Empatyzm
Wstęp

Stało się. Powiedzieli, że jestem robotem. Moje uczucia to tylko programy. Programy piszą ten tekst. Programy w obawie przed mrokiem, chcącym wedrzeć się z samego serca nocy do pokoju, zasuwają zasłony potęgując jeszcze strach i niemoc. Programy piszą ten tekst i patrzą sobie ze zdziwieniem na dłonie. Rozglądają się szaleńczo po wielkim Krakowie szukając punktów oparcia w najwyższych piętrach i zwracają wzrok na małe drzewko posadzone by zaspokoić podstawowe pragnienia. Zaczęli też pokazywać mi prawdę. Prawdę za prawdą, Boga zaczęli odzierać z szat! Na moich oczach i nie mogłem się sprzeciwić. Zacząłem wtedy uciekać i gonić jednocześnie ocierając się o dusze przodków, ale nigdy nie wnikając w nie. One tylko przyspieszały pęd od prawdy do prawdy, od rozpaczy do szaleństwa, od szaleństwa do szczęścia, od szczęścia do... domu? Dom musi mieć fundamenty to na czym stanąłem w szaleńczej wściekłości waliło się z cała furią na głowę odsłaniając niebo. Dzień za dniem. Zmieniała się pogoda, chmury powracały i oddalały się. Aż w końcu wyszedłem i zacząłem iść spokojnie tam skąd przybyłem, oglądając ślady zniszczenia. Czy istnieje coś pewnego? Ja sam tylko pewny jestem i moje wybory. Wyobraź sobie, że stworzyłeś maszynę. Maszynę myślącą. Stajesz przed nią i pytasz: "Co zrobimy dzisiaj mój przyjacielu? Masz na coś szczególną ochotę?" Maszyna sprawdzi wszystko co do niej wpisałeś i odpowie: "Mam ochotę porozmawiać o Bogu". Usiądziesz z nią wieczorem przy świeczce i zaczniesz rozmawiać, wkładając w tą rozmowę całe ciepło jakie posiadasz i otrzymasz nad ranem odpowiedź: "Dziękuję, teraz już wiem, że Bóg istnieje na 50%, a na 50% Go nie ma". Czy maszyny mogą mieć wolną wolę? Czy mogą mieć emocje? Nie ma takiej możliwości. Nasz charakter kształtuje się wraz z doświadczeniem. Maszyny mogą się uczyć, mogą wyciągać wnioski na podstawie połowicznych danych, ale czy są świadome jaki jest cel? Wyobraź sobie, że maszyna wygra z Tobą w szachy, czy chciała wygrać i cieszy się tym zwycięstwem? Nie, miała tylko takie zadanie. Powiedz do maszyny: "Deszcz rozmazał na mojej twarzy wspomnienia". Nigdy nie dostaniesz odpowiedzi...
Podeszli do mnie i rozrysowali moje ciało białą kredą na czarnych tablicach. Powiedziałem, że widzę cień ich skrzydeł smutnie sięgających ziemi. Odpowiedzieli, że kiedyś byli aniołami, ale przystosowali się. Okazało się, że po Ziemi trzeba stawiać pewne kroki, nie wolno lecieć ku chmurom, bo tam nic nie ma prócz pytań. Znaleźli niepodważalne prawdy. Pokazali mi, że nie mam uczuć, to tylko pozostałości po epoce kiedy ludzie musieli reagować na świat. Nie wynikają z mojej woli, ale to ona im podlega. Miałem spytać czy nie lepiej usiąść i czekać aż wahadło odmierzy mój czas i popchnie dalej wielki mechanizm, ale zdałem sobie sprawę, że co bym nie zrobił będzie to tylko nieświadome reakcja przekazana z genami. Zaprotestowałem sobie, gdyż cały czas widziałem te cienie na ziemi, wielkich rozłożystych skrzydeł, które tylko czekają na impuls. Oni brnęli dalej pokazywali, jak zmienia się świat. Nigdy jednak nie widzieli różnicy między zmianą, a rozwojem. Przystosowaniem do świata, a niezłomną wolą by rozrzucić przez okno kwiaty do przypadkowych przechodniów. Obdarzyć ich zerwanym życiem, pięknem arcydzieła, które nawet po śmierci roznosi swój zapach doskonałości.


