Miłość jest największa

annaeliasz

Muszę wrócić do roku 2006, gdy postanowiłam wyjechać do Anglii, a nawet jeszcze wcześniej, ponieważ tamte wydarzenia okazały się być kluczem do tego co jest teraz.
Wielokrotnie próbowałam wziąć krzyż mojego małżeństwa, ale zawsze z opłakanym skutkiem... Do tej pory bywało tak, że wciąż myślałam o rozwodzie z powodu alkoholizmu męża, a właściwie dlatego, że sobie z tą sytuacją nie radziłam. Nie pomagały obietnice dawane Panu, że teraz to ja już na serio będę niosła ten krzyż... W międzyczasie wielokrotnie słyszałam od kapłanów, że owszem Kościół nie popiera rozwodów ale w takiej sytuacji separacja jest wskazana... nawet rozwód... w każdym razie nie powinnam pozwolić, by drugi człowiek mnie (i nie tylko mnie) niszczył... Tylko jeden karmelita dawno temu napisał do mnie list pełen wykrzykników, że tak nie można! Pisał coś o miłości, takiej prawdziwej, która wciąż przebacza, nie unosi się gniewem itp.... Pamiętam, że ten list wywołał we mnie... oburzenie... i nic dziwnego, bo takiej miłości nie było we mnie, nie umiałam tak kochać, taka miłość nie była mi dana, nie dorosłam do niej. TProszę jednak pomyśleć, jaka musiałam być zdesperowana, że kilka miesięcy przed (spóźnioną) maturą (która była jednym z moich wielkich marzeń) postanowiłam ...uciec... uciec tak naprawdę daleko, do innego kraju, zupełnie wszystko zostawić, zostawić męża przede wszystkim, ale nawet dzieci na jakiś czas... Dlaczego nic z tego nie wyszło?! Wielokrotnie zadawałam sobie to pytanie, ale pytanie wciąż pozostawało bez odpowiedzi. Pewnego dnia, wiele miesięcy po powrocie z Anglii, byłam umówiona na spowiedź Pewien ojciec umówił się ze mną mimo tego, że w tym dniu wracał z zagranicy, więc mógł przewidzieć, że nie dojedzie na czas, ale obiecał, że będzie. Tylko, że ja, jadąc na to spotkanie, wiedziałam prawie w stu procentach, że jednak się nie spotkamy... dziwne, że mimo wszystko pojechałam... Czekałam na ojca w kaplicy... Długo czekałam, ponad godzinę... (Zawsze, gdy jestem w tej kaplicy, czytam jakieś zdanie na chybił trafił z jakiejkolwiek książki, która jest pod ręką i zawsze otrzymuję rewelacyjną „wskazówkę”.) Gdy przyszłam, jak zwykle wzięłam do ręki jakąś książkę... czytałam bardzo krótko: ... „Gdybym mówił językami ludzi i aniołów a miłości bym nie miał,... Miłość cierpliwa jest, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma.” …nie byłam w stanie przeczytać więcej... W jednej chwili dotarło do mnie, że w Anglii nic nie mogło się udać, bo to co robiłam (cała ta ucieczka) było pozbawione miłości, było przeciwko miłości. Nie ważne, że we mnie tej prawdziwej miłości nie ma, ale ona JEST! Oczekiwanie na spowiedź zamieniło się w niezwykłą rozmowę z Gospodarzem tego miejsca, bo to On zaprosił mnie na to spotkanie, nie ojciec, który i tak na nie nie dotarł. Od tej pory jeszcze bardziej próbowałam zaakceptować sytuację, w której się znalazłam, ale ciągle pijany mąż budził we mnie tylko odrazę a nawet nienawiść... Z jednej strony wydawało mi się, że biorę krzyż, a jednak... Proszę mi wierzyć, że wielokrotnie myślałam o tym, aby się od niego uwolnić... za wszelką cenę... Zaczynałam rozumieć ludzi, którzy w afekcie popełniają zbrodnię – morderstwo. Czasem, gdy mąż spał, miałam ochotę... wziąć nóż i... naprawdę... Teraz, gdy o tym myślę, ogarnia mnie przerażenie, ale kiedyś to było wielkie pragnienie...
W grudniu ubiegłego roku, gdy mąż pojechał na kilkudniową imprezę organizowaną przez pracodawcę, kładąc się spać, pomyślałam jak to fajnie, gdy go nie ma, jak wiele bym dała, aby już nigdy nie wrócił!
Dlaczego więc krzyż, który sama wybrałam i który później zdecydowałam się nieść „z miłości” nie stał się błogosławieństwem, ale przekleństwem? Krzyż jest znakiem zbawienia... więc dlaczego...?
