Geralt z Rivii, cesarz Emhyr van Emrais i Reggis z "Wiedżmina"
Elrond, Legolas , Glimli i Gandalf z "Władcy Pierścienii"
Klaudiusz z "Ja Klaudiusz"
Szatan z "Mistrza i Małgorzaty"

Przypominam o uzasadnieniach!!

Odnosnie Twojego pytania, bo jakos zagubil mi sie ten watek - tak, bywaja takie postacie. Jest ich kilka w romantyzmie, a takze w literaturze antycznej. Wlasnie w antyku narodzily sie pewne idealne archetypy postaci, do ktorych wiellokronie nawiazuje literatura. No i oczywiscie przypowiesci biblijne.

I, prawde mowiac, nawet nie chodzi mi o to, ze postac idealna sie nie rozwija, bo przeciez teoretycznie moze. Chodzi mi natomiast o to, ze my idealni nie bedziemy. Natomiast na bardziej ludzkich postaciach, ktore maja wady i potrafia zdac sobie sprawe z ich wagi, nie staraja sie o nich zapomniec. Czasem widze ludzi, ktorzy w pogoni za wyimaginowana idealnoscia w jednym detalu, porzucaja calkiem starania o nastepne. Staja sie niemili, czesto zle postrzegani przez otoczenie. Czy wiec nie jest bardziej wartosciowe obrac bohatera pod wzgledem naszych cech dobrych, ale i wad? I tak jak ten bohater nieidealny, starac sie niwelowac wady, rozwijac, ksztalcic? Wg mnie to troche wartosciowsze

Ostatnio natomiast pojawil sie pewien bohater. W literaturze, jaka akurat czytalem. Jest to postac mistrza Michała Sędziwoja z Sanoka. Pojawia się w cyklu Andrzeja Pilipiuka "Kuzynki", "Ksieżniczka" "Dziedziczki". Cykl osadzony w latach wspólczesnych, w których obracaja się postacie z zamierzchłej przeszłości: słowiański pseudo-wampir Monika Stiepankovic, sam Mistrz Michał, który otrzymał sekret tynktury czerwonej od Setona Kosmopolity (czyli słynnego arabskiego alchemika Gebera) oraz inne.

Wykreowany przez Pilipiuka Mistrz Michał uracza nas prawdziwym, niespotykanym męstwem. To człowiek, ktory życie poświęcił nauce, głeboko wierzący, ale zdający sobie sprawe, jakie jest życie. Nie goni za ideałem pobożności, bo jak to zrobić, kiedy człoweik przeżyl 2 wojny? Zawsze jednak staje w obronie słabszych i pokrzywdzonych, zawsze, nie patrząc na swoje życie. Twardy jak bułat, dostrzega wartość życia ludzkiego i nie pozwala na trwonienie go. Taka kreacja postaci jest naprawde godna naśladowania.


Crosis

To dawaj przykłady Achilles obrażał się jak panienka i był mściwy, Hektor stchórzył pod murami Troi, bogowie greccy to już w ogóle szkoda gadać... Postulat idealizacji bóstw i mitycznych postaci zgłosił (sam zawstydzony własnym kulturowym dziedzictwem ) Platon w swoim "Państwie" - niestety, jak wiele pomysłów z tej książeczki nie zrealizowany...



Nawiązuje dlatego, że są uniwersalne dla wszystkich ludzi, a nie dlatego, że idealne.



No i oczywiście poproszę o przykład Jak na razie to mamy mordercę Dawida, tchórzliwych w godzinie próby apostołów, Piotra, który się zaparł, Jezusa odczuwającego lęk w Ogrójcu...



O.K., czyli zmagający się z własną słabością tchórz jest "wartościowszym" bohaterem od odważnego.

Może i tak, ale np. mali piłkarze za idoli obierają zawsze ludzi takich jak Pele, Maradona - a nie zmagających się z kontuzjami trampkarzy z pobliskiego klubu. Tak samo ktoś fascynujący się np. fizyką interesuje się biografią, podziwia osiągnięcia fizyków wielkich - Einstaina i innych takich, a nie koncepcjami pani ze szkoły.

Ogólnie w dążeniu do doskonałości poprzez idealizowanie nie jest złe same w sobie, myślę, że wzbogaca i rozwija człowieka. Złe może jednak oczywiście być w połączeniu z innymi czynnikami (obwinianie się, że nie dosięga się do ideału, kompleks niższości).

