Byłem osobą wierzącą...
Takie słowa czasem wypisują użytkownicy tego (i nie tylko tego) forum.
Byłem osobą wierzącą – dlatego dobrze wiem, że Boga nie ma.
Byłem osobą wierzącą, dlatego odszedłem/odeszłam od wiary.
Ciągle to czytam, wciąż to słyszę.
Wierzyłem w Boga, ale nie dawało mi to satysfakcji, ograniczało mnie, dlatego przestałem wierzyć i wybrałem ............. (w miejsce kropek można wpisać przeróżne formy samouwielbienia – od jakiegoś nurtu New age po wojujący ateizm).
Przyznam się, że nie przeszkadza mi odmienne od mojego stanowisko dotyczące istnienia bądź nieistnienia Boga. Przyjmuję do wiadomości przeróżne opinie i argumenty.
Jednak na argument - „byłem osobą wierzącą” - mający podnieść wartość wypowiadającego swą opinię rozmówcy wybucham śmiechem.
Nie martwi mnie też zawarta w tym argumencie sugestia, jakobym pozostając osobą wierzącą – w przeciwieństwie do byłego wierzącego – był nadal niewolnikiem, kretynem, ciemniakiem itd.
Nie – to mnie nie martwi, ani nie smuci.
Słowa „byłem osobą wierzącą” bowiem najwięcej mówią o tym, kto je wypowiada.
I kiedyś, gdy przyjmowałem takie oświadczenie bez refleksji i chwili zastanowienia, brałem je za pewien rodzaj przeżytego doświadczenia, który może ubogacać.
Dziś jednak tak nie myślę, a czytane na tym forum słowa o nieistnieniu Boga podkreślane argumentem „byłem przecież osobą wierzącą – dlatego wiem co piszę” sprowokowały mnie do napisania tych kilku zdań.
Co bowiem oznaczają słowa – jestem wierzący – jak nie uznanie i poznanie, że coś jest prawdą. A czy można nie wierzyć w poznaną prawdę? Ona wymaga wyłączności i nie ma w niej miejsca na zwątpienie i na niewiarę w nią. Jak można poznać prawdę i uznać, że się w nią nie wierzy. Prawda zobowiązuje, a nic poza nią nie jest prawdą.
Jak wówczas, kiedy poznało się Prawdę powiedzieć? – ona prawdą nie jest.
Jak powiedzieć – od dzisiaj już to nie wierzę. Jak to? Możliwe jest zakwestionowanie własnego doświadczenia i prawdy? Uznanie, że to, czego doświadczyłem.... jednak nie doświadczyłem.
Jak można spokojnie żyć w takiej sprzeczności? Przecież życie w takim zakłamaniu byłoby nie do zniesienia. Codziennym samookaleczeniem, amputowaniem kawałek po kawałku samego siebie. Czy można tak żyć?
Wydaje mi się, że można, jeśli do tej sprzeczności nie dochodzi. A to jest możliwe, wyłącznie wtedy gdy się było osobą niewierzącą. Albo wtedy, kiedy wydawało się, że jest się osobą wierzącą. Gdy żyło się w iluzji własnej wiary (choćby poprzez uczestniczenie w kulturze, obyczajowości czy obrzędach religijnych) i tę iluzję brało za prawdziwą...
Iluzja ma to do siebie, że zwodzi, udaje prawdę i zasłania obraz. Nie pozwala nam poznać prawdziwej Postaci. Iluzji nie sprowadzimy do konkretnej treści, ciągle nam umyka, sama nie będąc Prawdą jest nieokreślona i obca.
I jak tu nie wątpić w taki rozmyty, niejasny, nieokreślony obraz? Jak tu nie przestać w niego wierzyć gdy ukazuje się pod postacią czegoś co jest nam obce, niekonkretne, bez przełożenia na nasze życie.
Jak nie zacząć wątpić w ten miraż, do którego – jak podróżnicy na pustyni – zmierzamy a on nieustannie nam umyka. Jest ciągle nieskończony, obcy, niedający się poznać – a skoro jest taki właśnie niedający się poznać, to jak mam oprzeć się w Nim i uznać go za Prawdę?
Nie mogę, bo jak mam poszukać oparcia w iluzji? Jak mam na pustyni napić się ze źródła, z którego iluzji czerpię nadzieję, ale wciąż z niego nie piję?
I cóż wówczas pozostaje? Odrzucenie wiary w iluzję? Ale w cóż przestaje się wówczas wierzyć?
Odrzucam Prawdę? Czy tylko jej wyobrażenie, mętny zamazany obraz.
Nie odrzucam Postaci – konkretnej Osoby, którą poznałem.
Bo poznałem ją w obrazie nieokreślonym, rozmytym w nieskończoności, w transcendencji, w obcości i pozostając z taką postacią sam na sam, mogę pod tę nieokreśloność podłożyć wszelkie treści.
Bo skoro jest tylko w nieokreśloności miejsce na układane tam przeze mnie treści – to przecież nie ma tam osoby.
Dlaczego zatem miałem wierzyć w brak osoby?

