Czy to możliwe że stan doświadczania wszechświata trwa wiecznie?
Dla wszechświata liczy się tylko teraz, "teraźniejszość" to jest to, co jest w tej chwili . Więc najciekawsze jest , że my właśnie tej chwili doświadczamy.
Być może doświadczaliśmy wszechświata na całej lini czasu od początku lub wiecznie. Jednak tak na prawdę liczy się tylko teraźniejszość , a my jej właśnie doświadczamy . Przeszłość już była, a przyszłość dopiero będzie . Nawet teraźniejszość to tylko przenikanie przyszłości w przeszłość i my tego doświadczamy . Ciągle mamy świadomość istnienia . To tak jak byśmy nie mogli przestać istnieć.

Jeśli masz wspomnienia z początku wszechświata to się z nami podziel...

Doprawdy bardzo glebokie rozwazanie:) przeszlosc byla teraz jest terazniejszosc i zaskakujace jest ze przyszlosc dopiero bedzie:)

Czy to jakiś specyficzny dowód na to że będziemy trwać wiecznie?

Proponuje Sewerynie sprecyzować temat do dyskusji, a moim poprzednikom powstrzymać się od uwag.

Mi się wydaję, że gdy śpię to nie mam "świadomości istnienia" i raczej nie doświadczam wszechświata, tylko różnych wizji mojego umysłu (sny).

dusza kiedyś umrze, po prostu zacznie zanikać świadomość. To smutne, ale prawdziwe.

Oczywiście że możemy przestać istnieć i co więcej - przestaniemy. Świadomość i świat naszych myśli, jest wytworem mózgu. Mózg umiera -> umiera świadomość. To niestety oczywiste, jakkolwiek dla wierzących chyba trudne do przyjęcia. A tak w ogóle - to czy perspektywa bycia świadomym WIECZNIE, życia wiecznego, nie jest bardziej przerazająca od tego, że po prostu przestaniemy istnieć, o czym nawet nie zdołamy się dowiedzieć?

Ja nie chciałbym aby moja świadomość istniała wiecznie. Ale życie ludzkie jest chyba trochę za krótkie aby się istnieniem znudzić.
Ale zobaczymy co wam napisze ze 70-100 lat. Z pewnością koniec istnienia będzie dla mnie całkiem przyjemną alternatywą. A życie po smierci byłoby tylko torturą dla umęczonej świadomości.

Ze świadomościami to jest tak ze najlepiej i najprzyjemniej się istnieje kiedy się mało wie. Bo jest jakiś sens, zdobywanie informacji. Ale kiedy już się prawie wszystko wie kiedy już nic nie jest ciekawe. To po co to nadal ciągnąc?
Jeśli zostawiacie po sobie dzieci to widzicie ze one cieszą się na nowo odkrywając świat. No i właśnie o to w tym chodzi. Znudzeni życiem umierają a ci którzy nic nie wiedzą to żyją i cieszą się odkrywaniem.

Zycie jest jak gra. Weź graj w jedną grę komputerową to zygać będzie się tobie chciało. Na początku było fajnie a potem zrobiło się strasznie do obrzydzenia nudno. A kiedy robi się nudno to usuwasz grę i instalujesz nową.
A takim usunięciem gry w naturze jest śmierć. A zainstalowaniem nowej twoje potomstwo.

Nie ma powodu by pragnąc wiecznie grac w jedną grę bo to będzie dla ciebie największa torturą. Ale teraz nie zdajesz sobie z tego sprawy bo gra ciebie na razie ciekawi.

Dobra i bardzo ciekawa analogia.
ALE trudno sie do konca z Toba zgodzic, bo trzeba wziac pod uwage, ze gdyby nasze zycie trwalo wiecznie (nawet podzielone małą "smiertelna" przerwa) i wiedzielibysmo o tym odpowiednio wczesnie to zupelnie inaczej bysmy je planowali... Pytanie tylko na ile katolickie 2 zycie daje im mozliwosci "gry"

Możliwe, że odbieralibyśmy świat zupełnie inaczej ogólnie chyba łatwiej nam sobie wyobrazić nie istnienie niż wieczne istnienie bo wszystko z czym mamy styczność kiedyś przeminie nawet słońce kiedyś się wypali może tylko sama materia jest wieczna troche jak klocki z których można ułożyć najróżniejsze rzeczy...

