Witam,
Mam takie uczucie jakby Bóg mnie opuścił.
Ciężar egzystencji mnie przytłacza.
I poprostu teraz trace wiare.
Odkrywanie rzeczy związane z Bogiem i czymś nadprzyrodzonym już mi nie sprawia przyjemności i nie mam sił poprostu.
Psychicznie też mi jest ciężko przez te uczucie, ze świąt się nie ciesze tylko rozpaczam że zostałem sam na tym świecie przepełnionym złymi ludźmi.
Czy takie uczucie i nie pokój duszy jest normalne ?
Czy ktoś takie coś miał tutaj z forumowiczów?
I czy da się to jakoś naprawić?

Niepokój duszy jak najbardziej jest normalnym zjawiskiem. Zapewne każdy kiedyś przez to przeszedł, nawet najwięksi święci Kościoła, ba, przeżył to także sam Jezus. Nazywa się to czasem " nocą wiary ". Czy da się naprawić - da się, ale tu już ja nie pomogę. Ten temat był poruszany na forum.

Polecam trochę poczytać o "pustyni" i "nocy ciemnej". To znany stan duchowy - nawet Chrystus go przeżywał: znane "Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił "

Pustynia duchowa - czym jest?

Pustynia

Noc ciemna św. Jana od Krzyża

Noc ciemna. Przekleństwo czy łaska?

A tu jak ktoś chce się pokusić o zakup publikacji o tym: m.in.

Wydawnictwo karmelitańskie

Nie da się naprawić, bo nic się nie popsuło - tak ma być . Pozostaje tylko życzyć wytrwałości i nie ma się co martwić na zapas, bo duchowe radości będą od czasu do czasu powracać
pozdrawiam

Musisz się trzymać, to może jakiś czas trwać, ale pomyśl - jeżeli teraz okażesz wierność Panu, to to będzie dopiero coś! To to będzie dopiero wierność i miłość! - kochać i być wiernym mimo takich trudności... Nie daj się!

To co mogę polecić... przeczytaj, to co inni napisali (i dali linki) o nocy/pustyni wiary/zmysłów - warto.

Jeżeli nie masz w danej chwili siły się modlić, to po prostu usiądź/uklęknij i pomódl się ciszą, pomódl się obecnością nic nie mówiąc - oddaj Mu ten czas, niech w Tobie działa. Może też pomóc wpatrywanie się (podczas tego milczenia) w obraz Pana Jezusa: ten http://www.bialystok.odnowa.org/jezus1.jpg lub np. ten http://hushiginomedai.hp.infoseek.co.jp ... tobie1.jpg .

Trzymaj się!
Bóg z Tobą!

Ja Ci Sadeness nie pomogę, bo sam co chwile mam coś takiego. Czy to jest złe? Nie sądzę. A przynajmniej uważam, że znacznie lepsze od ślepej wiary, jak choćby ta w Hiobowym stylu.

Za to pozwole sobie skomentować rady, które dostałeś. Bo szczerze sam miałem nadzieje, że przeczytam coś co może i w jakiś sposób mi pomoże.
-modlitwa- ok, fajnie. Tylko ile można, jeśli z czasem i tak widać, że ten u góry nie ma zamiaru dać Ci jakiegokolwiek znaku? Kiedyś gdzieś przeczytałem dobre porównanie, że to tak jakby czekać na odpowiedni klocek w tetrisie. Zanim się na niego trafi to mamy taki bajzel, że i tak nic z nim się nie zrobi.
-post- pozwole sobie nie skomentować. Za poważny temat aby wybuchać śmiechem.
-jałmużna- j/w
-bycie wdzięcznym za ten dar- j/w

Jeśli mam być szczery- kilka razy w swoim życiu miałem ogromne wątpliwości, ale nawet w ich czasie się modliłem i czytałem Nowy Testament. I albo mam za duże wymagania, albo coś jest nie tak- bo zamiast spływu radości, poczucia miłości i bliskości Boga, zamiast trąb i chórów anielskich i Boga klepiącego po plecach z tekstem "super stary, że wróciłeś" było... No właśnie- nic nie było. Tyle tylko że na jakiś czas postarałem się zapomnieć o masie wątpliwości, pytań, etc, etc.


Nie chce siać defetyzmu, ale... no właśnie.


Tego też nie skomentuje. Jeśli bede się wpartywał w plakat Lamborghini, to nagle nie pojawi się magicznie na moim podjeździe. Jesli bede się patrzył tępo w obraz Jezusa to nagle nie spłynie na mnie oświecenie. Tak mi się wydaje.

W każdym bądź razie trzymaj się Sadeness i zamiast łączyć zwrotów "Bóg mnie opuścił" z "przytłacza mnie egzystencja" czy "otaczają źli ludzie" weź swoje życie w swoje ręcę nie zdając się na łaske Boga, bo i tak się jej pewnie nie doczeka, a Mu dziękuj za sukcesy, wierząc że to że sam coś zrobiłeś to zrobiłeś dzięki Jego natchnieniu. Może to pomoże.

Przypomniała mi się pewna anegdotka często opowiadana przez rekolekcjonistów:

Jeśli ktoś Boga nie traktuje poważnie, to sam również niech nie liczy na poważne potraktowanie.

Pytanie może głupie, ale- skoro mi było ciężko, a on mnie niósł, to albo niezbyt mu szło to niesienie, albo zawsze jak mnie bierze na ręce to się gorzej czuje... Wiem, że się czepiam, ale na rozum biorąc tak właśnie to brzmii.


Sorry, ale Bóg w którego ja wierze jest miły, uśmiechnięty i ma poczucie humoru. Jeśli Ty wierzysz w ponurego staruszka ciskającego piorunami, to on mi się bardziej z Zeusem kojaży niż z Bogiem, który jest miłością...