Dlatego wciąż tu czytam..... „byłem osobą wierzącą” dlatego wiem, że Boga nie ma...
A nigdy nie czytam: byłem osobą, której wydawało się, że jest wierząca....

Myślę, że przynajmniej w potocznym rozumieniu "wierzącym" określa się osobę, która zaufała Kościołowi. Opisywany przez Ciebie stan określiłbym raczej jako "doznałem Objawienia" czy "zostałem oświecony".

Jako, że źle odczytałem intencje autora, to temat zostaje cofnięty do działu "Żyć wiarą". Proszę o pisanie zgodnie z zasadami tego działu:

Z góry przepraszam wszystkich za zamieszanie w szczególności tych co tu pisali.
jumik

jeszcze w ramach wyjaśnień - jumik przeniósł mój post na powrót - do tego działu
na moją prośbę i z powodu poniższych wyjaśnień:

Przypominam o trzymaniu się tematu, jego charakteru oraz uszanowanie zasad tego działu.

Charakter tematu:
by "zachęcić do dzielenia się obserwacjami i refleksjami
bo żyć wiarą, to także żyć z tymi, którzy nie wierzą "
Regulamin:

viewtopic.php?p=220227

jumik

Moim zdaniem łączy się to, co napisałeś, z jedną z podstawowych przyczyn odchodzenia od wiary, o której napisałem w innym wątku, mianowicie z szokiem dojrzałości. Używasz dość niejasnego słowa " iluzja ", ja zauważam, że najczęściej tą iluzją jest dziecinny obraz wiary, wyniesiony z przedszkolnej katechezy i ilustrowanych Biblii. Każdy rozsądny człowiek wie, że z dziecięcych wyobrażeń trzeba wyrosnąć. Niezwykle powszechny wśród ateistów typu " Kiedyś Byłem Wierzący " jest pogląd, iż wyrośnięcie z dziecięcych wyobrażeń religijnych oznacza po prostu odrzucenie wiary i ateizm. Dla wielu z nich wręcz w ogóle nie ma innej drogi, ponieważ nie przyjmują oni do wiadomości nawet możliwości istnienia jakiejkolwiek wiary poza dziecięcą. Można to sprowadzić do prostego schematu: " mama mówiła, że Bóg patrzy na nas z chmurek - dorosłem, i nie widzę Boga za chmurkami - wniosek: Bóg nie istnieje, a religia jest bez sensu ". I powtarzają: " jasne, że kiedyś byłem katolikiem, tak mnie wychowano, ale DOROSŁEM, więc odrzuciłem te bajki, a jak ktoś nie odrzucił to znaczy, że jeszcze nie dorósł ".

I ludziom, którzy tak mówią "wiem, bo wierzyłem", często wydaje się, że wiedzą czym jest wiara, że ją rozumieją i dlatego mogą ją odrzucić jako fałszywą. Tymczasem odrzucają coś, co widzą jako wiarę. Oni nie znają Boga, a tylko wyrób bogopodobny.

Np. trzymają się kurczowo obrazu wiary jako tylko światopoglądu, nie mogąc w żadnym razie zrozumieć, że jest to coś więcej - jest to relacja miłości z rzeczywistym Bogiem, Bogiem który żyje.

Pytanie jak do nich trafić. Pozornie poprawnym sposobem byłoby po prostu przedstawienie prawdziwego Boga i tego czym jest wiara. Pewnie czasami takie coś skutkuje i może skutkowałoby częściej, gdyby nie to, że często taka osoba kurczowo trzyma się swojej wizji wiary, wierzących i Boga. Nie potrafi wyjść poza to, przez co zaprzepaszcza nie raz szanse na zrozumienie i poznanie Go.