Człowiek jednak rwie się do rzeczy wielkich - taka jego natura Nieustanne babranie się i roztrząsanie tych małych - grzeszków, słabości - może być co najmniej tak samo mało wartościowe, jak życie "posągowym" życiem - tak sądzę

Postać Syriusza Black'a z Harry'ego Pottera.

Panie Gasiennico przepraszam za przerwe i juz spiesze z odpowiedzia. Rozminelismy sie nieco w rozumieniu definicji bohatera idealnego. I jej wzglednosci. Wzglednia bowiem: dla Ciebie Dawid bedzie morderca.

Poza tym jest jeszcze bohater wyidealizowany. Ja kiedys, jeszcze w podstawowce, przy omawianiu lektury "Chłopcy z placu Broni" czy może czegos innego, okreslilem mlodego polskiego bojownika o wolnosc bezdusznym zwyrodnialym morderca - zastrzelil czlowieka strzalem w czolo na ulicy, w obecnosci jego zony i dzieci (czy tez dziecka). Zostalem wywalony z klasy i skierowany do dyrektora.

To jak Ty z Dawidem

Co zas do tego co piszesz:



Nie, nie staje sie. Przede wszystkim ludzi, ktorzy nie czuja strachu sa glupcami. Do tego mozna sie zgodzic. natomiast ktos, kto odczuwa strach, pokonuje go, ale zdaje sobie z tego sprawe - hmm... ten jest dla mnie wartosciowszy od glupca.



Maradonna bral doping. einstein aniolkiem tez nie byl. Wsrod postaci rzeczywistych nie ma postaci idealnych. Dlatego nasladowanie postaci rzeczywistych jest jak najbardziej ok

Ja natomiast zdefiniuje to co rozumiem pod pojeciem "idealny bohater" (a wiec tez fikcyjny)
- nie ma wad
- po prostu cos robi... jest taki, jaki jest. Idealny.
- nie doskonali sie
- nie ma rozterek

Pytanie czy takie postacie sa? (fikcyjnie istnieja) czy tez sami idealizujemy inne - to juz inna sprawa.

Crosis

No, "Chłopcy z placu Broni" to na pewno nie byli, Crosisie .

Nie byli... tylko ze moje nazwanie go zwyrodnialym morderaca - no coz. Nie moglo to przejsc w swietle idealnego patrioty jakiego obraz nam nadano. Oczywiscie, zaznaczylem ze bardzo szanuje ich wklad w walke o Ojczyzne, etc, itd, z tym, ze nie zmiania to faktu, ze mozna wiele zrobic dla ojczyzny bedac jednoczesnie bydlakiem.


Crosis

Utena z "Revolutionary Girl Utena"

i nikt więcej na razie nie przychodzi mi do głowy

Zdecydowanie Pająk Jeruzalem z Transmetropolitanu.

http://en.wikipedia.org/wiki/Spider_Jerusalem

Moim ulubionym bohaterem jest Simba z Króla lwa. Jego hisoria jest bardzo sugestywna. Myślę tu o jego nawróceniu i wstąpieniu na tron.

A moim Witold Pilecki, ochotnik do Oświęcimia. Poczytajcie sobie o nim gdzieś. Do nie dawna sam nie wiedzialem, że ktoś taki był, bo historia o nim nie mówiła.

Trochę by ich było. Na ten czas do głowy przychodzą mi
Śmierć (seria "Świat Dysku") kto czytał ten wie dlaczego ;D no i oczywiście Bagaż z tejże serii - no bo jak można nie lubić skrzynki z setkami nóżek.
Kot z Cheshire ("Złote popołudnie" sapkowskiego") bo to najprawdziwszy kot.
Kubuś ("Kubuś fatalista i jego pan")
no i Petroniusz z "Quo vadis" - przez książkę ledwo przebrnęłam, ale on trochę poratował sytuację

moi ulubieńcy:

Pan Cogito- za całokształt

Rodzina Borejków z cyklu Jeżycjada autorstwa pani Małgorzaty Musierowicz - za to, że wzajemnie się kochają, szanują, a przez to są po prostu dobrzy dla innych, nie mają uprzedzeń, są serdeczni, otwarci, pomocni i życzliwi

Anna (z książki "Halo, Pan Bóg? Tu Anna!)- za pełną fascynacji dziecięcą ufność w szukaniu śladów Pana Boga

Ania z Zielonego Wzgórza- za korzystanie z nieprzebranego oceanu wyobraźni i wytrwałość w realizowaniu planów

"Prawda" z serii Świat Dysku Terry'go Pratchett'a.
Postać wampira reportera, który pomimo ciągłych "śmierci" od lampy błyskowej nie poddał się i realizował swoje marzenia fotografa :>