Sadeness nie ulegaj pokusom pana A.
Bóg z Tobą, obiecuje modlitwę.

Każdy z nas preżywa chwile kiedy jest niezwykle ciężko. Pytasz się czy ktoś z nas takie coś przeżył i odpowiedź może być tylko jedna. Tak! niemal każdy- grzesznik i święty. Gdybyśmy mogli przeżywać swoją wiare jako nieustanne doznawanie szczęścia znaczyłoby to że żyjemy w złudzeniu. Naszym wzorem jest Jezus, Bóg ukrzyżowany. Jest on tym Bogiem o którym mówi A. - kochający i poprostu dobry, a jednak także cierpiący i jakże często samotny. Musisz ufać że ten okres przyniesie coś dobrego. Nie trać wiary w dobrego Boga.
Odpowiadając jeszcze A. chciałem tylko zauważyć, że jest chyba jakaś różnica (dla Ciebie napewno też) między samochodem a Jezusem?

Tak, jasne. Moje pokusy. To nic, że kompletnie nic nie robisz, ograniczasz się do kompletnie niemal nic nie znaczących i zapewne niewiele Sadeness dających obietnic. Ale faktycznie, może moje rady żeby samemu przeżywać swoje życie zamiast zasłaniać się i ciągle polegać na Bogu są bezsensowne. W końcu On i modlitwa rozwiążą każdy problem- więc po co wogóle dyskusje, rady, wyciąganie ręki, podawanie własnego przykładu na radzenie sobie z czymś. Lepiej powiedzieć "obiecuje modlitwę" i radośnie polecieć dalej zostawiając człowieka sam na sam z jego nierozwiązanym problemem.


Między Jezusem i samochodem na pewno. Między siedzeniem i wpatrywaniem się w obrazek Jezusa w nadziei że samo przez się rozwiąże to nasz problem, a wpatrywaniem się w obrazek samochodu w nadziei że sam nagle zmaterializuje się pod oknem- niewielka.
Zarówno na samochód trzeba sobie nie raz ciężko zapracować i na rozwiązanie wielu problemów trzeba ciężko pracować. Nawet jeśli ostatecznie jakoś same się rozwiążą, to znacznie lepiej wcześniej samemu przedsięwziąć jakieś kroki. A dla mnie krokiem nie jest tępe wpatrywanie się w obrazek. Przynajmniej tak uważam.

Uważasz że modlitwa nie daje żadnej pociechy?

Nie rozumiesz tego daru i nijak Ci się nie da tego pewnie wytłumaczyć. To trzeba przeżyć. Mistycy to przeżyli i opisywali - odsyłam do nich. Nie rozumiesz, że brak prezentu może być w danej chwili najlepszym prezentem.


Przeczytaj to kilka razy, a sam zauważysz, że miałeś nadmierne wymagania.

Hadnel wymienny? "Pięć modlitw plus czytanie za pewną pomoc i to pomoc tylko w moim rozumieniu?" "Bo jak nie będzie pomocy rozumianej tak jak ja chcę, to ja się tak nie bawię Boże?". To jeszcze mało dojrzałe - to Ty narzucasz Bogu jak i w jakim maksymalnie okresie ma Cię uszczęśliwić i zrobić to po Twojemu.

Powiem Ci tak... z Bogiem Twoje życiowe plany mogą mieć wypadek, mogą runąć z hukiem! I często właśnie tego się boimy - nie chcemy oddać Bogu naszej wizji szczęścia, nie ufamy Bogu, że on wie co doprowadzi nas do absolutnego szczęścia, znacznie większego niż to, co my sobie wyobrażamy w naszych planach. Ale... nikt nie musi oddawać siebie i swoich planów Bogu.. nikt nie jest zmuszony prawdziwie ufać Panu...



A Ty uważasz, że po to mamy się wpatrywać w obraz Jezusa, żeby nagle doznać oświecenia, albo co lepsze, żeby Jezus się pojawił? To niestety nie tak. Poprzez kontakt z Bogiem - Jezusem zmieniamy się powoli. Przeglądamy się w Światłości Świata i Słowie Bożym i przez to Słowo Boże (przez Jezusa) powoli stajemy się na Jego podobieństwo, powoli jest coraz więcej Jego w nas. Przez modlitwę (także modlitwę obecnością), oddawanie siebie Bogu, przyjmowanie Go w Eucharystii, sakramenty, itd.

Przy okazji... czy nigdy nie byłeś zakochany/a? Nigdy nie patrzyłeś/aś się "tępo" w zdjęcie drugiej osoby? Z tęsknotą, miłością. Dla ludzi niezakochanych słowa wypowiadane przez zakochanych i ich czyny mogą wydawać się niezrozumiałe, albo nawet dziwaczne, bez sensu. Ale gdy będziemy rozwijać naszą miłość do Boga, to coraz lepiej będziemy rozumieć ludzi szaleńczo zakochanych w Nim oraz to co robią, piszą, mówią. Takimi ludźmi byli natchnieni autorzy spisujących Nowy Testament. A Biblia jest Księgą Miłości i potrzeba miłości, aby ją zrozumieć.

post jumika dał mi pewne skojarzenie... na podstawie którego poleciłabym książkę "Odwaga modlitwy" abpa Antoniego Blooma.

W czasach takich duchowych dołków moze warto tez poczytać Dzienniczek Sw. Siostry Faustyny - święci cześciej mają "pog górkę" niż nam się to wydaje, moze dlatego, że jak pisze w Biblii "złoto probuje się w ogniu"

Zach 13,9