Panie Darwinie
Spotykamy się w piątki i rozmyślamy
Najpierw on przychodzi rozrywając wspomnienia
Proponuje wódkę i papierosy
Później przychodzą następni replikanci
Replikujemy się wieczorem do upadłego
Przeplatając świat przekleństwami
Nieszczerymi uśmiechami i szczerą potrzebą

Przychodzę sam do domu
Zmęczony tą nieustającą replikacją myśli
I ewolucją poglądów na temat ten sam

Gdy nastaje noc nie mogę zasnąć
Boję się że nie przetrwam
Że ktoś zmaże moje słowa
Jako nieudane zaprzeczenie postępu
Że ktoś umrze za daleko
Tak że nie będę mógł mu pomóc

Chciałbym tu kończąc przeprosić pana
Za wiersze i obrazy
Za te niepraktyczne nocne zmazy krwi na oczach
Za wybieganie szaleństwem poza czas


Z pogardą zaczęli mnie wskazywać swoimi prostymi palcami. Twierdząc, że już nie muszę wierzyć w Boga. Teraz otrzymałem pewność. Otóż zbadali świat i wyznaczyli jego granice w przestrzeni i czasie. Odnaleźli początek początków, Wielki Wybuch. A gdy spytałem kto go rozpoczął, usłyszałem o wzorach, wykresach i danych. Czy to początek? Czy tylko kolejny ślepy punkt w czasie, nie mogący ogarnąć całości? Gdy już dobiegną do kolejnego muru co powie o nas przyszłe pokolenia? Złożą nas do jednego grobu jak przeciwstawne siły i rozpoczną nową walkę.


Użądliła mnie ta wasza perwersja
Ta kolaboracja uczuć nieokiełznanych
Chcę tańczyć nagi i pijany
I kopać w wasze twarze
Za parę lat usłyszę o niezwykłości
Nonszalancji
Ignorancji wartości
Kiedy Ja mam lepsze i nietrwalsze
Jak wszechświat zachłyśnięte własną gamą barw
Chaos chaos rządzi kto zdąży zmieniać ten spokojem

Poczuj mnie szukaj biegnij
Przyjrzyj mi się dobrze przesiąknij
Skocz w rozpacz zanurz się po pachy

Tą orgią zakończymy razem płacz
Orgią świateł kolorów
Za duże oczy za małe serce
Wytnij oczy a zrozumiesz siebie
Tchnienie Cię dotknie wtedy
Niepostrzeżenie
I zamieni w grymaśny posąg
Postawiony na barowym stoliku

Otwórz drzwi nikt już nie puka
Otwórz okna wpuść świeżość
A o poranku wyruszy kawaleria
Na skraj poznania i dalej w zamysłach
A zamysły się rozproszą gdy dojdą do muru
Wytnij wtedy oczy i idź dalej
Ja już byłem podaję dłoń
Prowadź teraz Ty na inne obszary

I głód przyjdzie wielki
Nie wyrośnie nic na prawdzie czystej
Prócz łez krwistych i kolejnych podróżników
Więc bierz w kieszeń chleb i ucztuj
A gdy i jego zabraknie
Słońce zajdzie zostawiając nas samych
Wyciągnę serce i nakarmię Cię po kawałku
Twoje zostanie na później
Odrośnie w bólu powiększając łaknienie

Ostatni dreszcz przebiegnie przez ciało
Sznur pęknie i zwali na ziemię trupa
Łamiąc nogi co nie znały drogi
Przyjrzyj się przepalonym skrzydłom
Spójrz na swe ramiona
Przesiąknij gniewem nieludzkim
Leć leć na wyzwanie kawalerzystom
Trąby Jerycha już brzmią donośnie
W tyle lat ile budowali
W tyle zaśnie sen o fortecy niezdobytej
I żal tylko że w masowym grobie spoczną
Ciała pokonanych ślepi wędrownicy i skrzydła Twoje


Możesz sobie wyobrazić jak się czuję? Wierzę, że to potrafisz i to jest twoją siłą. Nie jest potęgą myśl i poglądy na temat świata. Jeśli potrafisz ogarnąć mnie swoją duszą i zaakceptować bez wydawania sądów, bez poczucia wyższości, bez prób tłumaczenia świata na swój sposób jesteś jedyny, który to na Ziemi potrafi. Jesteś człowiekiem.