Aton
Ogólnie zgadzam się ze wszystkim co napisałeś.


W socjologii nazywa sie to prywatyzacja religii


Zgadza się.


Zgadzam się - a więc sa to pierwsze przyczyny które mogą zainicjowac cały łańcuch przemian w jednostce prowadząc do ateizmu.


Stąd tez uważam że "prawdziwych" ateistów jest tak naprawdę niewielu - reszta to agnostycy, watpiący etc.


Fragment o nawracaniu napisałem by zachęcić do dyskusji - taki mały marketing I fakt, takiego "prawdziwgo" ateisty raczej nie przekona się żadnym sposobem do wiary w Boga.

I dlatego właśnie religia nie zanika.

1) Co to właściwie miałoby znaczyć, że " religia nie działa " ? Zapytaj dowolnego wierzącego, czy religia u niego " nie działa ". U mnie działa doskonale - zatem nie mam powodu jej odrzucać.
2) Co do skuteczności - przyjęcie wiary wiąże się właśnie z poczuciem istotowej nieskuteczności empirycznej rzeczywistości w kwestii zbawienia człowieka. Właśnie dlatego wiarę uważam za owoc trzeźwego i pozbawionego złudzeń rozpoznania istoty rzeczywistości. Jak pisał Dawkins - jest dziecinadą domaganie się od Wszechświata ( a więc także od człowieka samego, który, jak sam napisałeś, również składa się na rzeczywistość, czyli " Wszechświat " ), by zapewnił nam zbawienie. Dokładnie tak, to dziecinada, który należy odrzucić. A więc jeżeli mamy w ogóle mówić o zbawieniu ( możliwość zbawienia człowieka oczywiście również można odrzucić, przyjmując absolutny tragizm egzystencji człowieka - nihilizm ), to może ono pochodzić jedynie od rzeczywistości poza- i ponadświatowej, która ponadto zwraca się do człowieka jako ostateczny sens jego egzystencji, a którą nazywamy Bogiem. I dlatego też pisałem wcześniej, że jest to wybór zerojedynkowy - albo jest Bóg, i jest zbawienie, albo nie ma Boga, nie ma zbawienia, a człowiek jest istotą fundamentalnie tragiczną. Nihilizm albo teizm. Innej, rzetelnej wobec rozumu i trzeźwego poznania świata, drogi nie ma. [/quote]

Nie dokończyłem myśli - z tego wynika, że o ile nie da się udowodnić, iż wiara wykaże swoją skuteczność w kwestii zbawienia człowieka ( bo nie da się udowodnić istnienia Boga ), to istnieją bardzo mocne, i wynikające z całokształtu rozumnego, racjonalnego i trzeźwego poznania rzeczywistości, przesłanki do tego, by z całą mocą uznać, że innego wyjścia i tak nie ma - jeżeli w ogóle chcemy przyjąć konieczność zbawienia, a więc odrzucić nihilizm.

Za mądre dla mnie. Ale chłopska intuicja mówi mi, że mówisz mniej więcej to, co ciągle słyszę od chrześcijamn, gdy mówię o swych wątpliwościach: życie per se jest zasadniczo do bani i sensu samostnego nie posiada. Więc trzeba z całym samozaparciem wierzyć (mus to mus), bo wtedy: primo - nabierze sensu bzdurna mordęga, którą nas łaskawy bóg obdarował (bo wtedy życie to taki pobyt na taśmie bożej kontroli jakości) i secundo: dostaniesz za to cukierka, czyli będziesz zbawiony (cokolwiek to znaczy). Czyli ciągnąc tę przyciężką mataforę - boska kontrola jakości nie odrzuci Cię po forsownych próbach zderzeniowych, jakim cię podda na tym padole.

Nie podejmuję się polemiki, bo za głupi jestem. Powiem tylko, że jeśli miałbym mieć taką wizję Boga i jego planu dla mnie, to chyba więcej szacunku budziłby już we mnie już ten cały ateistyczny jak go nazywasz "nihilizm" typu życia jako wojny samolubnych genów i takich tam metaforek. Bo dopiero wtedy trza mieć niezłą krzepę, żeby się ze światem użerać za friko bez duchowych protez i perspektywy cukierka.

Zazdroszczę wielu wierzącym braku powyższych wątpliwości.

