Podobno najwięksi Święci jak Matka Teresa, Ojciec Pio, czy Jan Paweł II doświadczali poczucia całkowitego opuszczenia przez Boga, zdawało im się, że żyją w Ciemności i że Bóg jest gdzieś daleko..

Czasami, gdy człowiek posiada głęboką wiarę, dochodzi do pewnej granicy, do "kresu", za którym zaczyna czuć się odtrącony i opuszczony przez Boga.

Wydaje mi się, że często przytrafia się to ludziom, którzy poświęcają wierze wiele uwagi, którzy próbują ją "przemyśleć". W efekcie, żyją w stanie zawieszenia, nie potrafią odrzucić Boga, wierzą w jego istnienie, a zarazem odczuwają ogromny żal, że pozostaje na nich obojętny...

Jak można poradzić sobie z taką myślą?

Wszystko sprowadza się do zapatrzenia w siebie -wręcz ukochania siebie ..
Miłość samego siebie jest gorsza od podszeptów złego-bo "chodujemy"-ją codziennie i namiętnie -wpatrzeni w swoją wiarę dostrzegamy brak sukcesów ;więcej darów -nam sie należy -"służymy "Bogu -to coś powinno z tego wynikać!
Podobnie "używamy "życia i wszystkiego co nas otacza -wiele się nam należy -talent ,zdrowie ,umiejętności -błyskotliwość -przecież to moję i jeśli umiem tego używać -to "zapłata "-poklask i uznanie mi się należy..
Oddalenie od Boga jest tylko wtedy gdy miłość własna zabija wszelkie 'wyższe "-doznania ;ufność i prostotę dziecka Bożego -zamieniamy na obrażonego brata -z Ewangelicznej przypowieści o synu marnotrawnym ;
..Ja tobie tyle lat służyłem -a ty mi nie pozwoliłeś na ucztę z przyjaciółmi ...
Wielu z nas już dziś chciało by "ucztować "-mocą swej wiary i doznawać zaszczytu przynależności -a prawda jest inna ;
.."Jak nie staniecie się jak dzieci -nie wejdziecie do Królestwa Niebieskiego .."
"...Kto chce pójść za Mną -niech zaprze się samego siebie i weźmie swój krzyż i Mnie naśladuje..."
Pokusa pychy jest dostępna wszystkim i święci nie byli od niej wolni..
Jak powiedział ktoś kiedyś ;
Myśl niech idzie ku Bogu -pot zrasza ziemie ,Miłość niech otwiera wszystkie serca -a na krwi "wyrośnie" chwała bohaterów !

pozdrawiam!

Bóg dopuszczając taką sytuację osamotnienia czy opuszczenia
które często bywa stanem zwanym " pustynią"
chce nas ustawić na wyższy poziom tak jakby i
"próbuje" nas w kwestii miłości jak wspomniał body.
To się nazywa rozwinięcie miłości AGAPE-
czyli bezinteresownego daru z siebie.
Bóg chce byś kochał go nawet wtedy ,gdy
nic Ci nie daje,gdy pozornie Go nie ma, a jedynie
" schował się za obłokiem" , ale wciąz jest kocha Cie i czuwa.
Bóg wtedy szczególnie jest przy Tobie i chce byś
mimo to kochał go.
Tak samo jest z ludźmi. Kiedy nie ma "wymiany handlowej"
kiedy nie jest relacja na zasadzie " Ja ci cos dam Ty mi cos dasz"
ale nawet gdy jest niefajnie czy relacje sie pogarszaja
ochladzaja to i tak kochasz i trwasz przy tej osobie

Ja bym powiedział że to chwile kiedy racjonalne myślenie bierze górę nad ułudą. Wtedy niektórych ludzi ogarnia strach że może tak naprawdę są tylko nic nie wartym pionkiem (Jak to ja ? Niemożliwe!). Z pomocą przychodzą takie protezy dla umysłu o których pisze *Julka*. Nie widzisz, nie czujeszn nie ma ale jest.

Poszukaj w internecie na temat pustyni wiary, nocy ciemnej.

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TS ... iemna.html
http://prasa.wiara.pl/wydruk.php?grupa= ... 1177048455

http://www.nspj.com.pl/kanaan/29-wiara/ ... yniaq.html
http://www.tygodnik.com.pl/kontrapunkt/ ... arkow.html
(to tylko pierwsze znalezione przez google, na pewno w internecie jest wiele ciekawych materiałów))

Napisano na ten temat wiele ciekawego. Na tym forum także.

Bóg z Tobą!

Nijak. Trzeba trwać
Z resztą nie mamy wyboru. Z jednej strony czujemy znudzenie, obojętność wobec Boga, a codzienna modlitwa wydaje się jakimś 'dobrowolnym niewolnictwem'. Z drugiej jesteśmy jak te latorośle na krzewie winnym (Ewangelia św. Jana ), które już za bardzo się połączyły i nie można ich tak sobie rozdzielić. Bóg odbiera nam na tyle pociech duchowych, żeby jak najbardziej nas zahartować, a zostawia tylko tyle ile nam potrzeba, żeby przy nim wytrwać.

Słuszna rada moda. "Nijak" bo w zasadzie każdy boryka się z problemami, ma gorsze czy lepsze dni. Nie ma na to recepty. Jeden znajdzie pocieszenie w Bogu, drugi w czymś innym i tak pocieszeni ruszą do codziennej walki. Trudno radzić. Można tylko powiedzieć szukaj. Bo w końcu każdy znajdzie coś co mu pasuje. Jednemu Bóg drugiemu lewitacja i reinkarnacja. Ważne żeby nie stracić z oczu tego co się robi tu i teraz na codzień.

Nie rozumiem troche tego typu pytan... bo przeciez nikt nie ma patentu na nieswoje zycie (juz dobrze jak ma na swoje)...
Moze wlasnie z ta mysla nie mozna walczyc tylko trzeba sie pogodzic i zrozumiec fakt ze Boga nie ma.

Zawsze pozostaje Słowo Boże, w nim należy szukać pewności. W chwilach, w których "czuję, że jestem sam" wracam też do chwili, w której Boga spotkałem, tego momentu, w którym mnie odnalazł.
Zastanawiam się też, dlaczego niewierzący userzy udzielają się w takim temacie?

Lubią podkreślać swoją wyższość.

ThinAir:


Może chcą pokazać, że poprostu są, albo chcą innych nakłonić do niewiary, tak jak my chcemy nakłonić do wiary.
-----------

PS. dzięki wielkie body, pomogłeś mi tym postem na dole

A co robisz kiedy obojętna na ciebie jest dziewczyna w której się bez pamięci zakochałeś?
O której piszesz wiersze śpiewasz pieśni posyłasz dary a ona nic. Nawet słowa do ciebie nie powie tak jakbyś nie istniał.
Tylko ze ty istniejesz a to ona nie istnieje i dlatego nie daje żadnego znaku.

Zastanawiam się, co zrobiłem nie tak, i jak to naprawić.

Czemu zakładasz, że to ty zawiniłeś?