Odpowiedzi na postawione przeze mnie pytanie, jak dotąd - zero. Więc może jest ono zbyt trudne, a może znajdzie się jednak ktoś, kto zechce spróbować coś napisać.

Jeśli sumienie pozostaje w konflikcie z nauczaniem Kościoła, czy może być pewne? Pewne czyli oparte właściwie na czym?
Co miałoby stanowić tę niewzruszoną pewność, że dochodzimy do przekonania, że to my mamy rację, a nie Kościół?

CEL NIE UŚWIĘCA ŚRODKÓW - umieram z głodu ale nie ukradne, dobro jest jasno określone, dlatego w tym względzie trzeba walczyć z wszelkimi przejawamia dylematów, polecam: Tomasz A'Kempis, O naśladowaniu Chrystusa.

Co do tego linka który podałaś, jestem całkowicie przeciwny takiemu stawianiu sprawy. sprawdziłem CV pana Jacka Filka i widze, że publikuje on w "Znaku", jest to czasopismo Adwentystów Dnia Siódmego, zetknąłem się już z ich letnimi poglądami, albo zaprzeczają nauce KK albo popadają w skrajności (przyklad oprocz tego ktory mamy tutaj moge podac na zyczenie). Także jeśli jesteś katoliczką to badaj wszystko zanim przyjmiesz za prawdę, już nie raz sam się nabralem. Fałsz jest bardzo podstępny, wszędzie się wkradnie.

Ja spróbuję. :S



Z punktu widzenia człowieka - może. Z punktu widzenia katolika - nie wiem. IMO też może.



Na własnych przemyśleniach i spostrzeżeniach. Na przeżyciu i doświadczeniu już czegoś i stwierdzeniu, że "hej, nie szkodzę przecież tym nikomu, nie zmuszam nikogo do niczego, nie widzę w tym nic złego". Przykłady można dobierać różnie, mnie na myśl przychodzi jeno seks przedmałżeński. ;PP



Jak wyżej - przeżycie pewnych spraw i dojście do wniosku, że nic złego się nie dzieje. Rozpatrzenie wszystkich za i przeciw itp. itd. Proste sprawy.

Ja nie jestem typem, który ślepa ufa wszystkiemu co ludzie dookoła głoszą. Jestem bardziej sceptyczny i jeśli coś ktoś twierdzi to wolę się najpierw sam nad tym zastanowić ew. sprawdzić jak to jest i dopiero potem stwierdzić, że tak, ten ktoś miał/nie miał racji. Podobnie może być z nauką KK. Uważam, z całym szacunkiem dla niej i dla jej pozytywnych aspektów, że w pewnych sprawach po prostu się myli. I myślę, że katolik też może dojść do takich wniosków. I nie będzie to przejawem pychy.

Mam pytanie - czy wiesz (nie zaglądają nigdzie i nie sprawdzając) za co został skazany? Czy może tak tylko powtarzasz? Pytam z ciekawości.

I dlaczego w takim kontekście to piszesz? Przecież on nie chciał pozytywnie zmienić Kościoła.




Nie rozumiesz różnicy między interpretacją Biblii w oderwaniu od nauki Kościoła, a interpretacją uznającą ją jako podstawę? Nie rozumiesz, że można interpretować Biblię, ale gdy się odrzuca nauczanie Kościoła, to już wtedy jest właśnie prywatna-dowolna interpretacja, która jest zabroniona?




Nie napisałem nic o tym że jest lub nie ma poza KK zbawienia. Nie wiem o czym piszesz. Może wyjaśnisz?



To Twój wniosek, że pisze. Tu jest napisane co najwyżej o nadrzędności pewnego sumienia.

Przeczytaj to co napisała Monika:

Odniosłam się do tego, co napisałeś Sro Gru 10, 2008 11:41, "Ale wiele osób może pomyśleć (przez pychę) "kocham, więc wiem co dobre lepiej od Kościoła". No ale może coś niedobrze zrozumiałam.
A na marginesie: gniew też nie jest grzechem, jak żadne zresztą uczucie. Grzechem jest dopiero działanie pod wpływem gniewu, czy złości, czynienie zła w myśli, mowie, czy uczynku.