Owszem, wielu ateistów nazywa to " odrzucaniem łatwego pocieszenia ", i określa jako naprawdę godne prawdziwego człowieka. Jednak nie zwraca się tu uwagi na przynajmniej dwie istotne rzeczy: primo, to przecież wcale nie jest ŁATWE pocieszenie ( co pośrednio przyznałeś ), secundo odwrotna ewentualność nie jest w stanie uzasadnić sama siebie - jeżeli sensu nie ma, to także " użeranie się ze światem " nie ma sensu, a skoro nie ma sensu, to mówienie tutaj o jakiejś " wyższej godności " jest bezpodstawne. Mówiąc kolokwialnie, nie wiadomo, dlaczego postawa niewierzącego miałaby być " bardziej godna " niż wierzącego, skoro ostatecznie i tak obaj mają skończyć tak samo, i nikt z zewnątrz tej ich większej lub mniejszej godności ani nie nadaje, ani nie ocenia.

Co do pierwszej części:

1) pytanie, co to jest " życie zasadniczo ". " Zasadniczość " życia można rozpatrywać dopiero odrywając się od rzeczywistości wiary. W sytuacji wiary nie jest tak, że najpierw jest jakieś " życie zasadniczo ", a potem dochodzi do tego Bóg, i wtedy to " życie zasadniczo " otrzymuje coś, czego wcześniej nie miało, mianowicie sens. Życie ma sens dany od Boga od samego początku - to On pierwszy, jak wierzymy, nas umiłował. Jest raczej odwrotnie - można Boga wtórnie usunąć z życia, i wtedy dopiero stanie się ono " do bani ", poprzez utratę sensu, który przysługuje mu właśnie " zasadniczo ".
2) chrześcijaństwo nie ma nic wspólnego z " pobytem na taśmie kontroli jakości ". Chrześcijaństwo zdecydowanie bardziej przypomina coś, co niektórzy teologowie określają jako " zmaganie się Boga z człowiekiem, i człowieka z Bogiem we wzajemnej relacji miłości osób ". " Techniczne " czy " handlarskie " rozumienie chrześcijaństwa, reprezentowane także przez wielu wierzących, nawet nie dotyka jego istoty. Redukowanie rzeczywistości nieskończonej do postaci łatwych formułek ( " jak nie będę grzeszył, to dostanę cukierka " ) wynika przede wszystkim z zamknięcia się na nieogarnioną Tajemnicę Boga i istnienia. Człowiek współczesny nienawidzi Tajemnicy. On musi mieć wszystko wyjaśnione, i na talerzu podane. Tyle, że rzeczywistość wcale nie jest taka prosta. Zachęcam do zgłębiania wiary.

Powtórzę z całym szacunkiem - trudno mi polemizować, nie mój poziom. Za głupi jestem.

Jednak więcej szacunku budzi we mnie jednak odwaga godnego i uczciwego życia (Ty możesz twierdzić, że terminy "uczciwość" czy "godność" ostatecznie uprawomacnia i wypełnia sensem Twoja wiara, a taki ateista, że są np. wynikiem uniwersalnego, przyrodzonego i ewolucyjnego ukształtowania psychiki stadnego zwierzęcia i stworzonej przezeń kultury). Jakoś intuicyjnie czuję, że więcej trzeba heroizmu, gdy się nie ma poczucia, że stoi nad Tobą jakiś archetypiczny kochający, czy nie, arcy-tata z zaświatów.
Myślę tylko, że dla atisty życie ma taki sens, jaki mu nada, skoro (wg niego) to ludzie są autorami samego pojęcia "sensu". Zatem "użeranie się ze światem" wcale nie musi mieć sensu (cokolwiek to pojęcie znaczy), bo może wystarczy CELOWOŚĆ.

Serczenie pozdrawiam!

Aby lepiej poznać przyczyny ateizmu to trzeba się zastanowić nad tym jakie są społeczne przyczyny wiary.
Przyczyny wiary dzielą się na te z punktu widzenia pojedynczych ludzi i te z punktu widzenia rządzących.
Człowiek zapytany dlaczego wierzysz, odpowie ze chce iść do raju czyli chce żyć po smierci. To jest najistotniejsza przyczyna wiary z punktu widzenia jednostki. Praktycznie wszystkie inne przyczyny wynikają z tej.
A co do przyczyn wiary u rządzących. Gdyby tak jakiś szczery polityk lub biskup powiedział dlaczego wierzy. To by powiedział ze wierzy i promuje wiarę bo dzięki niej ma władze.

