Jeśli chodzi o rozwiązanie proponowane przez Kościół, to zostało już podane - to współdziałanie w grzechu współmałżonka, które może być godziwe pod trzema warunkami. Reszta to kwestie do dyskusji.

Odszukanie drogi w tym konkretnym stanie prawnym dla małżeństwa, które nie może z różnych ważnych powodów mieć większej ilości potomstwa wygląda tak:

1. NPR w wersji tylko III faza, bo tylko faza poowulacyjna daje 100% bezpieczeństwa, jeśli nie umieją zaś wdrożyć NPR-u to pozostaje:
2. rezygnacja ze współżycia.

Jeżeli obydwie strony akceptują taki stan rzeczy to sytuacja, (choć
w drugim przypadku dla mnie chora i wypaczona) - wydaje się być unormowana i "załatwiona" z punktu widzenia dokumentów KK.
A łoże małżeńskie staje się ołtarzem cierpienia i ofiary...

Może jeszcze dla doprecyzowania, żeby nie było, że krytykuję
Moja wypowiedź dotyczyła sytuacji tych małżeństw katolickich, które nie akceptują takiej rezygnacji, lub przynajmniej jedna ze stron nie godzi się z nią, natomiast są zmuszone do braku współżycia, gdyż np. borykają się w swoim konkretnym przypadku z poważnymi problemami w skutecznym stosowaniu NPR-u. A jak wiadomo wszem i wobec - innej alternatywy nie ma.

Amen.
...chociaż w głębi serca wydaje mi się, że wobec Boga sprawy się mają zgoła inaczej...

Moze tylko do przemyslenia:
KKK


Konstytucja soborowa Gaudium et spes:

Kamala, a ja jeszcze tylko dorzucę w kontekście wskazanych przez ciebie fragmentów, że prawidłowo ukształtowane sumienie nie ma prawa orzekać przeciw nauce Kościoła. I furtka się zamyka...

Ale rozróżniajmy nazwy! To nie jest "prawidłowo" ukształtowane sumienie tylko "sumienie ukształtowane zgodnie z nauką KK".

Taki szczegół, a razi.

O tym sumieniu

"W kształtowaniu sumienia bardzo pomaga chrześcijanom Kościół i jego Magisterium, o czym tak pisze Sobór: „Chrześcijanie zaś w kształtowaniu swego sumienia powinni pilnie baczyć na świętą i pewną naukę Kościoła. Z woli bowiem Chrystusa Kościół katolicki jest nauczycielem prawdy i ciąży na nim obowiązek, aby głosił i autentycznie nauczał Prawdy, którą jest Chrystus, a zarazem powagą swoją wyjaśniał i potwierdzał zasady porządku moralnego, wynikające z samej natury ludzkiej”. Tak więc władza Kościoła, gdy wypowiada się w kwestiach moralnych, nie narusza w żaden sposób wolności sumienia chrześcijan: nie tylko dlatego, że wolność sumienia nie jest nigdy wolnością „od” prawdy, ale zawsze i wyłącznie „w” prawdzie, lecz także dlatego, iż Magisterium nie wprowadza do chrześcijańskiego sumienia prawd mu obcych, a tylko objawia prawdy, które sumienie powinno już znać i rozwijać je, wychodząc od pierwotnego aktu wiary. Kościół pragnie jedynie służyć sumieniu, pomagać mu, aby nie poruszał nim każdy powiew nauki na skutek oszustwa ze strony ludzi (por. Ef 4, 14) i aby nie odchodziło ono od prawdy o dobru człowieka, ale by — zwłaszcza w sprawach trudniejszych — mogło pewną drogą dojść do prawdy i w niej trwać."
(ENCYKLIKA VERITATIS SPLENDOR http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP ... tis_2.html )