Jeśli znudzi się Tobie gra instalujesz nową , ta nowa gra dotyczy również Ciebie, więc nie może to być potomstwo. Bo potomstwo gra od początku w podobną grę do Twojej, lecz to gra dotyczy potomstwa, a nie Ciebie.

Życie po śmierci może być właśnie zainstalowaniem nowej gry w innym wymiarze. Nowa gra jest prawdopodobna , bo wszechświat oferuje nieskończenie wiele możliwych wariantów gry, przecież w naszym pojęciu jest nieskończony. Dlatego może się w nim wydarzyć dosłownie wszystko.

Naukowcy obliczyli, że tylko w naszej galaktyce mogą istnieć miliony układów planetarnych umożliwiających życie . Każde życie może być inne.
Trzeba wziąść pod uwagę że liczba galaktyk to około 200 miliardów . Gdzieś mogą istnieć istoty , które były na naszym poziomie rozwoju , milon lat temu. Wyobraź sobie cywilizację ludzką za milon lat i weź pod uwagę ,że przez kilka tysięcy lat ogarnęliśmy rozumem znaczną część wszechświata. Inteligencja istnieje we wszechświecie i my jesteśmy tego dowodem . Inteligencja ma tedndencję zmierzania do doskonałości i my jesteśmy tego dowodem . Wobec bezmiaru wszechświata należy założyć, że istnieje w nim, lub poza nim, inteligencja przewyższająca nas miliony razy . Inteligencja której czyny są dla nas takimi cudami, że nie wszyscy byśmy uwierzyli. I nie mówię w tym momencie o Bogu lecz o możliwościach jakie stwarza wszechświat.

@Seweryn

Życie po śmierci może być właśnie zainstalowaniem nowej gry w innym wymiarze.

Wyjaśnij.

Naukowcy obliczyli, że tylko w naszej galaktyce mogą istnieć miliony układów planetarnych umożliwiających życie . Każde życie może być inne.

Sprawa nie jest taka oczywista. Z jednej strony jest równanie Drake'a a z drugiej strony paradoks Fermiego.

Na szczęście taka postawa nie jest tak powszechna jak sądzisz, mimo wszystko większość ludzi kurczowo czepia się tego życia, chyba, że było nieudane i pełne cierpienia, to owszem.
Ciekawość to nie jest to jedyne kryterium udanego życia, są ludzie którzy wiedzą niewiele a jednak nie spieszno im rozstawać się z tym światem .
A jeśli już wspominasz o grach to w niektórych jest tak, że posiadasz kilka żywotów. W realnym życiu istnieje coś takiego jak reinkarnacja i jak ci się znudzi jedno to masz ich jeszcze kilka w zanadrzu

Oczywiście wszelkie doświadczanie tu na Ziemi jest związane wyłącznie z materią, jednak samo uczenie się trwa nadal, nawet po za nią, czyli wiecznie . W świecie „duchowym” można doświadczać ponieważ dusza także posiada jakieś tam ciało (czyli to narzędzie doświadczania) Są to doświadczenia jakościowo inne, bo inna jest także „materia” w którą obleczona jest dusza.
Dusza w swojej ewolucji do Boga ciągle czegoś się uczy, ciągle bo mądrość Boga jest nieskończona a więc nigdy się nie znudzi

Potomstwo to moje geny. Moje dzieci są prawie mną bo mają prawie takie same geny.
Syn myśli prawie tak samo jak ojciec. Ja np. u siebie w świadomości widzę bardzo duże podobieństwo do mojego ojca. Jestem prawie nim. A ze on już nie żyje to można by powiedzieć ze on żyje we mnie. A ja będę żył w moich synach i w cukrach tez trochę.