A wiec teraz odpowiedz na tytanie kim jest ateista?
Ateista to ktoś kto rozumie po co jest wiara.

Kiedy zaczniesz to rozumieć to stajesz się powoli ateistą. Dlatego tez rządzący którzy wykorzystują wiarę do sprawowania władzy. Na wszelkie sposoby próbują zrobić aby ludzie nie musieli o tym nawet myśleć.
Lecz w 21 wieku przy wolności słowa, wolnych mediach i internecie bardzo ciężko powstrzymać tych, którzy zadają ludziom pytania i zmuszają tym do myślenia o sens wiary.
Dlatego tez liczba ateistów będzie się nadal powiększać. Bo jeszcze jest sporo ludzi do których pytania te nie dotarły.

o... tak... liczba ateistów.... będzie się zwiększać - zgadzam się z tym zdaniem

antypersonalizm, zamiana rozumu w instynkt, odrzucenie Boga i ustanowienie człowieka panem wartości
a wszystko to w imię wolności człowieka
wolności od kogokolwiek i od czegokolwiek
zamienienie wolności - która jeszcze niedawno była chceniem prawdy - na instynktowne zmysłowe (wszak nie jesteśmy niczym innym jak zwierzętami) reakcje z rzeczywistością
nienawiść do dobra a wkonsekwencji zrównanie każdego czynu i każdej konsekwencji do subiektywnej arbitralnej oceny
człowiek jako twórca wartości - to zachęcająca wizja

dlatego coraz więcej ludzi będzie ateistami - nie wątpię w to
bo dla ateistów wolność, to wyzwolenie się z kajdan dobra i zła - i odnoszenie czynów wyłącznie (nie jak dawniej do DOBRA) do swoich korzyści...

ale kiedy człowiek przestaje widzieć dobro i zło to co widzi?
uwolnił się od dobra i zła i co dalej?

już słyszę jak wszyscy ateiści lrzyczą...
nie, to nieprawda... potrafimy odróżnić dobro od zła...
doprawdy?

to musi być straszne żyć w takim absurdzie - wierzyć w że można żyć zgodnie z moralnym prawem, znac dobro i zło i jednocześnie odrzucając bezwzględne wartości...
jednak ateiści to znoszą - jak mechaniczne kukiełki

Czyżbyś przedawkował nauki księdza Dziewieckiego?

twoje pytanie wiele mówi o tobie....
i niczego nie wnosi do tematu

Aton ma rację - gadki o braku moralności wśród ateistów to dość częsty chwyt na bardzo niskim poziomie. A teksty księdza Dziewieckiego to kwintesencja takiego rozumowania. Nawiasem mówiąc - bzdura.

witoldzie - czy ja napisałem coś o braku moralności?
co masz na myśli pisząc - chwyt na niskim poziomie?
chętnie poznam ów wysoki poziom
nie wiem nic o tekstach księdza dziewieckiego dlatego pytam - słowo bzdura odnosiło sie do tekstów tego księdza, czy do tego co napisałem


a w zasadzie DLACZEGO to bzdura?
wiem, z lektury twoich postów, że z pewnością twoja odpowiedź będzie pełna kultury, wyczerpująca i merytoryczna

Outsider
Uwierz że znam ateistów postępujących bardziej moralnie niz niejeden wierzący. Bóg nie jest jedynym źródłem etyki i moralności. Można je wywodzic także z innych źródeł. Zaś twój obraz zezwierzęciałych ateistów jest po prostu kłamliwy. Nikt nie musi się stawać ateistą by postępować niemoralnie - nie widzisz co się wokół ciebie dzieje? Ile zła wyrządzaja ci którzy deklarują że wierzą?
Poza tym temat nie brzmi : "Dobro i zło w pojęciu ateistów", tylko "Społeczne przyczyny ateizmu". Jeśłi u podstaw ateizmu niektórych ludzi stoi: udowodnij to.

Oczywiście że jest wiele ateistów postępujących bardziej moralnie niż niejeden wierzący ,ale nie zmienia to faktu, że jesli ktoś postepuje zgodnie ze słowem Bożym nie dopuści się zła .

generalizujesz, nie powinien, ma wiecej zasad itd. historia mowi sama za siebie.