Ale to chyba nie o to chodzi. Nie wiem, czy ludzie przypuszczali, że w kwestii kalendarzyka zmieni się nauczanie Kościoła. Raczej, gdy zdali sobie sprawę z funkcjonowania ludzkiej płodności dochodzili do wniosku, że Kościół broniąc korzystania z tej wiedzy myli się, i ten wniosek nasuwał im się bez względu na to, czy liczyli na zmianę, czy nie. Czuli to w swoich sumieniach, gdzie przemawia Bóg. Nauczanie Kościoła po prostu się do tego dostosowało.

Niewątpliwie Jeśli słyszą, że popełniają zło, to pewnie też pytają, gdzie ono jest, to zło? (O konwertytach pisał o. Prusak http://www.konserwatyzm.pl/aktualnosci. ... mosc/1105/ , a kard. Ratzinger wypowiadał się na inny temat - chyba to była kwestia otwartości na życie).

Ok, za mało się na tym znam, żeby polemizować

A co to zmienia w kwestii dylematu, które dziecko ratować?

Tu nie są tylko wątpliwości (które pewnie nie są grzechem), ale własnie to odrzucenie nauki Kościoła, o którym mówiłem, przejawiające sie postawieniem swojego zdania przez Jego nauką.


Gniew jest grzechem, a nawet jednym z siedmiu grzechów głównych. Bo gniew to nie samo uczucie. W słowniku języka poslkiego pwn czytamy:
gniew "gwałtowna reakcja na jakiś przykry bodziec zewnętrzny wyrażająca się niezadowoleniem i agresją"
Więc gniew zawiera w sobie agresję. Natomiast prawdą jest, o ile mi wiadomo, że żadne uczucie (tutaj: złość, jeśli oczywiście jest bez agresji) nie jest grzechem.


Pewnie można tak to określić.


No tak, dzięki za poprawienie

Jumiku, jeśli człowiek sobie pomyśli, że lepiej wie, to jeszcze nie oznacza, że zgodnie z tą wiedzą postąpi. Pewnie dlatego nie dogadaliśmy się.

Co do gniewu - jako uczucie nie jest grzechem, natomiast jeśli przejawia się w działaniu - jest. "Gniewajcie się, ale nie grzeszcie: niech słońce nie zachodzi nad gniewem waszym! (Ef 4, 26)" Tak samo, jak grzechem nie są takie uczucia, jak złość, zazdrość, agresja, lęk. A 'propos - wyobrażasz sobie złość bez odczuwania agresji?

A konwertyci?

Zgadzam się.


I z tym się w pełni zgadzam. Chociaż trochę inaczej definiuję gniew, ale myślę, że myślimy o tym samym - uczucie nie jest grzechem, dopiero działanie (czyn lub świadoma pielęgnacja tego uczucia-gniewu).


Tutaj też trochę inaczej rozumiem agresję (właśnie jako to wrogie działanie/zachowanie).


Tutaj byśmy wkraczali po raz kolejny na tłumaczenie tej nieszczęsnej antykoncepcji.

Nie bardzo, wówczas mielibyśmy "Człowiek powinien być zawsze posłuszny pewnemu nauczaniu Kościoła. W sprawach nieuregulowanych nauczaniem Kościoła człowiek powinien być posłuszny pewnemu sądowi sumienia".



Jak wyżej.



Też nie bardzo, wówczas mielibyśmy "Człowiek powinien być zawsze posłuszny pewnemu nauczaniu Kościoła. Niezwykle istotny jest też pewny osąd sumienia" czy podobnie.



Też uważam, że koncepcja przedstawiona w KKK jest spójna i bardzo dobra. Ktoś kto to napisał dogłębnie przemyślał problem i z pewnością strannie dobierał słowa. Dlatego moim zdaniem nie należy redukować jego pracy do prostego "Człowiek powinien być zawsze posłuszny pewnemu nauczaniu Kościoła".



