Hiob by sie powiesił...
W jakim ty świecie żyjesz ?


Jak sam zauważyleś nie chodziło mi o grzeszenie (jakim ono jest z punktu widzenia KK) tylko o delikatną zmiane swoich zachowań w niektórych aspektach. Bo chyba mozna czcić Boga, wybierając się przy tym raz na jakiś czas na piwko ?
Mnie osobiscie męczą osoby przesadnie 'czyste'. Pomyslałem, że to moze byc problemem nutki, więc poradziłem jej, by sie troche zmieniła.

That's all folks !

Cztaj uważnie moje posty to sie dowiesz. Wykładam w nich wszystko czarno na białym - a co do powyższego wydaje mi się, że 2 ostatnie wszystko tłumaczą.

qrczak7 napisał:


Qrczak istotnie to zauważyłem i stąd moje pytanie.

Zmiana zachowania w rozwoju człowieka jest konieczna i zadana. Nie można stać w miejscu, bo wtedy się cofamy. Które jednak zmiany są dla nas korzystne a które nie, tego jeszcze nie powiedzieliśmy dokładnie – powinniśmy się nad tym zastanowić- bo jak na razie jesteśmy zgodni co do zmian warunkujących <rozwój> człowieka.

Może Qurczaku7 zastanowimy się wspólnie nad grzechem. Powiedzmy sobie jak go postrzegamy i czym dla nas jest [ może okazać się, że myślimy dokładnie tak samo] – ustawimy sobie pojęcia i będziemy rozmawiać - łatwiej nam będzie osiągnąć zadawalający nas końcowy efekt no i co najważniejsze może znajdziemy jakiś sposób na argument dla Nutki.

pozdrawiam

Dobrze, więc napiszę co uważam za grzech. Za grzech uważam wystąpienie przeciwko odwiecznym prawom natury. Grzechem jest wszystko, co nie jest w nas genetycznie zapisane, a czego się dopuszczamy. Chodzi o morderstwo (nie spowodowane walką o partnera/kę), kradzież, samobójstwo, gwałt.

Podczas, gdy wcale za grzech nie uważam cudzołóstwa, nieumiarkowania w jedzeniu i piciu, itp. (że już nie wspomnę o święceniu dnia świętego )

Pisząc 'pogrzeszyć' (zwracam uwagę na apostrofy) miałem na myśli to, co wy uważacie za grzechy, podczas, gdy dla mnie to całkiem normalne zachowania. Nie namawiałem też Nutki, by została cudzołożnicą chodziło mi raczej, by zrezygnowala z 'czystego' i pobożnego życia (wydawało mi się z postów, że takowe prowadzi) i spuściła nieco z tonu, co ułatwi jej znalezienie przyjaciół.

Zdroofko

Wiesz Qrczak, zakładam, że nieobce jest Ci poczucie osamotnienia w tłumie < choćby to forum >. Jesteś wśród ludzi, których znasz, lubisz, uważasz za przyjaciół. Niemniej czujesz się tak jakbyś był sam, wokół pusto.
Jesteś wśród ludzi, ale czegoś Ci brakuje, kogoś. Jakiejś jednej wyjatkowej osoby - 'bratniej duszy', takiego właśnie prawdziwego przyjeciela.
Ja takiego znalazłem <przez net o dziwo> i wcale mi nie były potrzebne 'przeszkadzajki' w postaci 'grzeszków' czy innych doładowań. Śmiem wątpić czy przyjaźń oparta na czymś tamim ma rację bytu, przetrwa złe chwile.
Przyjaciel kocha Cię za to i jest z Toba za to jakim jesteś a nie za to kim nie jesteś.

pzdr

A ja, też przez net, zyskałam Siostrę. Kocham ją i wiem, że dla Niej liczę się ja, ze wszystkimi moimi kompleksami, z całym bagażem doświadczeń, z cała moją wewnętrzną i zewnętrzną "burzą" życiową. Dziękuję Siostrzyczko!
Samotność ... bywa przekleństwem, bywa wybawieniem. Gdyby nie było samotności, czy ktoś z nas umiałby docenić to uczucie, kiedy jesteśmy z ludźmi i dla ludzi?
Samotność w sensie kompletnej alienacji jest jak labirynt ciemnych korytarzy. Jest też, wydaje mi się, inna samotność, spokojna jak tafla jeziora. I jeśli już ktoś ma samotność odczuwać, niech to będzie ten drugi jej rodzaj.
Pozdrawiam serdecznie

Wszystko zależy od szczęścia, a że szczęściu mozna pomóc, to juz inna sprawa.

Qrczaczku jak ty mnie uważasz za czystą. czy co to tam było to dzięki za tak pozytywną opinię

Jeśli cię to uspokoi powiem ci że potrafię być naprawdę wredna i złośliwa, ale się powstrzymuję

Motto:
Postępuj wobec innych tak jak chciałbyś żeby inni postępowali wobec ciebie.
Tak staram się żyć. Z sypatią do każdego, pomagam kiedy mogę i takie tam.

Nie slyszysz moich myśli i wydaje ci się że wiesz co o mnie sądzić.

Myślisz, że w dzisiejszych czasach ma to jakis sens? ktos kiedyś madrze powiedział, że wzniosłe uczucia jak przyjażń, czy miłość, były możliwe w czasach w których nie kwitła autoironia.


Przypominam, że to tylko zabawy w psychologa. Piszę jak odbieram ludzi podobnych do Ciebie.