Wydaje mi się, że ciężar znaczeniowy "jestem wierzący" jest taki sobie, ot zaliczam się do grona "wierzących", broń Boże, nie mówię w co. Czy jesteś chrześcijaninem? Czy wierzysz w Boga? To już nie wszystkim łatwo przejdzie przez gardło, choć mogą powtarzać Credo co niedzielę. Nie wiem czy oznacza to przyjęcie jakiejś prawdy, raczej jej bezrefleksyjną akceptację w postaci skrajnie uproszczonej i zrytualizowanej. (Jak to johny99 już napisał).

I przekleństwo naszych czasów - zawężenie znaczenia. "Wierzyć" w istnienie Boga czyli rozważać to logicznie, rozumowo i naukowo, przy automatycznym niemal przyjęciu, że wiara oznacza niepewność. To skrajne oddalenie od tego w co wierzyli ludzie Biblii i święci.

Odrzucenie "wiary" przez już nie "wierzącego" to tylko odrzucenie wiary w krasnoludki, uczciwość między ludźmi i Boga. Nie ma wtedy pustki, bo nie było czego odejmować - wiara poza przeżyciami dziecięcymi nie pełniła żadnej realnej roli w życiu.

Porzucenie wiary przez osobę w niej dojrzałą będzie jak to outsiderze piszesz tragedią, bo przekreśla duży kawał życia. Zastanawiam się czasami, co bym sądził o sobie i swoim dotychczasowym życiu gdybym:
odrzucił całkowicie wiarę w Boga i przekonania, które mam od wielu lat i zdobywam je nadal. Czy nie stwierdziłbym, że tyle lat minęło bez sensu i przecież mogłem podejmować inne decyzje. Co bym wtedy jednak odrzucił? Obraz jaki miałem przez całe życie jako fałszywy? Czy potrafiłbym do niego spokojnie wracać? Gdy rozstają się chłopak i dziewczyna, mogą wspominać dobrze wspólne chwile, choć teraz nie chcą iść razem. Czy można tak wspominać relację z Bogiem, skoro pewne przeżycia duchowe pamięta się jako autentyczne i poruszające? I wtedy wraca to Twoje pytanie - na ile rozstajemy się z prawdziwą Osobą, a na ile z naszą iluzją.

No właśnie, nie można nikomu " przedstawić " osobistej relacji z Bogiem. Rozmowa z niewierzącym często przypomina dialog zakochanego z kimś, kto nie wie, czym jest miłość. Ja mówię o relacji, a rozmówca domaga się logiki, jakiegoś jasno przedstawionego zbioru informacji - tak się nie da, nigdy się nie dogadamy. Nie wytłumaczysz komuś, kto nie zna miłości, dlaczego np. wczoraj wybaczyłeś żonie, mimo, że wyrządziła ci autentyczną krzywdę. Bo to nie jest logika, tylko miłość. Podobnie jest z wiarą. Tak, jak napisałeś, tego rodzaju ateista, pod pozorem odrzucenia, wciąż bezwiednie trzyma się starych wyobrażeń, i nie potrafi poza nie wyjść. Kontynuując przykład: orientuję się, że Bóg nie siedzi w chmurkach - odrzucam Boga. Potem spotykam wierzącego - pytam się go, jak może wierzyć, skoro widzi, że Boga nie ma w chmurkach. Wierzący odpowiada, że jest oczywiste, iż Bóg w chmurkach nie siedzi, bowiem istnieje w inny sposób. Klasyczna odpowiedź ateisty-apostaty: " Kręcisz ! Co to znaczy 'w inny sposób' ! Gadaj natychmiast, gdzie w takim razie siedzi Bóg, jeśli nie w chmurkach ! ". Jeżeli odpowiesz, że nigdzie nie siedzi, gdyż jest transcendentny ( czy podobnie ), już przegrałeś, apostata odpowiada: " nie potrafisz mi powiedzieć gdzie on jest, nie potrafisz mi go pokazać, więc twoje twierdzenia są całkowicie bez sensu ! To wszystko tylko twoje niedojrzałe wykręty ! " itd.



Tak, to jest właśnie odrzucenie wiary jako pewnego zestawu informacji, które z przegródki " prawda " przenosi się do przegródki " fałsz, bajki, legendy itd. ", i sprawa załatwiona.