Nigdzie tego nie kwestionuję, co więcej sam pisałem, że kontekst jest istotny.



Twoje prawo do takiej interpretacji. Moim zdaniem wcale jednoznacznie nie wynika...

To, że nie jest napisane w ten sposób, nie pokazuje, że to nie znaczy czegoś takiego.

Jest też przecież napisane KKK, że jesteśmy "prowadzeni pewnym nauczaniem Kościoła".
Jest też w KKK napisane, że "domaganie się źle pojętej autonomii sumienia," może "stać się początkiem wypaczeń w postawie moralnej". Tak samo "odrzucenie autorytetu Kościoła i Jego nauczania" może "stać się początkiem wypaczeń w postawie moralnej". A o tym czym jest źle pojęta autonomia sumienia mówi encyklika.


A co z niego wynika wg Ciebie?

Jest wprost napisane, że "zawsze" i że "swojego". Zastrzeżenie "pewnemu" też uważam za istotne, aby nie powstało wrażenie, że wszystko co nam się wydaje jest prawdziwym głosem sumienia (tzn. tym opartym na Bożym Prawie wpisanym w człowieka).

Nie jest też napisane, że sąd sumienia nigdy nie jest pewny.

Nauczania KK odrzucać nie powinniśmy, bo jest ono pomocne w odfiltrowaniu błędnych sądów sumienia. Ale nie należy iść na skróty i zastępować sumienia nauczaniem KK.

Oczywiście wszystko moim zdaniem.

Nie pokazuje, ale jest silnym argumentem. Po co twórcy KKK mieliby komplikować przekaz?



Dokładnie, po raz kolejny zgodzę się z tymi zastrzeżeniami. Ostrożność jest wysoce wskazana



To, że rozważanie nauczania KK jest najlepszą metodą na kształtowanie prawidłowego (pewnego) sumienia.

Sumienie pewne to według mnie taki stan, w którym człowiek, wykorzystując wszelką dostępną mu wiedzę dochodzi do wewnętrznego przekonania, że wie, jak postąpić, by czynić dobro a unikać zła. Taki stan sumienia mógł mieć człowiek przed zgodą Kościoła na planowanie rodziny. Wsłuchując się w głos Boży w swym sercu i wykorzystując wiedzę na temat fizjologii rozrodu, kondycji człowieka w połowie XX wieku itd. doszedł w swym sumieniu do wniosku, że wolą Bożą jest, by decyzję o urodzeniu kolejnych dzieci uzależniać od okoliczności, że można i trzeba myśleć o samodzielnej decyzji co do liczebności swojej rodziny - mimo, że Kościół nauczał wtedy inaczej - i z perspektywy ówczesnej jego nauki taki osąd był błędny.

Z nas dwóch to ja przejawiam pychę, oczywiście




Ale napisałeś:

To nie jest przypadkiem pogląd z gatunku: nasza religia jest jedyna prawdziwa a inni to wprawdzie jakoś tam "wierzą" ale ta ich "wiara" jest oczywiście ułomna i nieprawdziwa"?

Wiem na co "zachorował" G.Bruno. W głowie miałem Galileusza a napisłem G.Bruno - ot siła obecności tego drugiego w różnych argumentacja przeciwko KK. Za pomyłkę się kajam

Skoro tak twierdzisz... ale to nie jest odpowiedź na moje pytanie.




Czyli jednak nie napisałem tego, o czym wcześniej pisałeś. To po co tamto pisałeś? Wyrażaj się precyzyjniej i pisz o co Ci chodzi tak jak to teraz zrobiłeś:



Bez urazy, ale nasz Bóg jest prawdziwy i nie ma innych Bogów. My (Kościół) mamy pełnię prawdy o Nim (co nie znaczy, że on nie zbawia ani nie działa poza KK). Taka jest nasza wiara. Jeżeli uważasz, że to jest pycha, to już Twoja sprawa.