżycia/antykoncepcji rozmawiacie ze sobą normalnie i utrzymujecie relacje co najmniej przyjacielskie? Czy są ciągłe od 10 miesięcy "ciche dni"?

Powiedzalabym tak: raczej neutralne w tej chwili niz przyjacielskie. Ale na poziome - co trzaba w domu zrobic co kupic itp. Nie skaczemy sobie do gardla przy kazdej okazji, jak to czynili moi rodzice. Cale szczescie z wiekiem im przeszlo

3. Ty pracujesz, czy tylko mąż?
Tylko maz ja od 4 lat zajmuje sie dziecmi

4. W jakim wieku są obecnie Wasze dzieci?
4,3 i 1

Podrawiam Ania

Tak serio to wydaje mi sie ze to malo realne, zeby zmnienil zdanie, jesli dalej npr, niewazne czy uda mi sie tego jeszcze lepiej nauczyc. Wiem, ze juz w to nie uwierzy. Trudno. Chcialabym tylko zeby jednak wrocil do sypialni, jezeli nie ze wzgledu na mnie to chciaz ze wzgledu na dzieci, zeby im takiego przykladu nie dawac. Panietam z dziecinstwa jeszcze jak robilam wielie oczy jak sie dowiedzialam, ze rodzice mojej kolezanki spia w jednym lozku, a moi zawsze spali oddzielnie.
Pytasz tez jak maz sie zapatruje na Kosciol i sakramenty.Chodzi na Msze i Komunie przyjmuje.
Ania

Gussowna, Zycze znalezenia rozwiazania. Rad jednak zadnych nie udzielam
Ania

Aniaja, wątpię, czy Gussowna oczekuje akurat od Ciebie jakichś rad. Jej mądra, empatyczna wypowiedź świetnie obrazuje, że chociaż ona i jej mąż mają problemy, to jednak rozmawiają ze sobą na ten temat, i mimo, że na razie nie znajdują rozwiązania, to przynajmniej wspierają się w swoim zagubieniu... podczas gdy Wy ograniczacie się jedynie do bezpiecznych, powierzchownych tematów.

Jeśli zaś chodzi o Twój wątek, będę się upierać przy dokładnej lekturze wspominanej już "Szansy spotkania". Parę cytatów na zachętę:




http://www.szansaspotkania.net/index.php?pageid=5639
I w ogóle ten dział: http://www.szansaspotkania.net/index.php?page=7146
Naprawdę przeczytaj.