Powiedzmy, ze mamy do wyboru glebokie przekonanie, ze szkodzimy komus i naszemu malzenstwu/ rodzinie, a z drugiej strony oficjalna nauke Kosciola.
Przyklady swietych (np sw. Katarzyny z Genui) ucza, ze na drodze swietego zycia mamy szanse na nawrocenie malzonka (tyle, ze w tym momencie nie wiem na co). Jezeli ktos sie czuje na silach, to jest to niewatpliwie droga chwalebna (nie wiem, co na to dzieci, zyjace w rodzinie "pod napieciem").
Druga droga, to kompromisy.
Jedyne co stoi czarno na bialym w tekstach, ktore przytoczylam, to fakt, ze decyzja naszego sumienia jest nadrzedna nad kazda nauka. Mozemy z pokora uznac, ze jest ono (byc moze) zle uksztaltowane, ale jezeli mamy konflikt sumienia: dobro malzenstwa/ wiernosc nauce, to decyduje nasze sumienie, a nie oficjalna nauka, do ktorej nasze sumienie nie jest przekonane.
Oznacza to, ze bedziemy dalej starali sie sumienie "prawidlowo ksztaltowac, co jest naszym obowiazkiem, ale nie wolno nam go nie sluchac, nawet jesli mowi cos innego niz powinno.

Mylenie swoich pragnień z głosem sumienia

Obojętność na prawdę może się ujawnić w myleniu swoich egoistycznych pragnień z nakazami sumienia.

Chociaż zasada mówiąca, że należy postępować według sumienia, jest słuszna, to w sposób niewłaściwy jest nieraz stosowana w praktyce. Ludzie, w których nie ma miłości do prawdy, przyjmują za głos sumienia to, na czym im bardzo zależy, co jest dla nich wygodne, co uznają za korzystne dla siebie itp. Często za głos sumienia biorą różne swoje egoistyczne potrzeby, które rodzą się z ich namiętności, pożądań, życiowych pasji, przyzwyczajeń.

zrodlo: http://www.teologia.pl/m_k/spis18.htm

Niezupełnie, przecież:
"1790 Człowiek powinien być zawsze posłuszny pewnemu sądowi swojego sumienia. Gdyby dobrowolnie działał przeciw takiemu sumieniu, potępiałby sam siebie."
I słowo pewnemu ma tu, moim zdaniem, bardzo duże znaczenie. I należy to odczytywać razem z tekstem z encykliki Veritatis Splendor.



Myślę też, że ogromnym problemem wieeelu ludzi jest coś, co AHAWA nazwała myleniem swoich pragnień z sumieniem, a co ja bym nazwał postrzeganiem swojego sumienia przez swoje pragnienia. Bo nie zawsze coś co daje doczesne szczęście jest moralne. I myślę, że to postrzeganie swojego sumienia przez swoje pragnienia jest niesamowitym problemem. jestem przekonany, że do pokonania tej trudności potrzeba jest być bardzo blisko Boga, więc stały stan łaski uświęcającej i przyjmowanie Komunii Świętej, czystość, ciągłe nawracanie się, usilne dążenie do rozwoju swojego sumienia w stronę Boga, lekturę Biblii, oddanie się całego Bogu (nie tylko słowne, ale rzeczywiste), ćwiczenie w pokorze i miłości itd...

Człowiek sumieniem odczytuje to co jest wypisane w sercu przez Boga - Jego prawo (por. KKK 1776). Człowiek roztropny słuchając sumienia moralnego, może usłyszeć Boga, który mówi. (por. KKK 1777). Ale potrzeba niesamowitego zaangażowania w nieustanne zgłębianie woli Boga, oczyszczaniu siebie, aby słyszeć w sobie prawdziwy głos Boga, potrzeba wejścia w siebie (por. KKK 1779). Człowiek ma prawo działać zgodnie z sumieniem i wolnością, by osobiście podejmować decyzje moralne. (por. KKK 1782) Ale Tak więc władza Kościoła, gdy wypowiada się w kwestiach moralnych, nie narusza w żaden sposób wolności sumienia chrześcijan: nie tylko dlatego, że wolność sumienia nie jest nigdy wolnością „od” prawdy, ale zawsze i wyłącznie „w” prawdzie, lecz także dlatego, iż Magisterium nie wprowadza do chrześcijańskiego sumienia prawd mu obcych, a tylko objawia prawdy, które sumienie powinno już znać i rozwijać je, wychodząc od pierwotnego aktu wiary. (encyklika Veritatis Splendor) Człowiek "jest poddawany negatywnym wpływom, a przez grzech – kuszony do wybrania raczej własnego zdania i odrzucenia nauczania pewnego." (KKK 1783) "W formowaniu sumienia słowo Boże jest światłem na naszej drodze; powinniśmy przyjmować je przez wiarę i modlitwę oraz stosować w praktyce. Powinniśmy także badać nasze sumienie, wpatrując się w krzyż Pana. Jesteśmy wspierani darami Ducha Świętego, wspomagani świadectwem lub radami innych ludzi i prowadzeni pewnym nauczaniem Kościoła"(KKK 1785, Por. Sobór Watykański II, dekl. Dignitatis humanae, 14)