Przed spowiedzią bożonarodzeniową, po telefonie do księdza i umówieniu terminu spowiedzi, ogarnął mnie głęboki spokój, zaczęłam się modlić i pytałam Pana co zrobić aby i ta spowiedź nie pozostała bezowocna, aby naprawdę moje życie się zmieniło. Co zrobić, aby przekleństwo stało się błogosławieństwem? Spowiedź owszem, ale to tylko chwila, a co dalej? I pojawiła się myśl, że to nie mąż i jego alkoholizm ma być moim krzyżem... Krzyżem ma być miłość do mojego męża! Powinnam go zwyczajnie pokochać... Takiego jakim jest. To zasadnicza różnica... zrozumiałam w czym rzecz, nawet bardziej zrozumiałam niż potrafię o tym pisać. Ale jak przejść do czynów, skoro ja go bardziej nienawidzę niż kocham, skoro jego wejście do domu odczuwam tak, jakby wraz z nim całe piekło przestępowało przez próg... nagle normalne życie zmienia się w sytuację nie do opisania i nie do zniesienia. Następnego dnia pytałam o odpowiedź św. Tereskę. Włączyłam kasetę „rzucać kwiaty”, zrobiłam sobie kawę, usiadłam i słuchałam co ma mi do powiedzenia... i ...wszystko zaczęło się wyjaśniać. Kochać mojego męża... to niemożliwe... ale może uda się „przez dzień dzisiejszy jedynie.”? Otacza mnie mrok i zimno, ale przecież „nie jestem orłem aby wzbić się ponad chmury”, więc najważniejsze jest, wolą Bożą jest, „aby pozostać na miejscu pomimo wszystko” „tylko przez ten dzień” zupełnie nie myśląc o jutrze. Jeszcze wiele innych tekstów przemawiało prosto do serca, ale te zapamiętałam i przypominam sobie każdego dnia i częściej nawet. Chociaż przypominanie tego nie jest wcale konieczne... może czasem...
W momencie gdy wróciłam do rozważania tekstów mszalnych na dany dzień tygodnia, wyznaczone były listy św. Jana i tam było potwierdzenie, każdego dnia. Piękne teksty o miłości bliźniego, prawdziwej miłości, która jest z Boga.
„Taka bowiem jest wola Boża,
którą objawiono nam od początku,
abyśmy się wzajemnie miłowali.
Każdy, kto nienawidzi swego brata, jest zabójcą,
a wiecie, że żaden zabójca nie nosi w sobie życia wiecznego.
Po tym poznaliśmy miłość,
że On oddał za nas życie swoje.
My także winniśmy oddać życie za braci.
Jeśliby ktoś posiadał majętność tego świata
i widział, że brat jego cierpi niedostatek,
a zamknął przed nim swe serce,
jak może trwać w nim miłość Boga?
nie miłujmy słowem i językiem,
ale czynem i prawdą!
Po tym poznamy,
że jesteśmy z prawdy,
i uspokoimy przed Nim nasze serce.
Umiłowani, miłujmy się wzajemnie,
ponieważ miłość jest z Boga,
a każdy, kto miłuje,
narodził się z Boga i zna Boga.
Kto nie miłuje, nie zna Boga,
bo Bóg jest miłością.
W tym przejawia się miłość,
że nie my umiłowaliśmy Boga,
ale że On sam nas umiłował
Nikt nigdy Boga nie oglądał.
Jeżeli miłujemy się wzajemnie,
Bóg trwa w nas
i miłość ku Niemu jest w nas doskonała.
Poznajemy, że my trwamy w Nim,
a On w nas,
bo udzielił nam ze swego Ducha.
W miłości nie ma lęku,
lecz doskonała miłość usuwa lęk,
ponieważ lęk kojarzy się z karą.
Ten zaś, kto się lęka,
nie wydoskonalił się w miłości.
Jeśliby ktoś mówił: «Miłuję Boga», a brata swego nienawidził, jest kłamcą,
albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi,
nie może miłować Boga, którego nie widzi.
Takie zaś mamy od Niego przykazanie,
aby ten, kto miłuje Boga,
miłował też i brata swego.” /1J/”
Piękne, ale jakże trudne w praktyce... Na rekolekcjach adwentowych 2008, ojciec prowadzący dał zadanie, aby powtarzać często Panu: „Zrzucam na Ciebie wszystkie moje troski, bo wiem, że Ci na mnie zależy.” Powtarzałam i powtarzam to nawet dziesiątki razy dziennie i nie zawiodłam się w żadnej nawet błahej (wydawałoby się) sprawie!
Po jakimś czasie, po spowiedzi zauważyłam, że odraza do męża przestała istnieć... Trudno to określić, wiem, że on ma problem z alkoholem, ale na co dzień zachowuję się tak jakby tego problemu nie było, (niczego nie udaję, to dzieje się tak, po prostu) jakby był całkiem normalny, jakby wszystko zaczęło się od nowa, jakby to co było przestało mieć znaczenie. Jakby on stał się innym człowiekiem, dla mnie. Nasze relacje całkowicie się zmieniły na lepsze, zdecydowanie lepsze. Pozostaliśmy sobą ale ja inaczej go postrzegam. Faktem jest, że jest łatwiej, ponieważ od połowy grudnia do dnia dzisiejszego mąż tylko jeden raz przyszedł z pracy do domu wypity... Owszem, dwa - trzy piwa po południu, każdego dnia musi wypić ale nic poza tym... To dużo i mało... Biorąc pod uwagę to co było wcześniej, to bardzo mało. Żyjemy normalnie, bez awantur, psychicznego znęcania, złości, gniewu, nienawiści... nareszcie normalnie. To kosztuje, to prawda, pozostałam słabym człowiekiem i czasem trzeba uczynić ogromny wysiłek, ponieważ Zły czuwa. Zależy mu na tym aby miłość spowszedniała i z czasem wypaliła się. Nie wystarcza więc czynić cokolwiek z obowiązku, ale wciąż więcej i więcej, z miłości, wszystko tylko z miłości, bo Miłość jest największa!