A kto taki ?

Bzdurne stwierdzenie wg mnie...

Przeciez gdybym wiedział, to chyba bym napisał...
Utkwiło mi w pamięci, a to znaczy, że coś w tym jest.



Porażająca moc argumentów...

Nie musisz się z nimi zgadzać


A mnie utkwiło...A teraz coś z zupełnie innej beczki....z pewnością ma to bardzo głęboki filozoficzno egzystencjalny sens

No to Ci powiem Qrczak, że np w odniesieniu do mnie ten Twój cytat się nie sprawdza...wiem co to prawdziwa miłość i prawdziwa przyjaźń. I kompletnie nie rozumiem co ma do tego autoironia...nie jest mi obca i jakoś mi ona nie przeszkadza kochac i przyjaźnić się.

Chyba, że ja czegoś nie widzę...o co temu Komuś mogło chodzić

Qrczak7 napisał:


Jeśli masz na uwadze wynaturzenie, – czyli, karykaturę człowieka, degenerację, zwyrodnienie, wynaturzenie, zboczenie – to istotnie idąc w tym kierunku można się z Tobą zgodzić. Jest jeszcze druga strona <medalu>, czyli wznoszenie się ponad.

Człowiek nie jest tylko i wyłącznie <zbiorowiskiem> genów. Człowieka od zwierzęcia różni <przekraczanie> barier, czyli rozwój. Między innymi a właściwie przede wszystkim mam na uwadze rozwój moralny gdyż on warunkuje <pokój> umożliwiając spożytkowanie energii do różnorodnego działania.

Każdy człowiek powinien odróżniać dobro od zła i jest do tego wyposażony w sumienie i rozum.
Wszelkie przykazania – mówię o Dekalogu, służą człowiekowi i maja na celu uchronieniem go przed <degeneracją, wynaturzeniem, zboczeniem>, ale nie tylko.
Poznając świat i samego siebie widzimy, że niektóre zachowania [sprzeczne z Dekalogiem] prowadzą do kłopotów, nieszczęść i wszelkiego zła.

Złem jest złe używanie dobra. Złem jest cofanie się stojąc w miejscu. Tylko wtedy, kiedy mamy w życiu postawiony cel możemy się rozwijać i stawiać wyzwania posuwając się na wyższy stopień rozwoju.
To, że nikogo nie zamordujemy, nie okradniemy i nie zgwałcimy nie czyni z nas człowieka <twórczego>.
Jeśli tylko i wyłącznie zwracamy uwagę by nie kraść, mordować i nie gwałcić – to jest dobre, ale nie doskonałe. Doskonałe jest, to, co sami potrafimy <dać z siebie> podwyższając poprzeczkę naszych możliwości. Można nauczyć się czytać i pisać i na tym poprzestać – nie używając tych możliwości.
To, co jest dobre jest wtórne temu, co jest lepsze od dobra, a to z kolei jest mniejsze w stosunku do doskonałości.
Prosty przykład z przyrostem gotówki. Wiadomo, że kwota 5 zł. jest mniejsza od 50 zł. itp.
Przyjmując wg. Twoich kryteriów, że <norma lub bezgrzeszność> to zapis genetyczny natomiast wszelkie odchyły od tego to grzech nasze życie by się nie zmieniało - stalibyśmy w miejscu jak zaprogramowane bezduszne komputery niemogące nic same uczynić
Nie jesteśmy w stanie zmienić tego, co zostało w nas <zakodowane> jak i nie jesteśmy w stanie zmienić natury - [chyba, że ją „rozwalić”].
Natomiast jesteśmy w stanie używając rozumu rozwijać to, co przekracza ludzka naturę. Stąd przykazania ostrzegają nas i uczą byśmy nie cofali się do tyłu. Człowiek jest jednostka psychofizyczną i duchową.
Słusznie przytoczyłeś grzechy morderstwo, kradzież czy samobójstwo – są one zawarte w przykazaniach - jednak poszukaj w pozostałych przykazaniach, uzasadnienia do ich przestrzegania. Z pewnością je znajdziesz.
Samobójstwo należałoby potraktować oddzielnie gdyż osoby je popełniające działają w wielkim stresie i trudno ocenić ich świadomość w momencie popełnianego czynu. Oczywiście świadomość każdego popełnionego czyny warunkuje grzech. Człowiek uznający pewne normy nie musi sprawdzać czy one SA słuszne czy nie.
Gdyby tak było, to każdy z nas powinien wielokrotnie sprawdzać, czy kamień rzucony do góry będzie spadał przyciągany na ziemię lub czy jak włoży rękę do ognia to dozna oparzenia.

Kwestie teologiczną – pominąłem, bo widzę, że ona do Ciebie nie przemawia.

pozdrawiam

wszystko to piękne i mądre, spoonman, lars, ale co to ma wspólnego z samotnością, czyli tematem?

czy czasem znowu nie rozmywa sie tematu w imię idei pogadania o wszystkim i o niczym?

ginie w narodzie sztuka rozmawiania i to na konkretny temat

Nie elko to, o czym napisałem nie jest odejściem od tematu, – bo samotność to piekło.
A grzech, o którym piszemy jest odchodzeniem od Boga i pozostawaniem w samotności.

Nic sami uczynić nie możemy, – jeśli tak postawimy <problem> to można powiedzieć, że grzech jest drogą do samotności.

pozdrawiam