KKK 1792
... zniewolenie przez uczucia, domaganie się źle pojętej autonomii sumienia, odrzucenie autorytetu Kościoła i Jego nauczania, ... mogą stać się początkiem wypaczeń w postawie moralnej.

Zgoda, kontekst jest istotny. Ale jakbyśmy tego nie interpretowali, napisane jest "Człowiek powinien być zawsze posłuszny pewnemu sądowi swojego sumienia", a nie "Człowiek powinien być zawsze posłuszny pewnemu nauczaniu Kościoła". To drugie zalecenie jest znacznie prostsze, a jednak KK nie poszedł na skróty. Polecam to pod rozwagę zwolennikom prostych rozwiązań

Nie musiał iść na skróty, skoro w tym samym punkcie napisał, że sumienie jest omylne i w następnych kontynuował tę myśl.

Więc określenie "pewne" nie może dotyczyć tego, jakoby sumienie było zawsze pewne, ale musi dotyczyć właśnie chwil, w których możemy stwierdzić tę pewność (np. poprzez weryfikację z pewną nauką Kościoła).

A o posłuszeństwie Kościołowi i słuchaniu Jego nauki jest napisane właśnie dalej: KKK 1785, KKK 1792 oraz cytowany już fragment encykliki - to wszystko jest oficjalnym nauczaniem Kościoła.

Dobrze, to jaki jest cel takiej komplikacji? Dlaczego nie jest napisane wprost "Człowiek powinien być zawsze posłuszny pewnemu nauczaniu Kościoła"?

Chociażby taki, że nie wszystko jest uregulowane przez Kościół, a wtedy nie możemy sprzeciwiać się sumieniu, bo to jedyne co mamy do oceny. Albo taki, że jeśli nie znamy stanowiska Kościoła, to musimy słuchać się sumienia. Albo dlatego, żeby podkreślić rolę posłuszeństwa sumieniu, bo wiele osób bagatelizuje sumienie i jestem przekonany, że niejeden właśnie z tego powodu może się skazać na wieczne potępienie.

Ale ja dalej tu nie widzę komplikacji - taki sposób wyrażenia tego uznano i tyle. I ten sposób jest jak najbardziej spójny.

A dalej jest przecież napisane o posłuszeństwie Kościołowi i wyjaśnione, co gdy się odrzuca nauczanie Kościoła. I to, że sumienie mamy kształtować także przez naukę Kościoła.

Przecież w oficjalnym nauczaniu Kościoła jest jednoznacznie napisane to co cytowałem wcześniej:
"Tak więc władza Kościoła, gdy wypowiada się w kwestiach moralnych, nie narusza w żaden sposób wolności sumienia chrześcijan: nie tylko dlatego, że wolność sumienia nie jest nigdy wolnością „od” prawdy, ale zawsze i wyłącznie „w” prawdzie, lecz także dlatego, iż Magisterium nie wprowadza do chrześcijańskiego sumienia prawd mu obcych, a tylko objawia prawdy, które sumienie powinno już znać i rozwijać je, wychodząc od pierwotnego aktu wiary."

Z tego cytatu chyba jednoznacznie wynika co jest, gdy się kłócą - sumienie i nauczanie Kościoła. I także to, że należy być posłusznym nauczaniu Kościoła.