Ziobro, czyniąc znak krzyża pozdrawiamy nie kościół , jako budynek, ale Chrystusa mieszkającego w nim.

Powiedz mi, co robisz, kiedy spotykasz na ulicy kumpla ? - Witasz się z nim, czy też przechodzisz obok bez słowa... bo po co mówić cześć, po co wyciągnąć rękę, skoro on i tak wie, że jest Twoim kumplem

Trzeba też pamiętać o obowiązku świadectwa i słowach Jezusa:

24. Bóg, który stworzył świat i wszystko, co na nim, Ten, będąc Panem nieba i ziemi, nie mieszka w świątyniach ręką zbudowanych
(Dz.Ap. 17:24 BW)

Bóg nie jest moim kumplem, a kumpel nie potrafi czytać w moim sercu.

Sądzisz, że chodzi o taki gest ? Gest, który nic nie kosztuje ? A jakeż to bohaterstwo ?
IMHO chodzi tu o inne świadectwo:

12. To bowiem jest chlubą naszą: Świadectwo sumienia naszego, ze wiedliśmy życie na tym świecie, zwłaszcza zaś między wami, w świętobliwości i czystości Bożej, nie w cielesnej mądrości, lecz w łasce Bożej.
(2 Kor. 1:12 BW)

Istotnie - Bóg nie jest ograniczony do świątyni. Nie mieszka w niej, tak jak człowiek mieszka w domu, tak jak ktoś kto jest tylko w jednym konkretnym miejscu (i przez wykluczenie nie ma go nigdzie indziej).

Co nie zmienia faktu, że w szczególny sposób, w Swoim Ciele - znajduje się w Najświętszym Sakramencie.

Bóg nie jest Twoim kumplem - zgoda. Ale to znaczy, że masz Go traktowac gorzej, niz kumpla? Istotnie - zna twoje serce - nie musisz wykonywać znaku krzyża przechodząc obok kościoła. Ale też w takiej chwili modlitwy - pozdrowienia - nie ma niczego złego - wręcz przeciwnie

A co do świadectwa... Z pewnością NIE TYLKO o to chodzi... Ale kto w małej rzeczy jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny... A na ile ten gest wymaga odwagi, jest osobistą sprawą każdego

Twierdzisz, ze Boga ogranicza jakieś ciało ? hmmmm ...może masz rację ...?

Gorzej ? Do kumpla sie nie modlę o wszelką pomyslność i nie dziekuję mu za wszystko co mam. A gest pozostanie tylko pustym gestem.

No niestety - wiara katolicka zbyt duży kładzie nacisk na zewnętrzną formę, by była dla mnie atrakcyjna duchowo.

Ah, jeszcze jedno - czy katolicy nie maja czasem obowiązku klękania przed Najświętszym Sakramentem ? Czy nie dotyczy to także ulicy ?

Powiedziałam - jeśli znak krzyża ma być dla Ciebie pustym gestem, to nie ma sensu, żebyś go wykonywał

A wybór wiary na zasadzie "podoba mi sie ryt i zespół czynności" wydaje mi się dość absurdalny

Dokładnie. Trzeba iść tam, gdzie jest Duch Boży, a nie trwać w skostnieniu.
Bardziej absurdalne jest twierdzenie, że "jak się urodziłeś muzułmaninem, katolikem, prawosławnym, to musisz nim być do końca życia".

Nie muszę.
Ale Prawda to nie jest coś co zmienia miejsce "zamieszkania" i łazi "na chwilę" po każdej religii, żeby ją po różnych ganiać

No i? Bog wie wszystko - mimo to jednak modlitwa czyli rozmowa z Bogiem jest wskazana jak i wiele innych gestow/czynow/slow.... zwiazanych z Bogiem
Twoje krytyka zalatuje ignoractwem i lenistwem.

Gdy przechodze obok Kościoła to robie znak krzyża, ale napewno nie na pokaz. On jest moim Panem, Bogiem ale i przyjacielem.
Gdy spotykasz przyjaciela na ulicy mówisz mu cześć. Dla mnie czynienie znaku krzyża gdzieś na ulicy mijając jakiś Kościół jest takim „cześć„ do przyjaciela-Boga.

Mnie osobiście zawsze ten gest śmieszył. I po tym zwyklem oceniać kto katolikiem, a kto fanatykiem jest.

Zdroofko

D U R N I A zawsze będzie śmieszyły zwyczaje których nie jest w stanie pojąc

Przepraszam
Miałem na myśli człowieka o małym ilorazie inteligencji - lub też tolerancji.

moimi atorytetami w życiu byli: mama, ksiądz, nauczyciel, później zdarzały się osoby napotykane w pracy, które darzyłam też szacunkiem. Ale najważniejsza była MAMA. Ona wpoiła mi wiarę, ona nauczyła robić znak krzyża , gdy przechodziłam obok kościoła. To, że się przeżegnam mijając kościół, nie jest żadną demonstracją mojej wiary, nie jest robione na pokaz; to powiedzenie Bogu: dzień dobry, widzę Cię tu, witam się z Tobą.
staję się, a potem biegiem do szkoły, do pracy, ale ten moment wystarczy, by pokłonić się Bogu. Moment, a jakże znaczący dla mnie samej, nie dla ludzi, dla MNIE. Witam się ze znajomymi, to dlaczego nie przywitać się z Bogiem, ON jest moim najlepszym znajomym.
Nasuwa mi się na myśl taki znajomy chłopiec niepełnosprawny. Chodzi regularnie do kościoła, przyjmuje komunię św. Zawsze przechodząc koło kościoła czyni znak krzyża św. Nie jest w pełni świadomy tego, co robi, ale tak mu wpoiła mama i ksiądz, który prowadzi katechezy dla dzieci niepełnosprawnych. I ten chłopiec mnie zadziwia, bo nie jest w pełni świadom swej wiary, nie świadom tego, że istnieje Bóg, ale stara się. Dla mnie taki człowiek, tacy ludzie, jak ten chłopiec są pełni podziwu. Bóg tak chciał, że jest, jaki jest. I chciał, żeby taki chłopiec GO odwiedzał, czcił i oddawał MU pokłon.
Każdy z nas ma swoją własną wolę i wg. niej niech czyni. Byle to było zgodne z jego sumieniem.
Teresa

Dobre ! zwłaszcza podoba mi się 'wpoiła'.